zaterdag, juni 21, 2008

Schoonmoeder

Mijn schoonmoeder,

Nu weten we allemaal dat Italie bekent staat om zijn "mamma". En in de bijna 20 jaar die ik hier woon geloof ik dat ik het begrip "la mamma" wel zo'n beetje van alle kanten heb kunnen bekijken en bestuderen.
Nu moet je wel vooraf weten dat mijn schoonouders in het zuiden wonen, Napels wel te verstaan. En dat het een familie van een zekere stand is. En dat hoe dan ook (of beter gezegd:ondanks alles )het eigenlijk schatten van mensen zijn.
Maar zo nu en dan ...
Ik heb 3 jaar bij hun in huis geleefd, gewoond en overleefd.
Hun hebben dat "overal hun neus in weten te duwen "heel fijntjes in hun zitten. En zijn meesters in je goede advies te geven...die je vrijwillig wel of niet kan opvolgen. Maar je wordt zo fijntjes gemanoevreerd dat je keuze geheel "vrijwillig" precies hun "advies" is.
Het is een andere cultuur, Italie. en een ander land, Napels.
Een boel dingen heb je dan gewoon te accepteren.
Een paar dingen gaat gewoon niet.
Nummer één op de lijst(momenteel): "Ziek zijn"
Nederlanders hebben, volgens mij een verantwoordelijk medicijn gebruik. We gaan niet zo graag zelf dokteren en kwartetten met :Ik geef jouw mijn antibiotica dan geef jij aan mij jouw hogebloeddruk tabletten....
Mijn schoonmoeder is een wandelende apotheek anex dokter algemene ziektes (welke in elk geval altijd zéér ernstig zijn..)
Niets kan een doodgewoon licht kwaaltje van vanzelf voorbijgaande aard zijn.
En in de E.H.B.O. koffer zit dus geen doodgewoon pleistertje, betadine of simpel kusje voor op het wondje maar polaramin voor de muggenbeet (bij grote muggenbeten gaat de cortisone) buscopan voor een slecht gevallen lunch en antibiotica voor een hoestje.
Nummer twee op la mamma hitparade:Kinderen opvoeden...
het begon al bij mijn eerste zwangerschap..wollen hemdjes(Claudia is in junie geboren) Met een klein kind kan je alleen maar thuis zijn en niks anders doen en daarom heb je een moeder die je dan een handje kan helpen.Waarmee en wanneer geholpen word hangt af van degene(nonna, dus) die helpt...en dat komt nooit overeen met de eventuele wensen van de neomoeder. Mijn moeder had een simpels advies gegeven wat goed werkte:R(ust), R(einheid) en R(egelmaat) en een dosis gezond moeder instinct.
We hebben gekibbeld om de luiers:Zij was ervan overtuigd dat de 2 klittebandjes die de pampers dichtplakken op de rug van de baby moesten zitten..ga dat maar beleefd uitleggen..iedere keer als ik ook maar even naar de wc was geweest ofzo had Claudia weer haar luier "goed om" in een record tempo. En zij maar klagen dat de ouderwetse katoenen luiers beter waren...iedere keer als Claudia een "behoefte" had gedaan( ze had wat last van krampjes dus er waren keren dat dat wel een paar keer per uur was en dan ook nogal vrij liquido) kwam het er ,vooral vanachter, overal tussen uit. Logisch...

En zo kan ik nog wel even doorgaan met de parade.
Het verschil tussen de kleinkinderen:die van haar dochter en die van haar zoon. Daar zit verschil in en volgens haar is dat "normaal". Ik ben blij dat ik geen zoontjes heb ,dat probleem kan ik dus nooit hebben. Hun namen worden genoemd voor, tijdens en na het in en uitademen...
Dat het op mijn oudste nu het effect heeft van:"Ik bel nonna niet want zij belt mij ook nooit en als ik haar bel zit ze toch bij de 2 andere kleinkinderen" is wel een logisch gevolg.

Maar ze bedoelen alle gevraagde en niet gevraagde advies goed. En dat geld voor alle Italiaanse mammas , geloof ik.
Maar de navelstreng willen en kunnen ze niet doorknippen.
Ze blijven zich maar , gevraagd of niet, bekommeren om hun kinderen.
Die op hun beurt zo nooit totaal zelfstandig worden.
Een beetje uit gemakzucht en een beetje uit doodgewone luiheid, het is wel makkelijk zo.
En daar hoort dan dat "trotse" klagen bij. Ziejewel dat je het zonder mij niet redt!
Het is een rondraaiend cirkeltje waar niemand uitwil komen.


