vrijdag, november 30, 2007

Op weg naar Sicilie

OP WEG NAAR SICILIE....

Een kille morgen in maart belde een vriendin op. Op een bankje voor haar restaurant ontdekte ze een slapende vrouw.
Nee, ze had geen zwervers-look, een gewone vrouw, maar ze sprak duits.
Ze hadden haar al ontbijt gegeven, maar ze wisten zich geen raad wat te doen.
Een ding hadden ze begrepen: ze moest naar Sicilië...

Ik stelde voor haar naar ons te brengen.
Zo kwamen ze en ik zag een keurige vrouw rond de 50 uit Duitsland.
Bij een kopje koffie vroeg ik haar, waarom ze op dat bankje sliep. Haar antwoord was: “omdat ik naar Sicilië moet!”
“Maar u bent te voet”, vroeg ik heel perplex. Ja, ze was te voet, helemaal te voet.
Ze vertelde me dat ze bij de bank was geweest, want haar zoon moest geld sturen, en ze wachtte op antwoord.
De bank die ze noemde was 20 km verder terug.
Hier klopte iets niet, tegelijkertijd vond ik dat ze toch ook een beetje vreemd overkwam.

Ik probeerde mijn verbazing te verbergen en zei heel nonchalant: “Je wacht dus op je geld? Kan ik je behulpzaam zijn en bij de bank vragen of het al aangekomen is?” Dat vond ze een goed idee.
Zo pakte ik een stuk papier. Naam van de zoon die het geld moest sturen, haar naam was Hilde, de naam van haar man en waar ze woonde.
Ik liet het haar zelf opschrijven, wat ze keurig deed. Daardoor kon ik vaststellen dat ze zelfs een keurig handschrift had. Zelfs de naam van de bank gaf ze me foutloos aan.

Ik zocht de betreffende bank in het telefoonboek en belde daar op.
De directeur wist ervan en antwoordde mij “Ja, die dame was hier...Daar klopt iets niet mee, we zijn erg bezorgd, maar ineens was ze weg”

Deze informatie was genoeg voor me. Ik kwam weer binnen en moest liegen tegen mijn wil in.. Zo zei ik dat de directeur nog op het geld wachtte, knipoogde ondertussen naar onze vrienden en vroeg haar weer mee te nemen omdat ik iets uit moest zoeken....
Tegelijkertijd zei ik tegen Hilde: “Je gaat nu met onze vrienden mee, ik kom vanmiddag als de directeur me heeft gebeld, en gaan we je geld ophalen”
Ze was tevreden.

Op het moment dat ze weg waren, heb ik meteen van de informaties gebruik gemaakt die ze zelf heeft opgeschreven. Internet-telefoonboek van Duitsland opgeroepen en vond de naam van haar man. Alles klopte...dus wat doen? Bellen of niet bellen, je weet nooit in welke dingen je de neus steekt....

Ik belde naar Duitsland...en liet het maar allemaal op me afkomen, met het gevoel dat ik erg voorzichtig moest zijn.
Zo had ik echtgenoot aan de telefoon.
Uiterst voorzichtig was ik met mijn woorden die waarschijnlijk vertrouwelijk overkwamen omdat ik duits sprak.
Nog voorzichtiger deelde ik hem mee, dat zijn vrouw bij ons was....
Het was een onbeschrijfelijk moment, ik hoorde door de telefoon een zucht slaken en de arme man wilde haar meteen afhalen....
Waar was het.....hij zou meteen komen! Hij dacht waarschijnlijk aan een plaatsje niet ver van hun woonplaats in Duitsland.

Ik aarzelde, maar moest het zeggen: “Meneer, Uw vrouw is hier bij ons in CALABRIA” in Italië....
“Waar is DAT??” vroeg de man me... “U weet niet wat me meemaken, zelfs in Duitsland was ze al in de uitzending Spoorloos...ze is al sinds januarie niet te vinden, .ik dacht dat ze dood is.. kan het even niet uitleggen...mijn vrouw is psychisch ziek.... hij brak in snikken uit, bedankte zich en vroeg of hij later terug kon bellen. Hij moest het even verwerken, was totaal overstuur, wat wel meer als begrijpelijk is.

Ik had helaas weinig tijd om geschockt te zijn, want er kwam bijna meteen een telefoontje van de politie in Duitsland- Interpol!
Men vertelde me, dat ik METEEN de politie hier moest informeren....
Mevrouw had een ernstige vorm van schyzofrenie....of ik een fax had, dan zouden ze me alles doorsturen wat ik moest doen.
Ik kreeg de dringende opdracht ervoor te zorgen, dat ze niet verder naar Sicilië zou lopen, men zocht haar al te lang.

Ik belde onze vrienden op, en gaf hun alles door wat we moesten doen. Ondertussen belde ik de politie.

Die waren meteen hier.
Ondertussen had ik een Fax van Interpol, en beschrijvingen van artsen over de situatie. We moesten ervoor zorgen dat ze in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis kwam.

Zelfs de politie vond het een zielig geval, en noemden haar “een poverina” (een arme ziel) . Ze verzekerden me met hand op het hart alles te doen wat werd gevraagd.

We spraken af, dat de ambulance na etenstijd naar mijn vriendin zou gaan, want had ondertussen gehoord, dat ze vreselijke honger had en mijn vriendin weigerde zich haar mee te laten gaan zonder goed gegeten te hebben.
Zo gebeurde het ook en bracht men haar naar het ziekenhuis in Cosenza.

Ondertussen was de echtgenoot met zijn zoon de lange reis naar Zuid-Italie begonnen, we hadden een wegbeschrijving gefaxt en onze hulp aangeboden.
De volgende morgen waren ze al hier. We hebben ze eerst laten uitrusten, praten en ontbijten.
Daarna gingen we naar het ziekenhuis.
Daar lag ze keurig in een schone pyama in een diepe slaap en mochten haar niet wekken.
Er volgde een lang gesprek met alle artsen, die haar ondertussen helemaal onderzocht hadden, en ons alles precies uitlegden. Ze hadden haar in die diepe slaap gelegd, om bij te laten komen.
Maar we mochten haar niet meenemen, ze had nog even rust nodig.
Morgen..

