Voet in gips

Voet in gips...

We woonden een tijd in Milaan, dat vond ik wel leuk, maar zo af en toe moest ik even naar “mijn Calabria” – waar we ook woonden- om weer even te kunnen genieten van het klimaat en de vrienden, en weer eens op de hoogte te zijn van alle gebeurtenissen.
Lekker de nachttrein pakken, en ’s morgens hier uitstappen.

Op een avond ga ik een vriendin bezoeken. Het was winter en vroeg donker.
Toen ik terug wilde, gebeurde het ineens: een foute stap en verzwik mijn voet. Jakkes!
Ik strompelde naar huis en ontdekte dat mijn voet dikker en dikker werd terwijl ik ernaar keek, hij werd ook steeds kleuriger...
De volgende morgen kon ik niet meer lopen, zo besloot ik toch maar liever te laten röntgen.
“Tja...” meende de dokter, het zou toch maar beter zijn om ermee naar het ziekenhuis te gaan, er moest toch maar voor de zekerheid een gips om, een “loopgips” noemde hij het.

Na geduldig gewacht te hebben, werd ik de behandelkamer binnengeroepen. Ik zag zo wie zo, dat ik aan de beurt was, want de deur stond gewoon open, en kon dus alvast een voorproefje hebben wat er zo zou kunnen gebeuren.
De röntgenfoto’s werden bestudeerd, en aan mijn voet werd gedraaid, gerukt, getrokken. Dat maakte al niets meer uit, hij was al inmiddels van maat 38 naar ongeveer 43 opgezwollen.

Ondertussen stak iedereen die langskwam ook nog even zijn hoofd binnen om zich ermee te bemoeien, patienten, verplegers, dokters, noem maar op. “O, ben jij niet de vrouw van “il tedesco?”
“Hoe gaat het?...nou dat kon je wel zien, met mijn pijnlijke gezicht!!
Ze kwamen allemaal naar mijn voet kijken en tegelijkertijd was ik op de hoogte van alle gebeurtenissen hier, en nog veel goede tips voor mijn voet.

Er kwam aktie. Ik zag de dokter een kast openmaken en rommelde daarin....
Toen ik beter keek, zag ik tot mijn volle verbazing, meerdere gipsbenen al kant en klaar staan!!
Hij zat mijn “maat” uit te zoeken en vond er een wat me dat wel moest passen, het was een enorm groot model.
Op mijn vraag, waar die gipsbenen vandaan kwamen, antwoordde hij me, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was “die hebben we nog over”.
Natuurlijk was het gips veel te groot, maar dat werd heel handig passend gemaakt, er werd gewoon meer verband vanaf mijn knie tot voet omheen gedaan, zó veel, dat het gips uiteindelijk paste.

Zo, ik was klaar, en als afscheid nog een gezellige babbel en de groeten aan mijn familie in Milaan!

Met dat enorme gips heb ik ook nog met de trein teruggemoeten, mijn familie wist niet wat ze zag toen ik op de Stazione Centrale di Milano aankwam.
Mijn voet is goed genezen maar heb het gips achteraf spontaan bij de vuilnisbak gezet. Ik durfde het niet, dit gips naar een ziekenhuis in Milaan te brengen, voor tweede-hands-doeleinden.

Paula di Paola, anno 1992