Ook zij geeft veel kleur aan mijn leven, ookal zijn het vaak donkere donderwolken...maar ook dat blijft Italie.

vrijdag, juni 13, 2008

zomers van vroeger

Of ik word oud of ik weet het niet meer of de 13e van juni heeft er mee te maken. Een voorjaar als dit kan ik me niet herinneren. Regen, regen, regen, amper een zomerjurk aangehad en toch een paar weken geleden alles klaar gemaakt om buiten te eten. Ik heb een fijne keuken met veel licht, maar om 12.00 uur vandaag, stond ik te koken met het licht aan van mijn afzuigkap.
Manlief en ik waren maar met ons 2tjes aan tafel en hadden het over vroeger, toen we als kinderen naar het strand gingen. Een teken van ouderdom?? Enfin.
Leo (manlief) ging vroeger (+- 1950/60) met oma, broer en nichtje naar het strand van begin mei tot begin oktober. De dochters van oma werkten in de bakkerij. Oma was de moeder van mijn schoonmama. De reis van 6km duurde meer dan een uur. Ze moesten 2 verschillende bussen nemen. Aldaar aangekomen mochten ze meteen pootjebaden, en kregen ze daarna een broodje of een bombolone met een gazosa oftewel water met prik en suiker. Maar dat betekende ook dat ze beslist niet meer mochten pootjebaden of zwemmen, want je maag was bezig om dat eten te verteren, en dus levensgevaarlijk voor een congestione....Na 2 uur mochten ze weer zwemmen en daarna kregen ze "il pranzo". Meestal een "cotoletta alla Milanese" in een broodje en als toetje een stukje "tiramisu". Dat wilde dan zeggen geen pootjebaden, niet zwemmen voordat er 4 uur verstreken waren. Weer veel te gevaarlijk voor een congestione!!!!!
De herinneringen gaan verder met een heel wit strand, geen ligstoelen, geen betaling voor ligstoelen, geen badmeesters, geen badhuisjes, geen douches, geen schepjes, emmertjes, vormpjes, alleen maar de kroondopjes van de gazosa om mee te spelen, op de pistes die ze trokken dmv de benen tepakken van broer of nichtje en die te trekken, zodat hun achterwerk de pistes maakten op het zand, om die kroondopjes met wijsvinger en duim te duwen naar de finish.
Dan tegen 17.00 uur nog een keer zwemmen, afdrogen en weer 2 bussen om naar huis te gaan.
Ik daarentegen ging naar Scheveningen. s' Avonds werd de beslissing genomen, alles werd klaar gezet. Schepjes, emmertjes, en een bal, handdoeken, maar zover ik me herinner geen broodjes. 'sMorgens namen we 2 trams. Mijn broer en ik mochten aan het strand de hele dag doen wat we wilden. Zwemmen, met de bal spelen aan zee, half in het water, in het water, kuilen graven, kastelen bouwen. Eten?
Nee, ik herinner me vaag een zure bom. Dwz. zo'n grote zoetzure augurk en dat was het.
Tegen 16.00 uur moesten we ons melden bij ma, en gingen we terug naar huis en om 18.00 uur aan tafel.
Daarna komt de tijd dat onze kinderen klein waren. (+-1970) Wat een fantastische kust van La Spezia tot de "5Terre".
Een must was een klein notendopje van 4 meter met een buitenboordmotertje. Ah, 12 paardenkrachten was zo'n heerlijke luxe. Alles gekocht 4e 0f 5e hands met "cambiali" oftewel op afbetaling. Meer kon bruin niet trekken, maar we genoten. Alle grotten en kleine strandjes kennen de kinderen en wij tot aan Portovenere. La Spezia-Portovenere was al een wereldvaart. Met 12 paardenkrachten en kalme zee deden we daar 2 uur over.
De kinderen en Leo visten mosselen, die rauw met een druppeltje citroen werden gegeten.
We zagen nog zeepaartjes, inktvissen, grote wolken van sardientjes, in de verte dolfijnen, tussen il Tino en Palmaria.
Je kon nog op zondag met je notendopje rustig varen zonder dat het een zeeweg werd met grote boten, die zulke golven maken dat het notendopje omslaat.
Nu.... de kinderen hebben een mooie boot, met slaapkamertje, badkamertje, keukentje,
2 grote buitenboordmoters, gasflessen om te duiken met natuurlijk diploma's, gsm, computer, diepte, temperatuur en weet ik wat van de zee.
In 3 uur zijn ze in Elba in 4 uur zijn ze in Corsica, maar genieten ze nog, zoals wij en zij als kleine kinderen met een maskertje en een paar zwemvliezen, genoten?
In hoogzomer wordt de boot in het weekend niet gebruikt, want dan zijn er teveel mensen en zitten ze liever in de tuin bij het zwembad.
Zeepaardjes zijn er allang niet meer. Gelukkig nog wel de dolfijnen als ze in de week een eind uit de kust gaan zwemmen. Rauwe mosselen eten met een beetje citroen, nee dat is ongezond!
Dit was even een overpeinzing van toen en nu.....