Het was ontroerend de volgende dag te zien, hoe vanzelfsprekend ze daar rondliep met haar andere schyzofrene lotgenoten...ze waren het helemaal met elkaar eens, ook als de ene de andere niet verstond... en alle verplegers deden hun uiterste best.
Haar man kon het allemaal niet meer begrijpen, hij vertelde me, dat ze zo menselijk met haar omgingen, dat had hij in de klinieken in Duitsland nooit gezien.
Ondertussen pakten we haar spulletjes in, dat was maar weinig, een mini-camping-gasbrandertje, een spaarbankboekje wat leeg was, en 2 treinkaartjes, die van Duitsland naar Milaan, en daarna naar Genua gingen... Ze vertelde ons, dat ze vanaf Genua gewoon de kust richting zuiden afliep, om naar Sicilie te komen. Ze had op haar lange weg ook veel steentjes van het strand verzameld....
Toen we mochten gaan, kreeg ze dikke kussen van alle verplegers.

Maar ze wilde niet, ze moest toch naar Sicilie...
Ze ging alleen maar mee, als ze naar onze vriendin mocht, en zo deden we het maar.
Toen we aankwamen was de tafel rijkelijk gedekt, we moesten allemaal blijven eten, en Hilde at...vond het heerlijk. .Haar man en zoon konden deze gastvrijheid helemaal niet begrijpen, al deze zorgen voor een vreemde vrouw uit Duitsland, en alle overlast die we ervan hadden...

Het ziekenhuis had ons een pil meegegeven om haar rustig te houden voor de terugreis, die hebben we stilletjes in haar water gedaan. Haar man heeft haar in de auto gelokt, belovend, dat ze binnenkort allemaal samen naar Sicilie gaan.
Daarop ging ze gedwee volgend mee, in de auto, op een lange reis terug naar Duitsland.
Het was een triest afscheid van Hilde, die ons nazwaaide in de auto... we waren allemaal overstuur.

Toen ze weg waren, vond ik in de gastenkamer, een envelop, met een bijdrage voor alle moeite...en wist niet eens of ik er blij mee kon zijn...

Een soort ere-titel heb ik er ook van overgehouden, als ik de politie tegenkom, groeten ze me als een kameraad, en mijn bijnaam is nu voortaan “commissario Derrick” , goed bedoeld, maar een schrale troost voor zo een levenslot!

Ik heb gehoord, dat ze nu echt in een gesloten kliniek is, er was geen andere kans meer voor Hilde die naar Sicilie wilde...

Anno 2003

La festa di Toscana

Sinds het jaar 2000 wordt op 30 november La Festa di Toscana gevierd. Dit feest staat in het teken van vrede, vrijheid en gerechtigheid en herdenkt het invoeren van een wet in 1786.
Dat lijkt lang geleden en daarom onbelangrijk, maar op 30 november 1786 schreef de Groot Hertog van Toscane, Pietro Leopoldo, geschiedenis door het afschaffen van de doodstraf.
Toscane werd hiermee de eerste staat ter wereld die de doodstraf uit het wetboek schrapte.

donderdag, november 29, 2007

Vino

VINO

Ja, de wijn is gemaakt, al sinds eind augustus of in het noorden begin september....
Het maken van wijn is al een heel evenement, het plukken van de druiven, het oogsten, en het volgende proces...van de druiven de wijn maken.
Natuurlijk kan men ook de druiven kopen en uitzoeken welke kwaliteit men wenst te hebben voor de toekomstige wijn.
Waar men nu ook is...de ouderwetse stamp-methode-in-de-druivenmassa....dat bestaat niet meer. Maar toch komt het nog wel eens voor.. eerder voor een foto, zoals ik nu hier...

Op 11 november is eigenlijk de traditionele dag voor het proberen van de eerste zelfgemaakte wijn. Dat is de dag van San Martino...”.e il mosto è diventato vino”, dan heeft men de eerste “jonge wijn”.
Pas na de dag van San Martino, begint men alvast voorproefjes van de eigen huiswijn op tafel te zetten voor een etentje, of ze alvast vrienden te geven om te proberen.
Nu volgen de feestdagen...en dan komt heel trots het resultaat op iedere tafel.
Het is een geluk voor de mensen, die weten hoe ze wijn kunnen maken, die kunnen het genieten!
Helaas jammer als de wijn mislukt...dan zit je met een soort azijn of andere kwalijke geuren, waar je een jaar mee vooruit moet.
Toch is iedereen trots op de huiswijn. En net zoals je een restaurant uitzoekt, leer je ook met de tijd, in welk huis de beste wijn is!!
Eigenlijk is het ook niet belangrijk, want als de wijn mislukt is, heb je met zekerheid lekker eten, en het gaat toch ook om de gezelligheid....die kent geen tijd!!!

woensdag, november 28, 2007

Slalommen op het zebrapad

maandag, november 26, 2007

De lange arm der wet

Een aantal jaren geleden woonde ik een appartament met een prachtig uitzicht over het park van Florence. Het zicht recht naar beneden was iets minder aantrekkelijk. Er was een verlaten terrein waar eens een bedrijfje was geweest, alles wat ervan over was, waren twee loodsen van golfplaat en een klein gebouwtje.
Op een gegeven moment namen drie Oost-Europeanen hun intrek in het gebouwtje. Iedere ochtend vertrokken ze in alle vroegte en kwamen pas 's middags weer terug. Ze veegden netjes de vloer, wasten zich buiten aan de wasbak en deden hun behoefte in de struiken. Niemand had last van ze en ze hebben er maanden in alle rust gewoond.
Totdat de twee loodsen ook bewoond werden. Binnen enkele dagen groeide de groep uit tot een stuk of 30. Het terrein vervuilde snel, overal lagen vuilniszakken en viezigheid. Enkele van onze buren belden de politie, maar er kwam niemand omdat het privè terrein was.

Op een nacht werden we rond twee uur wakker van de herrie. Er was iets aan de hand beneden. Vanaf het balkon zagen we hoe men bezig was om alles in de loodsen kort en klein te slaan, er klonk dronkemans gebral. Binnen korte tijd escaleerde dit in een vechtpartij tussen twee groepen, er werd gedreigd en geslagen met grote stukken hout.
We belden de politie. Ze hadden al meerdere meldingen binnen gekregen en ze waren onderweg. Na een tijdje zagen we de agenten met zaklantaarns het terrein op komen. De vechtersbazen zagen hen ook en vluchtten weg naar de hoger gelegen spoorbaan, vanwaar ze alles konden zien. Een aantal vluchtte de nacht in. De politie kreeg er drie te pakken, ze moesten op de grond gaan zitten. Ik kon niet verstaan wat er gezegd werd, maar ik kon wel alles zien. De politie inspecteerde het terrein en ging weer weg, de drie mannen lieten ze achter. Ze hadden hen niet eens om hun papieren gevraagd.

