woensdag, juni 24, 2009



Wijn proeven, dat kun je hier in de Oltrepò wel. Bijna iedere week organiseert een van de vele cantina’s van de Oltrepò wel een proeverij. En allemaal hebben ze hun eigen specifieke wijntjes. Je zetelt je in de wijnkelder en laat je lekker bedienen. Kom maar op met die “smaakies”, Forza Italia! Afgelopen zondag was er een proeverij bij Travaglino, een grote imposante boerenhoeve, die heel erg opvalt als je er langsrijdt. Maar zo even alleen naar binnen gaan … Een speciale proefdag is dan een leuke drempelverlager. Daarbij komt dat we als het wijn betreft niet veel aanmoediging nodig hebben. Het wijnkwispedoortje op de tafel bleef ook deze keer maagdelijk leeg. We moesten even wachten, maar toen werden we geholpen door een zeer vriendelijke en uitleg-vaardige dame van het bedrijf. Ze adviseerde ons in de volgorde van de te proeven heerlijkheden (uiteindelijk werden het er vijf) en was zo slim om de lekkerste en duurste wijn als laatste aan te bieden. Die we natuurlijk prompt gekocht hebben. Zes flessies! Een fantastische rode Pinot Nero, die een tijdje in een eikenhouten vat heeft mogen zuchten en smachten naar een dorstige fijnproeverskeel. Dertientje per fles.Beetje duur. Nou ja, voor speciale gelegenheden dan maar. Ook een witte Riesling ging mee naar de Villa, van een iets lagere klasse, maar met een heel bijzondere salie en basilicum vleug in de smaak. Lekker bij bepaalde vis en wit vlees, en saltimbocca (denken wij). De Bonarda was lekker fris en fruitig als altijd en ook de gewone rode Pinot is goed te doen. Maar die halen we voor de helft van de prijs wel bij de Cantina Sociale van Broni (2,50 per fles). Tegelijk met de open dag werd er een soort klootschieten met ronde kazen gehouden, op de straat naar de wijnboer. Dit in het kader van een nationaal kampioenschap, ja het was serieuze sport. Kon je ook zien aan het postuur van sommige atleten. Leuk om naar te kijken, sommige kazen sprongen onderweg uit elkaar. Een leuke ontspannen dag met mooi weer. Volgende week gaan we weer proeven misschien. Cin cin!

woensdag, juni 03, 2009

2 juni 2009 in Via 2 Giugno

Op 2 juni is het feest in Italia, la Festa della Repubblica, het Feest van de Republiek.

Ik – en velen met mij – heb altijd gedacht dat de republiek op deze datum was uitgeroepen, maar dat is niet juist. Op 2 juni 1946 werd de uitslag bekend van het referendum waarin de Italianen het koningshuis definief lieten vallen en de monarchie dus plaats maakte voor de Italiaanse republiek. Deze werd uiteindelijk op 18 juni van dat jaar uitgeroepen.


In Via 2 Giugno is weinig te merken van het feest. Er is wat minder verkeer dan normaal van moeders die hun kinderen op de fiets of te voet naar school brengen. Wat inhoudt dat het heel stil is. Ons deel van de Via 2 Giugno is namelijk niet meer dan een zand- en kiezelpad vol putten en gaten, en wordt daarom over het algemeen gemeden door de auto’s.


Photobucket


De enige levende ziel is Signor Tomasi die in zijn groentetuin aan het werk is. Er zijn er veel hier in de buurt die Tomasi heten.

Signor Tomasi is al ver in de tachtig, maar slaat geen dag over in zin ‘orto’. En hij maakt graag een praatje. ‘Le patate’ blijken het niet goed te doen dit jaar. Te weinig water. Mei is immers de droogste mei sinds decenni geweest en de halve dag regen van afgelopen zondag heeft weinig effect gehad. Thuis heeft signor Tomasi zijn tomaten staan. ,,De grond onder de planten is droog’’, vertelt hij. ,,Zelfs na de regen.’’

,,Maar de bonen doen het goed’’. Trots wijst hij op de drie rijen bonen die hij een aantal weken geleden geplant heeft.

Dan, met een blik op de grasmaaier die ik klaar gezet heb. ,,Maar het is feest vandaag. Je zou niet moeten werken.’’ Ik neem hem mee achter ons huis, de tuin in, waar een meer dan weelderige grasmat onder de zon in de wind zijn sprieten doet wuiven. Hij knikt begrijpend. ,,Ja, misschien toch beter dat je daar wat aan doet.’’

Ik nodig hem uit voor een koffie. ,,Heel even dan’’, zegt signor Tomasi. ,,Ik moet namelijk de druiven gaan draaien bij een vriend van me.’’ De koffie laat niet lang op zich wachten. In de tussentijd legt hij me uit dat ze de druiven af en toe draaien om ze allemaal evenveel van de zon te laten profiteren.

De koffie gaat erin als gods woord in een ouderling. Hij bedankt ons en weg is hij. Voordat hij in zijn Punto stapt roept hij: ,,Jullie lusten toch bonen, hè?’’