dinsdag, juni 10, 2008

Olanda - Italia

Van Nistelrooy schiet en Van Nistelrooy scoort!
Het eerste doelpunt tegen de wereldkampioen is een feit.

Ik pak mijn oranje toetertje en loop gekleed in mijn Holland t-shirt het balkon op waar ik de hele buurt laat weten dat we voorstaan. Mijn eenzame triomf echoot over de stille straat en weerkaatst tussen de huizen.


Mijn Italiaan op de bank heeft zijn Azzurri shirt aan. Een shirt van 2 jaar geleden met drie sterren, van papier heeft hij een vierde ster geknipt en er met plakband bij geplakt. Hij zal het me niet laten vergeten dat zijn land al vier keer het wereldkampioenschap heeft gewonnen. Maar kampioen of niet, hij raakt er niet overuit gepraat hoe slecht zijn Azzurri spelen.
De commentator van de RAI 1 die aan het begin van de wedstrijd nog zei niet bang te zijn voor Olanda en onze jongens als middelmatige spelers bestempelde, komt op zijn mening terug als het tweede doelpunt valt. Ik pak de toeter weer op en besluit nu op het andere balkon te gaan staan blazen. De deuren bij de buren staan op en ik hoor mijn buurjongen “porca misera” verzuchtten. Dit is het juiste moment om nogmaals de triomftoeter te blazen. Als ik klaar ben, hoor ik ze lachen. In de tweede helft heeft Italië even een kleine opleving en de commentator roept hoopvol dat dit niet het Olanda van de eerste helft is. Maar het mag niet baten, ze krijgen zelfs nog een derde treffer te verwerken.
Mooie Fabio (Cannavaro) op de blessurebank gaat steeds zorgelijker kijken en vraagt zich vast en zeker af of het anders was gelopen als hij op zijn vertrouwde plaatst in de verdediging had gestaan.


Mijn Italiaan heeft me 90 minuten zitten verkondigen dat Nederland niet goed speelt, maar Italië zo slecht. En dat Oranje geluk had en de Azzurri pech. Bovendien kreegt Italië meer gele kaarten, terwijl Nederland ook behoorlijke overtredingen had begaan. En als ze de wedstrijd nog 50 keer zouden spelen er wel een andere uitslag zou komen. Ja, zo ken ik er nog een paar.

De krantenkoppen liegen er de volgende ochtend niet om. Het was een afgang. Italië vernederd. De Oranje nachtmerrie van Italië. Donadoni ligt onder vuur. Buffon biedt namens het team zijn excuses aan aan het Italiaanse volk. Nederland viert feest en Italië treurt. We hebben er lang op moeten wachten, want de laatste keer dat Oranje van de Azzurri won was tijdens de halve finale in 1978 in Argentinië. Mogen wij nou ook eens een keer!


zaterdag, juni 07, 2008

.Wat onbeleefd

Oeps, wat onbeleefd...ik ben zomaar met de deur in huis gevallen. En maar schrijven over mijn ervaringen met de Italiaanse scholen. Ik had mij eerst even moeten introduceren...

Hallo Allemaal,

Jullie hebben er een nieuw schrijfgenootje bij.
Mijn naam is Miranda, geboren te Haarlem .Ik kom uit een doorsnee Nederlandse familie; vader, moeder, grote zus en kleine broer en ik zit daar tussen in.
Na hier en daar wat te hebben rondgedwaald over deze aardbol ben ik in 1990 voor een weekje in Napels beland. Een weekje logeren bij de ouders(schatten van mensen maar absoluut geen doorsneefamilie) van Marco, die ik in Spanje had leren kennen...ik heb er drie jaar in huis gewoond.
Nee ze hebben ons(of mij) er niet uitgegooid...Marco en ik zijn getrouwd(oh dat verhaal moet ik echt eens vertellen!) en hebben onze eerste dochter gekregen(in een Italiaans ziekenhuis..oh even aantekeningen maken voor de volgende blogs!)Claudia die nu bijna 15 jaar is.
In 1998 zijn we naar Varese verhuisd. Dat is werkelijk een leuk klein stadje op een 40 km van Milaan af.
In 2000 wordt onze tweede dochter geboren, Melanie.
In 2001 neem ik een winkel over van Original Marines. En in 2006 heb ik een tweede winkel geopend.