Mijn vriend was woedend, belde opnieuw met de politie en liet duidelijk merken hoe hij erover dacht. Of hij naar beneden wilde gaan, dan zou de politie bij ons langskomen om erover te praten. We schoten snel wat kleren aan en gingen de straat op. Even later arriveerde er een dienstauto met twee agenten. Het leek alsof ze zo uit een tv serie waren gestapt, met zorgvuldig bijgewerkte ringbaardjes en veel aftershave. Een agent legde uit dat wij wel moesten begrijpen dat hun eigen veiligheid voorop staat en dat ze maar zeer beperkte middelen hebben om dit soort criminaliteit tegen te gaan. Verder zei hij dat ze de bewoners van de flat op de balkons hadden zien staan, maar dat niemand hen had gewaarschuwd dat de groep zich naar het spoor verplaatst had en ze daar stond uit te lachen. Hij wilde de identiteitskaart van mijn Italiaanse vriend zien, die had hij niet bij zich en hij werd naar boven gestuurd om hem te gaan halen. Ik bleef op straat achter met de agent. Ik vertelde hem dat ik buitenlandse ben en dat het me vaak overkomt dat ik me moet identificeren. Ik vroeg hem waarom ze die mannen niet om papieren hadden gevraagd. Hij begon een heel verhaal, maar gaf geen antwoord op mijn vraag. Mijn vriend kwam terug met zijn identiteitskaart en de agent noteerde zijn gegevens. Voordat ze weer weg reden, zei hij ons dat we op onze woorden moesten letten als we het alarmnummer belden, ze hadden mijn vriend kunnen beboeten voor wat hij had gezegd, maar voor deze keer kwam hij er met een waarschuwing af.

Een aantal maanden later reden er om 5 uur 's morgens buldozers het terrein onder onze flat op. De clandestiene bewoners werden van hun bed gelicht en de loodsen werden met de grond gelijk gemaakt. We lazen in de krant dat deze aktie deel uit maakte van een grotere operatie. In de nabije omgeving van het park werden honderden arrestaties verricht en velen werden terug gestuurd naar hun land van herkomst.

vrijdag, november 23, 2007

Pattinaggio

Vijf keer kampioen van Italië, drie medailles op de winterspelen van Torino 2006 en dit jaar een wereldrecord op de 5000 meter.
Een schaatser uit Italië die het de Hollandse jongens knap lastig maakt, een sportman van wereldklasse. Even kreeg hij in Turijn tijdens de spelen de aandacht uit eigen land die hij verdient, maar nu moet hij het weer doen met drie regels op de sportpagina.
Enrico Fabris is geen voetballer, motorracer of F1 coureur en dus weten veel Italianen niet eens wie hij is en als ze het weten interesseerd het ze niet, want wat is schaatsen nou eenmaal voor een stomme sport.
Enrico vraagt zich misschien stiekem wel eens af of zijn wieg niet beter in Nederland had kunnen staan. Een oranje schaatspak in plaats van een azzurro. Dan zouden zijn wedstrijden live worden uitgezonden, voorpagina grote foto’s bij een nieuwe overwinning en nationale bekendheid. Het hele Thialf zou voor hem zingen.
Het moet toch zuur voor hem zijn dat de ijsbaan in Turijn, speciaal gebouwd voor de spelen en de enige van wereldniveau in Italië, dit winterseizoen de deuren gesloten houdt.

donderdag, november 22, 2007

Voet in gips


Voet in gips...

We woonden een tijd in Milaan, dat vond ik wel leuk, maar zo af en toe moest ik even naar “mijn Calabria” – waar we ook woonden- om weer even te kunnen genieten van het klimaat en de vrienden, en weer eens op de hoogte te zijn van alle gebeurtenissen.
Lekker de nachttrein pakken, en ’s morgens hier uitstappen.

Op een avond ga ik een vriendin bezoeken. Het was winter en vroeg donker.
Toen ik terug wilde, gebeurde het ineens: een foute stap en verzwik mijn voet. Jakkes!
Ik strompelde naar huis en ontdekte dat mijn voet dikker en dikker werd terwijl ik ernaar keek, hij werd ook steeds kleuriger...
De volgende morgen kon ik niet meer lopen, zo besloot ik toch maar liever te laten röntgen.
“Tja...” meende de dokter, het zou toch maar beter zijn om ermee naar het ziekenhuis te gaan, er moest toch maar voor de zekerheid een gips om, een “loopgips” noemde hij het.

Na geduldig gewacht te hebben, werd ik de behandelkamer binnengeroepen. Ik zag zo wie zo, dat ik aan de beurt was, want de deur stond gewoon open, en kon dus alvast een voorproefje hebben wat er zo zou kunnen gebeuren.
De röntgenfoto’s werden bestudeerd, en aan mijn voet werd gedraaid, gerukt, getrokken. Dat maakte al niets meer uit, hij was al inmiddels van maat 38 naar ongeveer 43 opgezwollen.

Ondertussen stak iedereen die langskwam ook nog even zijn hoofd binnen om zich ermee te bemoeien, patienten, verplegers, dokters, noem maar op. “O, ben jij niet de vrouw van “il tedesco?”
“Hoe gaat het?...nou dat kon je wel zien, met mijn pijnlijke gezicht!!
Ze kwamen allemaal naar mijn voet kijken en tegelijkertijd was ik op de hoogte van alle gebeurtenissen hier, en nog veel goede tips voor mijn voet.

Er kwam aktie. Ik zag de dokter een kast openmaken en rommelde daarin....
Toen ik beter keek, zag ik tot mijn volle verbazing, meerdere gipsbenen al kant en klaar staan!!
Hij zat mijn “maat” uit te zoeken en vond er een wat me dat wel moest passen, het was een enorm groot model.
Op mijn vraag, waar die gipsbenen vandaan kwamen, antwoordde hij me, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was “die hebben we nog over”.
Natuurlijk was het gips veel te groot, maar dat werd heel handig passend gemaakt, er werd gewoon meer verband vanaf mijn knie tot voet omheen gedaan, zó veel, dat het gips uiteindelijk paste.

