zondag, juli 19, 2009

Een bijzondere bruiloft in Calabria

Een bruiloft is in Italie een feest waar veel aandacht aan wordt besteed.
De voorbereidingen duren lang, de uitnodigingen worden maanden voor de bruiloft al verstuurd.
Iedereen moet erbij zijn, zo ook gasten die ver moeten reizen of vliegen omdat ze in het buitenland wonen.
Hoe meer gasten, hoe beter, hier in het zuiden van Italia, is het minimale aantal aan gasten 200, maar ook 400 gasten of meer.. hoe meer gasten komen, zo geslaagder is de bruiloft.

Ook de kerk wordt zorgvuldig uitgezocht. Je kan natuurlijk in je eigen parochie trouwen, maar als de kerk lelijk is voor de foto’s en het filmpje, besluit men dikwijls anders.

Maar hier in Paola is een bijzondere kerk: het Santuario di San Francesco. Dat is de beschermheilige van Calabria, en is erg bekend.
Wie dus een extra betekenis aan een huwelijksfeest wil geven, probeert dáár te trouwen. Het getuigt van een extra devotie, die mééstal een oprechte en persoonlijke reden heeft, omdat men denkt dat San Franceso je zal beschermen en je er een extra zegen bij geeft.

Het restaurant voor het huwelijksdiner wordt zorgvuldig uitgezocht, men wil het “beste van het beste” aanbieden, om het feest te laten slagen en dat men er nog lang over na kan praten.

Uit ervaring weet ik, dat de gasten ook veel moeten voorbereiden, je komt met een dikke envelop met geld, en natuurlijk niet met kleding, die je op een vorig huwelijksfeest had, zo is het een feest waar de gastgever en de gast, nogal mee bezig zijn...
Iedereen heeft zijn eigen eergevoel om zo goed als mogelijk deze dag te beleven, en vooral geen aanleiding voor schande en roddels te zijn..

Zo ook de bruiloft, waarover ik nu ga schrijven.

Perfekt geregeld was het allemaal, in de Basilica di San Francesco di Paola, heel veel gasten en tot in de puntjes georganiseerd.

De huwelijksmis begon, bruid en bruidegom stonden voor het altaar van San Franceso di Paola.
Het emotionele moment was eindelijk gekomen.


De vrouwen de zakdoeken om de tranen weg te vegen al klaar in hun handen, de mannen die meestal buiten staan en alleen maar binnen komen als het spannend wordt, staan dan ook ineens in de kerk.

De monnik van het Klooster van San Franceso had NU de belangrijkste vraag:
‘’Wil jij... voor en achternaam van de bruid’, haar tot je vrouw nemen, en haar liefhebben, eren in goede en kwade tijden etcetera....

De bruidegom zei met een sterke stem en een harde blik in zijn ogen luid en duidelijk voor iedereen...”NEE!”

Zelfs de meest suffende mensen tijdens zo een ceremonie, waren ineens klaarwakker!
Wie verwacht zo een antwoord?

De monnik was uit zijn concept gebracht, maar herhaalde de vraag nog eens.

De bruidegom herhaalde: NEE!!!

Een derde poging waagde de monnik, maar er volgde een derde keer NEE !

De monnik was helemaal uit zijn concept gebracht, waardoor hij zijn liturigie niet meer kon volgen en wist zichzelf geen raad.

Deze monnik moest onbewust ineens een “mens” worden... alles vergeten en hem vragen naar de oorzaak van drie keer “nee”

De bruid antwoordde voor de bruidegom met de woorden: “ Padre... hij is alleen maar “emozionato”... (zenuwachtig..)

Toen antwoordde de bruidegom:
“Padre (dat is dus de monnik) : “Voordat IK en antwoord geef, dan vraag ik de getuige van ons huwelijk een antwoord te geven.”

De kerk werd waarschijnlijk nog devoter en zelfs een dove kon ineens horen!

De getuige gaf géén antwoord, hij zweeg..
Maar de aangespannen en vooral nieuwsgierige stilte van de uitgenodigden in de kerk, gaven de bruidegom de mogelijkheid zijn uitleg te geven.

Ik kan me voorstellen, dat je een speld op de grond had kunnen horen vallen...

Zo gaf de bruidegom zijn antwoord:
“Als de getuige niet wil spreken, dan geef ik mijn uitleg.
Gisteren, de dag voor ons huwelijk, wilde ik nog iets met haar bespreken, maar ik kon haar niet vinden.
Uiteindelijk ontdekte ik onze getuige met haar in onze toekomstige slaapkamer, die volgens de traditie hier in Calabria gesloten blijft, omdat de ouders deze kamer voorbereiden voor ons toekomstig geluk.”
(bescheiden uitgedrukt....)

Er volgde waarschijnlijk een enorme spannende zucht, want de man was getrouwd!

Vanaf dat moment gebeurde er alles in een kerk wat niet hoort...
Er was geen devotie meer, de echtgenote van de getuige kwam erachter dat ze bedrogen was, en beschuldigde haar echtgenoot met de vulgairste scheldwoorden, de bruid werd hysterisch, iedereen begon zich ermee te bemoeien en de
de Heilige San Francesco di Paola stond waarschijnlijk stokstijf vanuit de Hemel te kijken, hoe verloederd we allemaal kunnen zijn.

De situatie is zo onhoudbaar geworden, dat zelfs de politie erbij moest komen... de ceremonie was onderbroken, de kerk werd ontruimd... de gasten stonden er zonder enig doel...

Geen huwelijksdiner, men moest naar huis...

Jammer van de dure kleding, jammer voor het restaurant, dat op hen stond te wachten en alle gevolgen vandien...

Nu roddelt iedereen in Paola over deze schande en de gevolgen ervan... ook ik dus hier bij de Italieschrijvers, maar hoe dikwijls hoor je zo een verhaal?

dinsdag, juli 07, 2009

Ballo liscio


De dikbuikige dansers doen het 't best. Ze lijken op dobbers, met de ceintuur van hun ouderwetse broek al bijna onder de oksels. Soms strompelen of hinkelen ze naar de dansvloer, achter hun nog kwieke vrouw aan. Maar eenmaal op de gladde vloer lijkt de zwaartekracht opgeheven. Net als de last hunner jaren. Er verschijnt een glimlach op hun gezicht, de ogen twinkelen weer. De muziek, rustige jaren 50 hits, walsen, cha cha cha's, mazurka's, begint. Terwijl hun vrouw, waarop ze eens zo verliefd waren (vele vriendinnen terug), strak voor zich uit blijft kijken, streng de passen tellend (ook de zijne), schiet zijn blik heen en weer over de dansvloer. Zien ze wel hoe vlot hij nog danst? Hoe knap hij nog is? Hij is jong! Hij is vrij!
Hij probeert of zijn verroeste versierdersmanieren nog werken: een knipoog hier, een glimlach daar. Bij de heupbewegingen verbijt hij de pijn met een grimas. Maar zijn trucs werken nog en hij voelt zich weer twintig. Voor even, tot de muziek stopt en hij door zijn vrouw naar de lange eettafels wordt geleid. Een dolce of een wijntje dan maar, als troost. Voor de buik.