In de weinige vrije tijd wat mij zo overblijft ben ik wel graag met mijn dochters in de weer.Het zijn 2 prachtmeiden! Voor mij zijn ze absoluut mijn "batterijopladers".

Zo in een notedop even heel droog voorgekouwd, maar dit ben ik dus.

Groetjes!
Miri

donderdag, juni 05, 2008

school

Morgen is het alweer de laatste schooldag. We zijn net in het ritme gekomen en het jaar is alweer om. Nou weet ik ook wel dat Nederlands en Italie de zelfde aantal school en vakantiedagen heeft maar de zomer vakantie is in Holland 6 weken...en hier 3 maanden...drie...
En ik geloof dat dat in 2008 toch wel erg lang is voor de nintendo en wii jeugd.
Het hoeven geen 6 weken te worden maar een 2 à 3 weken kunnen er denk ik wel afgeknabbeld worden en verdeeld over de "lange weekenden" van het schooljaar die niet lang genoeg zijn om er echt wat leuks in te doen.
Ach ik heb het nooit zo erg op gehad met de Italiaanse scholen.. en dat komt misschien een beetje omdat mijn 6 talen die ik(gediplomeerd en wel) vloeiend spreek en schrijf hier in Italie niet echt in een gelijkwaardig diploma gesteld kon worden...
En ik woonde toen nog in in bij mijn schoonouders(....ach mijn schoonouders..)Zij hielden, en houden nog, vol dat als het geen Liceo Classico diploma is het dus geen waardevolle diploma's kunnen zijn....Hemels, hebben jullie wel eens het Liceo Engels van mijn man gehoord????Het macoroni engels van een Italiaan???? Maargoed dat terzijde want ik blijk ook goed in verkopen te zijn en dat redt ik best in de taal die ik het slechts spreek van alle 6...Italiaans.

We zitten nu op de puntjes van onze stoel af te wachten of Claudia, mijn dochter, van 4 naar 5 ginnasio gaat. Waarschijnlijk met een debito.
Dat is weer zo iets wat in een verschrikkelijk mooi land als Italie niet kan werken.
Zodra je in Italie een wet maakt met bijzijde "gaten in het net" dan gaan we bij voorbaat door de gaten. En ik zeg hier "we" ik woon hier al 20 jaar.
Ik kan mij herrineren dat het in mijn jeugd zoiets vergelijkbaars is als "voorwaardelijk" over. Ik kan mij niemand voor de geest halen uit mijn vriendenkring die voorwaardelijk heeft gehad.(..ik heb het nog steeds over school, wat velen na schooltijd hebben gedaan is mij merendeels ontgaan)Het was "Ben jij over?". En hier is het "Quanti debiti hai?"
Dat is toch geen goede basis opbouwen.?
Maar ja, toen ik in maart een keer mijn schoonouders(..ach mijn schoonouders) aan de telefoon had heb ik het gevaarlijke onderwerp aangesneden "blijven zitten".
Nou moet je weten dat mijn schoonouders en ik een hele goede band hebben..Omdat ik ze heel goed ken..
Maar hier heb ik de relatie even mee op de tocht gezet...en bij beter nadenken heb ik ook begrepen dat dat hier gewoon weg niet kan...we zijn toch niet DOM?

Of de zaterdag naar school...
Ik vind het best wel pittig op de lager school 6 dagen in de week naar school.
We hebben er een paar jaar terug uren lange vergaderingen over gehad.
Schaffen we het af of niet?
De "nee stemmers" hadden als reden aanvoering:
1. Ik werk op zaterdag.
2.Die 4 uur van zaterdag morgen worden dan een rientro op een middag...da's te zwaar voor mijn kind.
3. Ik betaal voor 5 middagen "overblijf"(wat even tussen haakjes écht goed geregeld is in Varese) dan wil ik voor die middagen mijn geld terug...
Mijn persoonlijke antwoorden; 1 en 2 lopen een beetje inelkaar over. Vooropstaande is wel dat mijn kind naar school gaat om te leren , niet omdat ik werk. Maar als een volwassene 5 dagen per week werkt omdat de wet 6 dagen te veel vind, waarom een klein kind dan wel 6 dagen per week voor dag en dauw uit zijn warme nestje?
Gelukkig heeft ook daar met de tijd het gezonde verstand gewonnen.