Zo, ik was klaar, en als afscheid nog een gezellige babbel en de groeten aan mijn familie in Milaan!

Met dat enorme gips heb ik ook nog met de trein teruggemoeten, mijn familie wist niet wat ze zag toen ik op de Stazione Centrale di Milano aankwam.
Mijn voet is goed genezen maar heb het gips achteraf spontaan bij de vuilnisbak gezet. Ik durfde het niet, dit gips naar een ziekenhuis in Milaan te brengen, voor tweede-hands-doeleinden.

Paula di Paola, anno 1992

L'Arena e Piazza Bra'


De lage zon en het roze natuursteen geven een heel bijzondere sfeer aan Piazza Bra'. Hier kun je naar de voorbijgangers kijken, zittend op een terras of een bankje. En in elk seizoen weer prachtig om te zien: L'Arena di Verona.

woensdag, november 21, 2007

Lupercale

In Rome worden zo vaak archeologische ontdekkingen gedaan, dat je echt wel met iets bijzonders voor de dag moet komen, wil het de nationale of zelfs internationale pers halen. De vondst van een grot midden in het hart van de eeuwige stad lijkt zo’n ontdekking van wereld formaat.

Il Palatino is één van de zeven heuvels waar Rome op gebouwd is en 16 meter diep onder de grond van de deze heuvel is met een sonde een grot ontdekt. Het zou de Lupercale kunnen zijn, waar de stichters van Rome, de broers Romulo en Remus door de wolf gezoogd werden. Of in het beste geval de grot waar men in de oudheid van dacht dat het beschutting had geboden aan de tweeling broers, want het is natuurlijk een legende van al enkele duizenden jaren oud.

Naar aanleiding wat Marjolein schrijft over de gezondheidszorg in Italie, lijkt het me niet onaardig, mijn ervaring te beschrijven, zowel in Nederland als in Italie.
In Nederland werd mijn moeder een paar jaar geleden met helse buikpijn opgenomen in het keurige ziekenhuis Bronovo in Den Haag. Het was een zaterdag. Zij was 84 jaren oud.
De eerste ontvangst was perfect. Er werd meteen gescand en meteen vastgesteld wat er zou moeten gebeuren. Zij werd op de afdeling chirugie gelegd, want ze zou geopereerd moeten worden. Een keurige kamer, een keurig ziekenhuis, gestresde assistentartsen, die je amper te woord stonden, laat staan de hoofdarts. Groot was mijn verbazing, dat er voor vrijdag geen operatiekamer ter beschikking was om mijn moeder te opereren........Zij heeft van zaterdag tot vrijdag zonder dat ze mocht eten en drinken in een keurig verzorgd ziekenhuis gelegen. De operatie gebeurde dus op vrijdag, maar ze was ondertussen zo verzwakt, dat ze niet meer terug kon naar haar eigen huis. Van de ene dag op de andere werd mij meegedeeld dat zij uitbehandeld was en dat zij naar een verzorgingshuis overgebracht werd. Daar was de verzorging "goed" maar na 2 maanden was ze overleden.......
Verleden jaar werd mijn zoon ziek in Italie. Hij moest geopereerd worden. Hij werd opgenomen in een oud ziekenhuis, er was geen wachtkamer, er liepen veel mensen op de gang, het was een troep, maar hij werd meteen geopereerd, en daarna keurig verzorgt in een schoon bed.
De artsen legden uit wat er precies met hem aan de hand was, en wat er verder moest gebeuren. Samen met de specialisten, de huisarts en ons werd een plan opgemaakt, hoe de verdere behandelingen moesten zijn. Er werd ons met veel geduld raadt gegeven over hoe en waar.
We kozen voor een dayhospital bij ons in de buurt. Ook daar een te kleine wachtkamer in een vies oud gebouw, maar binnen schone bedden en zeer vriendelijk professioneel verzorgend personeel. Geen idiote wachttijden, maar alles keurig op tijd. Mijn zoon is ondertussen genezen verklaard.
Mijn conclusie is dat als er in Italie echt iets met je gezondheid aan de hand is, je beter, sneller, efficienter en menselijker wordt behandeld dan in Nederland. Jammergenoeg in oude vieze gebouwen. Maar wat is belangrijker?

dinsdag, november 20, 2007

Aliens


Aliens

Een zondagmiddag in de tuin. Denk je net even lekker van het zonnetje te kunnen genieten, wordt je gestoord door een… Ja, een wat eigenlijk?
Een buitenaards wezen? Of toch een gewone bidsprinkhaan? Het laatste zou je denken.
Tot je dit weet: hij kan zijn kop volledig ronddraaien en eet andere dieren (ook dieren die groter zijn dan hijzelf is). Dus toch een alien? Voor wie twijfelt: hij is familie van de kakkerlakken….

zondag, november 18, 2007

zaterdag, november 17, 2007

Dikke buiken en dunne benen

Shoppen voor nieuwe kleren in Italië is voor mij een stuk minder leuk om te doen dan dat het klinkt. Italië is het modeland bij uitstek: Gucci, D&G, Cavalli, Diesel. Vele van de grote modehuizen vinden hier hun oorsprong, maar dat wil niet zeggen dat alle Italianen ook designer kleding dragen en dat geldt ook voor mij. Ik ben aangewezen op de winkels voor het gewone volk en natuurlijk de markt. Maar daar kan je dan weer geen kleding passen, dus loop ik op de markt rond met een meetlint om te berekenen of ik in een shirtje pas of niet.

Als ik in een winkel door de kledingrekken snuffel, vallen voor mij al veel kledingstukken af omdat ik ze te kort, te strak of te bloot vind. Ondanks dat ik toch redelijk slank ben, heb ik niet meer het lichaam van een 18-jarige en sommige dingen kunnen nou eenmaal beter bedekt blijven. Omdat de maten hier wat kleiner zijn dan in Nederland, laat ik de XS, S en M links liggen en richt me alleen op L en XL. Enthousiast begin ik een bloesje van boven naar beneden dicht te knopen, tot halverwege gaat het goed, maar het knoopje ter hoogte van mijn navel trekt een beetje en de knoopjes daar onder gaan helemaal niet dicht. Ik controlleer de maat: ja hoor, het is echt een XL. Ok, we kunnen dus vast stellen dat mijn buik te dik is voor de Italiaanse bloesjes. Maar als de XL mij al strak om de buik zit, wie past er dan in hemelsnaam in de XS? Isabella Caro uit de No Anorexia campagne misschien?

