zondag, april 26, 2009

Lezioni italiane 5: Mevrouw Klein

Eigenlijk wisten het al van te voren, en eigenlijk twijfelden we na het intake gesprek ten zeerste of we haar wel zouden aannemen als cursist, maar ze was zeer gedecideerd en wilde absoluut komen om haar Italiaans te verbeteren. "Haar Italiaans" was een soort straattaal Italiaans, geleerd als tiener tijdens vele vakanties aan zee in Italie, gespekt met uitdrukkingen als "Che casino" en "me ne frego" enz.
Enfin, ze kwam. Op dag 1 in haar Ferrari, op dag 2, met een Porsche, op dag 3 met een Jaguar, op dag 4 met een Jeep en op dag 5 weer met haar Ferrari.
Ze vond dat wij docenten er helemaal niet Italiaans uitzagen, want niemand van ons had botoxlippen en/of grote borsten en dat "hebben al die Italiaanse vrouwen, die ik op TV zie!"
Ze kon zich aardig redden in het Italiaans, had een behoorlijke woordenschat, maar vervoegde nooit een werkwoord. Aan mij de taak om haar dit bij te brengen. Een lastige klus, want ze kwam de klas binnen, begon onmiddellijk te kletsen en allerlei verhalen op te hangen en het was erg moeilijk om haar spraakwaterval te onderbreken. Steeds probeerde ik haar te onderbreken en als ze een heel werkwoord gebruikte, haar erop te attenderen dat ze toch echt dat werkwoord moest vervoegen, maar dat was onbegonnen werk. Veel nieuws heeft ze in die week dan ook niet geleerd.
1 keer echter had ik succes en wel op de laatste dag: ze vertelde een heel verhaal over het bouwen van een huis in Italie en zei: Io costruire una nuova casa, perche' ...., waarop ik haar onderbrak en zei: het moet zijn "costruisco...". Het werd even stil en toen zei ze: Goh, wat leer ik hier toch veel!"

zaterdag, april 11, 2009

Het Paasbrood uit Calabria


Ieder jaar als het Paasfeest komt, krijgen we van vrienden veel dingen gebracht, die men hier met Pasen maakt.

Zo kregen we nu een Paasbrood, lekker vers brood, pizza en paasgebakjes wat allemaal in de pizza oven wordt gebakken.


Over dit paasbrood wil ik een korte uitleg geven.
In het dialekt heet het hier "Fragone", of "Pignolata", maar de naam is eigenlijk “il pane del pastore” (het herdersbrood).

De reden daarvoor is, dat als de herders de hele dag met hun schapen in vroegere tijden overdag niet naar huis konden komen, moesten ze toch een goede maaltijd hebben. Daarvoor maakte de vrouw des huizes dan in het voorjaar in de pizza-oven dit brood, omdat er alles in zat, om goed door de lange dag te komen.
Men maakte dikwijls ook meerdere van deze broden tegelijk.

Er werd een gewoon traditioneel witbrood deeg gemaakt. Voor ieder brood deel je het deeg dan in twee helften. De eerste laag druk je plat, en daarop komt dan een dun laagje reuzel.
Dat had men vroeger altijd in huis, omdat er geslacht werd en gebruikt men eigenlijk tot het warm wordt, want daarna smaakt het niet meer lekker en wordt ranzig.
Daarop komt dan verse ricotta-kaas en schijven van de salami, die men heeft van het slachten in december en nu de juiste smaak heeft gekregen.
Omdat de kippen nu veel eieren leggen, komen er ook nog gekookte eieren in, en eventueel ook voorjaarsgroente zoals snijbiet.
Als men hiermee klaar is, komt de tweede deeglaag erover en drukt die goed aan. Dan werd het brood in de pizza oven gebakken.

Nu doet men dit niet meer altijd, maar het is een traditie geworden, dat dit brood op Goede Vrijdag door de meeste families wordt gebakken en daarom maakt men er ook uit deeg een kruis op.
Men mag het brood pas de zaterdag na Goede Vrijdag eten, omdat dan de Vastentijd voorbij is.

Wij genieten er ieder jaar van en waarschijnlijk smaakt het zo heerlijk, omdat je het maar een keer per jaar krijgt, dan moeten we weer op het volgende Paasfeest wachten...

dinsdag, april 07, 2009

Foto



Deze foto maakte in 1998 met m'n eerste digitale camera. Hij is gemaakt in Abruzzo, maar ik weet niet meer precies waar. Het zou in L'Aquila geweest kunnen zijn, daar waar gistermorgen om half vier het episch centrum van de zwaarste aardbeving lag die Italië in de laatste honderd jaar getroffen heeft. Maar ik geloof het niet. Ik weet het niet zeker. We deden een weekje Abruzzo in de late zomer van het jaar waarin Marco Pantani zowel de Giro d'Italia als de Tour de France won. Op weg naar het zuiden waren we nog langs zijn woonplaats Cesena gereden, waar het geel en het roze als eerbetoon aan "il Pirata" de boventoon voerden. Het jaar ook waarin Frank Sinatra overleed, en Lucio Battisti. José Saramago won de Nobelprijs voor de literatuur. Het jaar waarin Juventus met Edgar Davids voor de 25e keer kampioen van Italië werd. In Nederland ging Davids' ouwe club Ajax met het kampioenschap aan de haal. Het tweede kabinet Kok zag het daglicht en Bløf brak door met "Liefs uit Londen".
Op 4 februari 1998 trof een aardbeving met een kracht van 6.1 op de schaal van Richter het noorden van Afghanistan waarbij 5000 mensen om het leven kwamen. Op 30 mei beefde de aarde weer in hetzelfde gebied en nog een 5000 Afhanen overleefden de schok niet. Ook in het zuiden van Italië werd dat jaar een "terremoto" geregistreerd. Een schok met een kracht van 5.3 trof op 9 september Basilicata en Calabria. Er was één dode te betreuren. Het aantal slachtoffers en de schade viel echter in het niets vergeleken met de aarbeving van bijna een jaar daarvoor toen in Umbria en Marche 11 mensen om het leven kwamen en het historische Assisi zwaar beschadigd werd.

Wij deden in de late zomer van 1998 dus een weekje Abruzzo en omgeving, en ik herinner me vooral de aangename temperatuur en de diepe kleuren van de avondzon op het strand van Grottammare. Ik herinner me het nationale park "Gran Sasso", de bergen waarvan de toppen schuil gingen in de grijze wolken van een regenachtige woensdagmiddag. Ik herinner me de doprpjes in de late zomerzon, een broodje in de schaduw van een boom op een plein, het rustige leven wat aan mijn ogen voorbijtrok. En ik herinner me de man op de foto. Ik weet zelfs nog precies wat ik zei toen ik hem zag zitten. ,,Zo wil ik ooit ook mijn pensioen beleven.''

Toen ik gisteren het nieuws van de aardbeving in Abruzzo hoorde moest ik aan deze foto denken.