Maargoed ik kan er zo nog wel en paar opnoemen, maar wil jullie niet vervelen.
Het blijft een leuk land en het zijn vooral de Italianen die mijn leven hier kleur geven.
En daar volgende keer meer over.

Miri

woensdag, juni 04, 2008

De schrijver, zijn boek, zijn publiek

Ik tref de schrijver, toevallig en niet toevallig, op de stoep voor bar "Paradiso"."Il Paradiso" ("het paradijs") is sinds een paar maanden weer open. Een groot deel van de winter is het lokaal gesloten geweest na een inval van de politie, wat bijna vanzelfsprekend met drugs te maken had. Het is immers geen geheim dat bepaalde gelegenheden in Trento een bepaalde sfeer uitademen, en “il Paradiso” is er daar een van. Alleen uit de naam al vallen, zonder al te veel fantasie, genoeg conclusies te trekken. Ik heb me er nooit druk om gemaakt wie rookt en niet rookt, gebruikt en niet gebruikt. Ik heb deze bar heel eenvoudig altijd een leuke tent gevonden en ik ben blij dat hij weer open is. Dat is alles. Ik ben echter geen regelmatige bezoeker en heb het derhalve ook nooit tot de status van vaste klant weten te schoppen. Waarmee ik een bepaalde traditie van het lokaal volg, want ook de beheerders komen en gaan in een ritme waar zelfs een gemiddeld Italiaans kabinet niet aan weet te voldoen.
Het is dan ook enigzins bij toeval dat ik op vanavond voor de deur sta. Want eerlijk gezegd had ik een ander lokaal (met terras) uitgekozen om mijn werkweek af te sluiten. Daar was het echter zo stil dat ik de belletjes tijdens hun tocht vanaf de bodem van mijn glas bier naar de hogere sferen van de ietwat te dunne schuimkraag kon horen twinkelen. Ik belde Giorgio, een vriend van me, die op dat moment op weg was naar de presentatie van het boek van de schrijver. De schrijver, met wie ik dus nu, een half uurtje later, oog in oog op de stoep voor bar “Paradiso” sta.


De schrijver maakt een ietwat gespannen indruk op me. Hetgeen gevoed wordt door zijn reactie als ik hem begroet.,,Buona sera, scrittore.’’ Het “goede avond, schrijver” komt agressief op hem over, antwoordt hij me. Ik stel hem gerust dat dat niet mijn bedoeling was, integendeel, rijk hem mijn hand. ,,Ciao Stefano. Hoe gaat het?’’ Stefano, zo heet de schrijver, Stefano Giordano, schudt mijn hand, lacht verontschuldigend, knijpt z’n vrije hand even in mijn bovenarm. Afstand gereduceerd. ,,Goed, Ron, goed. Leuk dat je er bent.’’Er zijn nog weinig mensen, want het begin van de presentatie was gepland om zeven uur en het is pas tien over zeven. Nog tijd dus voor een praatje. Ik heb al eens een boekwerkje van Stefano voorbij zien komen, maar “Oposta direzione” – de Nederlandse vertaling zou “Tegenovergestelde richting” moeten zijn – is zijn eerste officiële geesteskind. Een korte roman, 144 pagina’s, 1000 kopieën. Hij is best trots, wat ik begrijp. Ik zou het ook zijn. En hoe! Ondertussen zet een vriendin binnen alles klaar voor de presentatie. Twee stapeltjes boeken op een tafeltje, microfoon, laptop, projector.
Rond half acht begint de schrijver zijn presentatie, voor een grotendeels vrouwelijk publiek met rood in de haren. Het is zijn eerste boek, dus ook zijn eerste presentatie. Hij lijkt wat nerveus, maar ik ken hem niet anders. Hij zou dus ook heel relaxed kunnen zijn op het ogenblik. Hij doet in het kort het verhaal uit de doeken. Relatie, terugkijkend op een relatie, begin jaren ’80, terugkijkend op het eind van de jaren ’70. Giorgio is inmiddels ook gearriveerd. Met een “spritz” (witte wijn met Aperol) zet hij opgelucht een punt achter een dieet van tien dagen zonder één druppel alcohol. Het verlies van circa 1000 grammen lichaamsgewicht weegt niet op tegen de dorst van het moment. De spritz komt op rekening van de schrijver, maakt men fluisterend duidelijk vanachter de bar, mijn pilsje ook. We proosten zwijgend. Ik luister naar met interesse naar de schrijver. Giorgio luistert met iets alsof hij het allemaal al eens gehoord heeft. Hij kent Stefano dan ook langer en beter dan ik.
De presentatie zit – volgens mijn bescheiden mening – goed in elkaar. De schrijver maakt handig gebruik van de computer. Een aantal vrienden hebben zijn boek al gelezen en stellen hem op video wat vragen. De schrijver vermijdt daarmee teveel eentonig informatie van zijn zijde en hijomzeilt de gebruikelijke stiltes in het publiek op het moment dat er vragen gesteld kunnen worden. Hij leest ook een paar passages uit zijn boek voor, wat hij beter aan iemand anders over had kunnen laten. Schrijven en voorlezen zijn overduidelijk twee verschillende dingen. Als ik na de presentatie zijn roman aanschaf legt hij me uit dat er te weinig licht was. Dat was de reden. Ik heb me laten vertellen dat de schrijver weinig openstaat voor kritiek.