Dan maar een broek proberen. De Italiaanse broek zit mij vreemd genoeg meestal te wijd op de buik en moet ik de riem flink aansnoeren anders zakt hij af. Zolang ik blijf staan, past hij goed op de benen. Lekker zitten kan ik er niet mee, dan knellen mijn dijen af. Blijkbaar hebben de Italiaanse vrouwen dikke buiken en dunne benen en is daar het model van de broek op afgestemd.

Bh's verkopen ze in de maten 1, 2, 3 en 4. Hoe vertaal ik dat naar een Hollandse cupmaat? Eerst dan maar een 2 proberen. Nee, die is te klein en zit zo strak om mijn ribben dat ik bijna geen adem meer kan halen. Een maatje 3 dan. Nee, die cup is me te groot, maar zit nog steeds zo strak om mijn ribben dat ik bijna geen adem meer kan halen. Een ander modelletje dan. Na tevergeefs nog 5 bh's gepast te hebben, kleed ik me met verward haar en een rood hoofd van de inspanning maar weer aan. Het ondergoed dat ik thuis in de kast heb liggen, kan nog best wel een paar maanden mee totdat ik weer een bezoekje aan Nederland ga brengen.

Als ik dan toch in Nederland ga shoppen, koop ik ook wel gelijk een paar laarzen. Mijn kuiten zijn namelijk te dik voor de Italiaanse laarzen: ik krijg de rits niet dicht.

Winkelen in Florence is dus helemaal niet zo leuk als het klinkt. Terwijl ik worstel om weer uit een te strak shirtje maat XL te komen, zakt de moed en mijn zelfvertrouwen mij in de schoenen. Vanmorgen liep ik nog fier rechtop, maar nu sjok ik moe en met afgezakte schouders weer naar huis.

ons hondje Tommy


Hierbij presenteer ik onze hond Tommy.
Jullie zien zijn prachtige halsband, die we lieten maken door May uit Maastricht.
Het geld van de verkoop wordt gebruikt om ongelukkige honden te helpen.

donderdag, november 15, 2007

Napw uit Sarzana

Ik ben Nieske, woon in Sarzana en werd ooit geboren in DenHaag.
Ik ontmoette mijn huidige en enige man 43 jaar geleden in Marina di Massa.Trouwde met hem in 1967 en we kregen 2 kinderen.
Mijn schoonouders hadden een bakkerij, waar mijn man Leo in werkte. Toen zijn ouders zich in 1980 terugtrokken, begon ik hem met kleine beetjes te helpen in de zaak. Onze kinderen hadden weinig zin om te studeren, en kwamen al gauw meewerken.
Het resultaat tot nu toe is
www.Bugliani.it.
Toen mijn moeder overleed, verbouwde ik haar verblijf in ons huis, tot een zelfstandig vakantieappartmentje. Ik verhuur dat, in de zomer aan Nederlanders. www.CasaNieske.it

Geschreven door Napw

Panettone


De feestdagen komen er weer aan. Het lijkt erop dat men steeds vroeger met de voorbereidingen ervoor begint.
Deze dagen was ik in de supermarkt en zag ze al in grote stapels staan: de panettone!
Dat is een grote kerstcake die voor de feestdagen in geen huis mag ontbreken.
Toen we in 1980 hier kwamen wonen, kwamen veel mensen met deze cake als cadeau op visite.
Ik vond het toen iets nieuws en zelfs leuk, zo een fleurige grote doos met eventueel ook een fles wijn erbij!
Zo leerden we de panettone kennen.
Als je ergens naar toe komt, neem je dus een panettone mee, die wordt dan eerst onder de kerstboom neergezet, meestal staan er al een paar......
Onder de kerstboom is ook de beste plaats, want de verpakking is zo groot, dat je hem niet eens in een keukenkastje krijgt...
Bij iedere gelegenheid krijg je er een stuk van aangeboden. Gelukkig zijn er veel variaties, van eenvoudig tot exclusief.
De gewoonste is met rozijnen gevuld, die komt voor ons Nederlanders goed uit, want vervangt het krentenbrood..
De dure panettone is met “crema” gevuld, wat voor mij bijna hetzelfde is als de “vla” in Nederland, een plakkerige toestand.
Ik moet bekennen, dat ik ze niet meer kan zien, laat staan eten!
Maar we moeten wel, want je krijgt er zo veel...
Eigenlijk heb ik de indruk, dat de Italiaan hetzelfde probleem heeft, want merkte met de jaren, dat die panettones weer gebruikt worden, om ze vriendelijk bij het volgende bezoek aan vrienden doorgegeven worden! Dat merkt toch niemand, en iedereen reageert met fatsoen, met een gezichtsuitdrukking, alsof ze de eerste panettone in hun leven krijgen....
Als de feestdagen voorbij zijn, zit waarschijnlijk iedereen op deze cake te kieskouwen, en ze raken maar niet op!
Dan komen de noodoplossingen wat je er nog mee kan doen.
Een geluk dat ik in Calabria woon, daar hebben mensen ook nog af en toe een paar kippen, en heb met mijn eigen ogen gezien, dat de mooie panettone dozen bij een kippenhok stonden!
Konklusie: een kip heeft een late Kerst!
Zo zijn we als het voorjaar komt, eindelijk van deze panettone af....maar dan komt de volgende schrik!! Pasen komt, en daar wordt dezelfde panettone in de vorm van een “Vredesduif” verkocht...
HELP!!
Geschreven door Paula di Paola

Ballare, oh-oh!

1974, verliefd en met m'n vriendje op vakantie. Backpacken heet dat nu, geloof ik. Met een knaloranje rugzak zo'n twaalf uren in de trein, half liggend in het gangpad tot Milaan en daarna verder met een boemeltreintje. Wie ons afhaalde, weet ik niet meer, maar het moet de italiaanse uit ons vriendenclubje of haar oom zijn geweest die ons naar de camping aan de kust reed. We gingen graag kamperen, ondanks het ongemak van de koude douche of erger de hurk-wc. Heerlijk vonden we het: de mooie helderblauwe zee, het warme zand en de zon! Na de ravioli met brood en wijn, elke avond het dorp in om een Italiaans ijsje te eten en daarna met zijn vieren lachend teruglopen in de zwoele avondlucht. Gesprekken tot diep in de nacht bij een kaars op een chiantifles. Soms gingen we naar een van de dancings in een dorp verderop. Italiaanse meisjes kwamen daar niet. Alleen italiaanse jongens of groepjes zoals wij, toeristen. 'Ballare?', vroegen de ragazzi, maar ik bleef heel dicht bij mijn vrienden in de buurt, een beetje bang van deze opdringerige jongens die je zomaar bij je arm pakten als je even langs ze moest. Ze zijn inmiddels getrouwd en la famiglia is het belangrijkste in hun leven. De avontuurtjes met een blonde Olandese met mooie helderblauwe ogen en een huid nog warm van de zon behoren meestal tot het verleden. Maar soms...

Pastrelli's komen niet uit Italië

In de recepten die ik op Tutti A Tavola! zet, zitten soms ingrediënten waarvan ik niet zeker weet of ze in Nederland ook verkrijgbaar zijn. Dus toen laatst weer eens een paar weken in mijn vaderland was, heb ik een rondje door de verschillende supermarkten gemaakt om eens goed te bekijken wat het huidige aanbod is van Italiaanse produkten. Tot mijn vreugde is het aantal échte Italiaanse produkten de laatste jaren behoorlijk toegenomen, in een gemiddelde supermarkt liggen zongedroogde tomaten, mozzarella, parmigiano reggiano, gedroogde porcini paddestoelen en olijfolie van goede kwaliteit gewoon in de schappen. De moderne Nederlander is van de Honig elleboogjes macaroni afgestapt en eet nu fusilli, penne en zelfs verse tortellini en ravioli. Maar de pasta wordt natuurlijk wel als hoofdgerecht gegeten met vlees, groente en heel veel saus eroverheen. Dit in tegenstelling tot de Italiaanse manier van pasta eten: als 1° gang met weinig saus, daarna eet men als 2° gang vlees en groente.
Ik merk dat deze scheiding van de Italiaanse keuken in primo en secondo piatto maar moeilijk te begrijpen is voor de Nederlandse huis-, tuin- en keukenkok.
Het gigantische aanbod van (vaak verkeerde) informatie in de verschillende tijdschriften, kookboeken en niet te vergeten Internet lijkt de verwarring alleen maar groter te maken.


De Italiaanse keuken is ongekend populair in Nederland en die opmars is nog niet tot een einde gekomen. In 1997 noemde 64% de Italiaanse keuken favoriet, vandaag de dag is dit percentage al gestegen naar ruim 75%. Als je een produkt wil verkopen, plak je er een Italiaanse naam op en de omzetcijfers zullen gegarandeerd stijgen. Dit gegeven is in de kookwereld een geheel eigen leven gaan leiden. Ieder gerecht met pasta, olijven, origano of mozzarella wordt als Italiaanse bestempeld, maar geloof me, Italiaanse smeerkaas in de Hollandse supermarkt heeft echt helemaal niets met Italië te maken. Of wat te denken van de zakken Italiaanse roerbakmix? Of Italiaanse zoutjes dan? Wat zoutjes betreft komen ze in Italië niet veel verder dan chips, popcorn en kaasflips.Wat echt een doorn in het oog is van een ieder die ook maar iets weet van authentiek Italiaans eten is de Hollandse pizzeria waar men het lef heeft om slappe pizza's met kleffe bodems voor Italiaans door te laten gaan. Vraag het aan een willekeurige Italiaan en hij zal je vertellen dat de enige echte pizza uit Napels komt. En er horen ook geen 10 verschillende soorten topping op een pizza en al helemaal geen ananas en hopla... we hebben een pizza hawaii. Een Italiaan krijgt een rolberoerte bij het idee alleen al.

De Italianen weten heel goed dat smaak langzaam moet rijpen. Het begint al bij het uitzoeken van de produkten, je moet kijken, voelen en ruiken en soms zelfs bekloppen. En dan de bereiding. Pastasaus die een uur heeft staan pruttelen is lekkerder en gezonder dan een pot die je even opdraait en opwarmt. Smaken moeten de tijd krijgen om te vermengen en elkaar te versterken. Proef eens het verschil tussen kippenbouillon van een blokje of bouillon getrokken van een kippepoot. Eten is genieten en niet even snel iets naar binnen werken om de maag te vullen. Dat is de essentie van de Italiaanse keuken.

Maar ik kan het de Nederlandse huisvrouw/huisman ook niet te veel kwalijk nemen als zij/hij een zak voorgesneden groente optrekt, er een liter Bertolli saus doorheen roert, dat over de pasta schept en vervolgens vol trots aan het gezin verteld dat we vanavond Italiaans eten. Men werkt en komt laat thuis en dan is er ook geen tijd om uitgebreid in de keuken te staan. En toch wil ik benadrukken dat die Bertolli maaltijd helemaal niets met authentiek Italiaans eten te maken heeft en dat er voor de hobbykok die iets verder kijkt dan de duizenden websites met tienduizenden niet-Italiaanse pastarecepten een wereld zal open gaan als hij de echte Cucina Italiana ontdekt. En dat is makkelijker dan men misschien zou denken. Graag wil ik een pluim geven aan de Allerhande en de Italië specials die er de afgelopen jaren in zijn gepubliceerd. Niks geen fusion-cooking deze keer waar dit blad bekend om staat, maar goede informatie en authentieke recepten. Een stuk minder enthousiast ben ik over een kookboek dat ik in een andere supermarkt zag liggen en waarvan ik de preciese titel vergeten ben, maar het klonk als "Lekker Toscaans eten". Dat moest ik natuurlijk gelijk even doorbladeren. Tot mijn verbazing stonden er recepten in voor pizza, pesto uit Genua, risotto milanese en nog een aantal niet-Toscaanse gerechten. Noem het dan "Lekker Italiaans eten", dan was het goed geweest. Maar nee, Toscane spreekt nou eenmaal nog meer tot de verbeelding dan Italië en met een Toscane etiket erop verkoopt het natuurlijk nog beter. En het maakt niet uit dat die Hollander achter het gasfornuis het spoor zo bijster blijft.