We tafelen niet na in het paradijs. Giorgio geeft me een lift naar “il Simposio”, andere bar met een schilderachtige naam, voor “the famous last one”. Onderweg legt hij me uit dat de schrijver blijven hangen is, niet gegroeid. ,,Nog steeds teren op die “geweldige” studententijd in het Bologna van de jaren ’70. Daar kan je je toch niet eeuwig aan vast blijven houden. Hij is ouwer als 50!’’

De volgende avond ontmoet ik Giorgio weer. Ik vertel er gelijk bij dat dit een uitzondering is, want zowel bij hem als bij mij komt het niet veel meer voor dat we twee avonden na elkaar een aantal drinkgelegenheden betreden. En in feite is dat ook nu niet zo, want we maken beiden deel uit van een tafel in het restaurant-gedeelte van de “Old bar”. Giorgio heeft ’s middags een stuk of 30 pagina’s van “Oposta direzione” gelezen en blijkt zijn mening volledig te hebben bijgedraaid. De roman zit echt goed in elkaar, volgens hem. Ik luister nog twee commentaren aan, één positief, één gematigd negatief. En leg voorlopig alles maar even naast me neer. In het bijzonder Giorgio’s mening, want het is een jaar dat hij geen boeken leest en volgens mij zou hij op het ogenblik alles weten te waarderen. Als ik dit aan hem vertel kijkt hij me aan, denkt even na en zegt bijna opgelucht dat ik best wel eens gelijk zou kunnen hebben. ,,Ik vond het al zo raar dat ik iets van Stefano mooi vond.’’

Het moge duidelijk zijn dat enkele delen van dit epistel niet volledig op waarheid berusten.Een vaststaand feit is echter dat Stefano Giordano op vrijdag 23 mei zijn eerste roman “Oposta direzione” gepresenteerd heeft. Voor de “die-hards”: het is voor 10 euro te bestellen op de internet-site van Edizioni Curcu & Genovese Trento (http://www.libritrentini.it/), waar ik de onderstaande informatie (in het Italiaans) over het boek heb gevonden.

Stefano Giordano
Opposta direzione
Romanzo
Estate 1983. Lorenzo, da poco laureato, incontra un’amica, Anna. Con lei e la giovane e bella sorella Carla parte per una vacanza in Corsica. Durante il viaggio Lorenzo si invaghisce di Carla, diciottenne di una nuova generazione che ha un altro modo di vedere il mondo rispetto alla sua. Contemporaneamente, in un percorso a ritroso, Lorenzo ricostruisce una sua dolorosa relazione precedente.Le vicende e il confronto tra i personaggi riflettono, privatamente, i grossi cambiamenti politico e sociali del passaggio tra la fine degli anni ’70 e l’inizio degli ’80. Una fase di trasformazione che ha investito un’intera generazione sospesa tra la “pubblica” mitologia del ’68 (impegno, ideologia, condivisione…) e il “privato” ritorno all’individualismo degli anni ’80 (creatività, estetica, consumismo…).
ISBN 978-88-89898-41-3.