Controle

Mijn dochter heeft astma en om de zoveel maanden moeten we naar het ziekenhuis voor controle. Deze keer hebben we een afspraak om 11.20 uur. We zijn er al om 11.00 uur, maar goed, beter te vroeg dan te laat. Ik lever de documenten in bij de assistente en dan begint het wachten. We wachten, en we wachten. Mijn dochter is al 10 jaar dus gedraagt zich zeker niet zo ongeduldig als haar kleinere zusjes, maar zelfs zij begint na verloop van tijd: ‘ik ben het zat, hoelang zitten we hier nu al, wanneer zijn we aan de beurt? ’De andere patiënten beginnen te klagen: ‘asociale artsen, voelen zich superieur en vinden het leuk om de mensen te laten wachten!’ Ik houd wijselijk mijn mond.

Eindelijk zijn we aan de beurt, het is 13.00 uur. Al gauw blijkt waarom ze achterlopen, de dienstdoende arts is blijkbaar nieuw en registreert nauwgezet alle nieuwe details van de patiënten in de computer. De assistent komt erbij staan om de arts een beetje op te jagen omdat de rij patiënten ondertussen flink is opgelopen. ‘Loop ik weer achter?’, verzucht de arts, waarop de assistente zucht en ‘si’ antwoordt. Ik krijg het onbehaaglijke gevoel dat de assistente de arts de baas is. De arts besluit de medicatie van mijn dochter aan te passen en we moeten over 3 maanden terugkomen. Ik vertel dat we binnenkort gaan verhuizen, dus de controle in Toscane zullen laten doen. Dat is onmogelijk volgens de arts, ze moet echt bij hen langskomen, dan moeten we maar terugkomen voor een afspraak! Rustig antwoord ik dat ik dan 4 uur heen en 4 uur terug moet rijden voor 1 afspraak en vraag of ze dan in Toscane geen allergologen hebben. Na enig overleg tussen arts en assistent wordt besloten dat ik moet bellen als ik de verhuisdatum weet, dan zullen ze een extra afspraak inlassen voordat we vertrekken, zodat ze zeker weten dat de nieuwe medicijnen aanslaan.

Zo gezegd, zo gedaan. 10 dagen na de afspraak weet ik onze verhuisdatum en bel met de afdeling: ‘buongiorno, sono la mamma di …, goedemorgen ik ben de mama van …, misschien herinnert u zich mijn nog? Ik ben die Nederlandse vrouw die gaat verhuizen naar Toscane en contact moest opnemen? Ik was nl. op 11 oktober bij dokter X, en…..Nee mevrouw, dokter X werkt hier helemaal niet meer dus ik kan geen afspraak inplannen, en we hebben een wachtlijst van 4 maanden! Ja maar mevrouw, U heeft me verteld om te bellen zodat ik ingepland kon worden voor een extra afspraak!’ De assistent houdt voet bij stuk en zegt: ‘Dokter X werkt hier helemaal niet meer en ik kan uw dochter toch niet inplannen bij een andere arts die haar situatie helemaal niet kent!’ Oh ja, lekker is dat! Ik probeer het nog eens: ‘Mevrouw, in de 7 jaar dat ik voor controles op uw afdeling kom, heb ik nog nooit dezelfde arts gezien, dus vertel me nu niet dat omdat Dr X er niet is, een andere arts het niet kan overnemen!’ Stil…….’Nou, belt u maandagmiddag dan maar terug, dan is er een arts en dan vraag ik het wel, ik ben alleen maar een assistente, zoiets mag ik niet beslissen.’

Maandagmiddag: weer mijn verhaal gedaan. Reactie: ‘het spijt me mevrouw, we kunnen u niet inlassen, als het kind geen acute problemen heeft, ga dan maar gewoon in Toscane op controle! Ik geef het op !! Graag zelfs.

dinsdag, november 13, 2007

Toscane in de herfst

November 2007 - Cerbaia ten zuiden van Florence


Sinterklaasversiering


Mij wordt regelmatig de vraag gesteld: wat mis je nou het meest sinds je in Italië woont? Het antwoord is eenvoudig: familie en vrienden. En dus proberen wij een keer per jaar naar Nederland te gaan. Ook dit jaar gaat het er weer van komen. Met twee jonge kinderen is de keuze voor het tijdstip waarop dit moet gebeuren redelijk eenvoudig: begin december!
Wij vieren sinterklaas in Nederland en niet alleen de kinderen kijken daar erg naar uit!
De oudste van vier is al hard aan het knutselen en zingen, de jongste van 2 kent “sinterklaas Kapoentje” inmiddels uit zijn hoofd. Veel sinterklaassfeer is hier natuurlijk niet: geen versierde winkels, geen liedjes op straat te horen; alleen bij ons thuis kun je horen en zien dat wij geen echte Italianen zijn!
Gisteren vroeg mijn dochter of ze de kleurplaten van sinterklaas en zwarte piet die je moet inkleuren, uitknippen en als slinger aan elkaar kunt maken en ophangen, mee naar school mocht nemen. Dat mocht, en vanochtend vertok ze met 30 kopieën naar de Scuola Materna.
Stralend vertelde ze aan de juf wat ze bij zich had. Na enige verwarring (sinterklaas klinkt tenslotte erg als Santa Claus en ook die komt in december) was de juf zeer geïnteresseerd en beloofde de kleurplaten te gaan kleuren met de kinderen.
Vanmiddag bij het ophalen werd ik meegesleurd de klas in: daar bleek dat de kleurplaten niet alleen waren ingekleurd, maar ook nog eens waren uitgeknipt, aan elkaar gemaakt en opgehangen! Een heel bijzonder sinterklaasslinger: zwarte pieten die niet zwart waren, sinterklazen met paarse en groene mijters, bruine schimmels…
Het was duidelijk dat de kinderen er met veel plezier aan hadden gewerkt, maar geen idee hadden wie en wat ze aan het kleuren waren!
Ik gok op een primeur: de eerste Italiaanse kleuterklas met sinterklaasversiering!

Lezioni italiane 1 Noortje



Maandagochtend. Een nieuwe week met nieuwe studenten. Voor mij zit Noortje, 38 jaar en helemaal opgewonden want zij gaat over 2 weken samen met man en 2 kinderen naar Italie verhuizen. Het wordt Noord Italie. Haar man gaat daar werken en zij heeft haar baan als onderwijzeres opgezegd.
We beginnen en het valt haar niet mee. "Ik heb niet zo'n talenknobbel" mompelt ze. Ik stel haar gerust en we gaan weer verder: un cappuccino, due cappuccini, una pizza, due pizze.... .
De volgende dag vraagt ze om de eerste les nog eens te willen herhalen, want ze begrijpt het niet zo goed. We gaan dus weer van start: Come ti chiami?, di dove sei, quanti anni hai..... ? "Hai" vraagt ze, "waarom niet sei?" Ik leg het haar nogmaals uit.
Woensdag is getallen dag en gaan we tellen en klokkijken. Opeens barst ze in tranen uit : " Ik ga dit nooit leren en ik schaam me dood. In al die jaren dat ik onderwijzeres ben, heb ik de ouders van mijn Turkse en Marokaanse leerlingen verteld dat ze op moeten houden met thuis Turks of Marokaans te spreken, omdat hun kinderen zo nooit het Nederlands machtig worden. Maar wat een hoogmoed, wie dacht ik wel dat ik was, want ik weet nu 1 ding zeker en dat is, dat ik nooit van zijn leven Italiaans met mijn kinderen zal gaan spreken. Dat kan niet, dat is onmogelijk! Ik heb nooit beseft dat een taal leren zo moeilijk zou zijn en voel nu pas dat je nooit in een vreemde taal je moedergevoelens zult kunnen uiten!"
Het verdere uur besteden we aan een discussie (maar even in het Nederlands ) over taal en integratie, over taal en cultuur en over taal en opvoeding.
De rest van de week worstelt Noortje moedig door!


Inmiddels is Noortje na 3 jaar in Italie gewoond te hebben weer in Nederland terug. Het is haar heel goed bevallen, spreekt ook een aardig woordje Italiaans en volgt nu conversatielessen
om de taal bij te houden, want zij en haar familie gaan elk jaar naar Italie op vakantie.

Carolina





maandag, november 12, 2007

De zwarte kat

Na eeuwen lang vervolgd te zijn, kan de zwarte kat ook in de moderne samenleving geen rust vinden.
Als een zwarte kat je pad kruist, belooft dat niet veel goeds. Ieder jaar worden er in Italië 60.000 katten om het leven gebracht. In Lombardije alleen al sterven 7.000 katten een onnatuurlijke dood als gevolg van bijgeloof of als offerdier in satanische rituelen.

De Italiaanse dierenbescherming (Aidaa - Associazione italiana difesa animali ed ambiente) heeft ter bescherming van de zwarte kat een speciale dag voor dit mystieke dier in het leven geroepen: de Zwarte Kat Dag (Giornata del Gatto Nero). Op 17 november wordt de eerste Zwarte Kat Dag gehouden. In verscheidene steden worden aktiviteiten georganiseerd zoals een tentoonstelling, een kattenpicnic in Milaan en een kattenshow in Rome.
De datum 17 november is trouwens niet zomaar gekozen, 17 is hét ongeluksgetal in Italië en november is natuurlijk de maand van Halloween.

Ik heb 14 jaar lang mijn huis gedeeld met een zwarte kat. Hij vloog met me mee toen ik naar Florence verhuisde en het vliegtuig maakte desondanks een zachte landing. Er is mij veel gebeurd in die 14 jaar, goede maar ook veel slechte dingen. Maar het enige waar mijn lieve Robin verantwoordelijk voor was, was de liefde en het plezier die hij me in onze jaren samen heeft gegeven.

Carolina Chiacchierona/alias Jacqueline Broekhuizen















Ook ik zal me even voorstellen:

Niet geboren, maar wel opgegroeid in Italie (Varese) heb ik tot 15 jaar geleden daar ook gewoond. Ben er dus op school geweest, en ben tolk/vertaalster Italiaans/Nederlands. Sinds de geboorte van mijn kinderen in de jaren zeventig, ben ik me echter gaan toeleggen op het lesgeven van Italiaans aan buitenlanders, aangezien ik te veel op pad moest als tolk en dat niet te combineren was met de kinderen. Ik heb o.a. in Perugia en Venezia allerlei bijscholingscursussen gevolgd hiervoor. Jarenlang had ik een eigen taleninstituut in Varese samen met andere docenten en was ik verantwoordelijk voor de afdeling Italiano per stranieri. In die jaren heb ik samen met het instituut Leonardo da Vinci uit Firenze het examen AIL ontwikkeld en ben daar nog steeds actief voor als examinatrice. Sinds ik in Nederland ben gaan wonen (oorspronkelijk door het werk van mijn nu ex-man, een Italiaan) ben ik fulltime werkzaam als docente Italiaans in Vught bij het taleninstituut Regina Coeli ofwel de nonnetjes van Vught. Daarnaast heb ik mijn eigen organisatie La Divina, die taal en cultuurreizen organiseert naar Italie en waarbij dan een heel speciale lesmethode wordt gebruikt, de suggestopedie. Sinds 7 jaar ben ik suggestopedisch docente, waarvoor ik een 2 jarige opleiding (in deeltijd) heb gevolgd. La Divina organiseert ook zo nu en dan workshops van 1 dag, waarbij dus ook met deze lesmethode wordt gewerkt. Mijn werknaam bij de La Divina lessen is Carolina Chiacchierona.
Ik heb een appartement in de omgeving van Varese en heb er veel vrienden en ook nog familie (eigenlijk van mijn ex, maar dat blijft toch familie na 26 jaar huwelijk) en kom er heel erg veel. Omdat mijn ouders veel van reizen hielden en ik ook, hebben wij sinds de jaren vijftig door heel Italie gereisd en ben ik, denk ik, eigenlijk overal geweest in Italie.
Ik houd erg van schrijven en het lijkt me leuk om stukjes te schrijven over de lessen Italiaans
met grappige anekdotes en over de verschillende studenten die ik zo al les gegeven heb.
Jacqueline

zondag, november 11, 2007

Liesbeth


Ciao! Mijn naam is Liesbeth.

Ik ben geboren en getogen in Rotterdam, waar ik een HBO opleiding volgde en een aantal verschillende baantjes had via uitzendburo's.

Tijdens een vakantie in Italië leerde ik mijn vriend kennen op het strand. In 1995 vertrok ik met 25 verhuisdozen en een kat naar Florence om te gaan samenwonen met mijn Italiaan.

Samen hebben we een eigen bedrijfje, GM Web Studio. We houden ons bezig met het ontwerpen van websites, verkoop van hardware en programming.
Naast computeren is ook koken een grote hobby van me. Ik combineer de twee op mijn website Tutti A Tavola!. Waar ik authentieke Italiaanse recepten publiceer.