zondag, augustus 31, 2008

Een scheve zondag

Eindelijk, dacht ik.
Eindelijk weer eens tijd voor Italieschrijvers.
En ik heb mij heel goed voorbereid.. foto's verzameld, onderwerpen bedacht...
Elke keer als ik jullie stukjes las en er foto's bij zag dacht ik "dat is leuk , dat wil ik ook doen"
Eindelijk ga ik er voor zitten......

Maar ik had het al moeten weten...
Bij het op staan vanmorgen had ik al maagpijn...de sushi van gisteravond????
Ik was nog vol goede moed...een kamille thee en aan de slag.
Laat ik de, natuurlijk volle hoe kan dat anders, zuikerpot vallen...
Raar maar hoewel zuiker volgens mij niet rond is maar een beetje vierkant.....is het wel mijn hele keuken doorgerold. Overal op in en onder..
Ik hield toch vrolijk voet bij stuk....even de stofzuiger er door en klaar is kees.
Ik heet dus niet Kees...ik ben ook in staat geweest om met de stofzuiger de theekom , onnodig te zeggen dat ook die vol was, ook op de grond te stoten...aaaagggghhhhh
Tussen haakjes ik ben heel erg aan het stoppen met roken...en dit keer lukt het echt!!!Ik ben daar heel blij mee en erg trots...maar op zulke momenten is het echt even zwaar..Want zuiker en hete thee op de keukenvloer en 6 katten die er lekker in gaan staan snuffelen op zondagmorgen is echt niet leuk! Dat vergt uiterste inspannig!
Snel maar 2 kauwgumpjes (Nicorette) rustig kauwen, even in de frisse buitenlucht en rustig ademen...
En die 2 kauwgummetjes hebben gewerkt...
Snel weer alles onder controle....
En begin dus aan de schoonmaak klus...
Ik laat mij niet door een kilozuiker en een kommetje thee uit het veld slaan.

Als ik dan eindelijk klaar zit om mijn relaas van "Capitello on the beach" te doen.
Doet mijn laptop het niet....
De maagpijn was intussen aan het feestvieren en mijn humeur was op vakantie gegaan..
We hebben het allemaal geprobeerd..man en dochter in een goed geolied team om ma d'r blog te laten schrijven...maar niks..helemaal niks er zit een file in die er een beetje puinhoop heeft geschopt...normaal zou een vriend van ons dat in een uurtje hebben verholpen. Zoals deze vriend ons via de telefoon zei...tja het is zondag en hoewel de zon in Varese niet schijnt vandaag(Dat doet hij deze zomer onregelmatig maar zeker weten NOOIT op zondag...de enige dag dat ik echt thuis ben)wil hij er een leuke dag van maken in de buitenlucht en al het werk wacht maar tot morgen...

Nu zit ik dus hier..
Na wat gezoek en gedenk wist ik nog wel hoe ik hier moest komen om mijn blog te bloggen..maar ik ben niet zo'n held op de pc...en die van mijn man is echt een beetje anders en heeft niet het fotoprogramma wat ik op mijn pc heb..

Ik geef mij vandaag maar over aan een hangdag in een luie stoel met een goed boek en zonder zon...

En mijn vakantieblog komt echt wel!
Zowaar ik Miranda heet!

vrijdag, augustus 29, 2008

De zoveelste vrijdagochtend om 06.30

En ja hoor het is weer zover, de zoveelste Vrijdagochtend om 06.30 wakker,of het nu komt doordat de vakantie teneinde loopt?en je lichaam zichzelf al weer overzet op je biologische klok, van 07.00 uur? of gewoon weer eens te druk zijn in je eigen hoofd? wie zal het zeggen..maar ondertussen is het wel een mooie gelegenheid om eens in alle rust weer iets voor italie schrijvers te produceren!
Genieten kan ik van deze stille momenten..zelfs voor al mijn 7 honden is het kennelijk nog te vroeg, want oo.. zo.. enthousiast ze mij kwamen begroeten toen het welbekende geluidje van de koffieautomaat het ging doen..zo snel zijn ze weer gaan liggen toen ik met mijn kopje koffie achter de computer kroop!
Mijn oudste teefje Cahya keek mij echt aan van...zooo eindelijk weer eens vroeg moeders? haha die kop van die grote pluizige beesten, al jaren vragen wij ons af.. en ook nog toen ik Diergeneeskunde studeerde, in hoeverre kunnen honden nu eigenlijk denken? en kunnen ze uberhaupt denken? Soms denk ik dat ze de dingen beter begrijpen dan een menselijk persoon, of je nu hard op lacht of eens verdriet hebt, altijdt komen ze bij je....en kijken ze je aan of het al zeer oude zielen zijn, die in een gedaante van hond zijn gereincarneerd haha wat zou je graag eens een gesprekje met ze aangaan!
Maar geloof me ze begrijpen zoooveel meer dan de mensheid soms beseft! Daarom zeg ik ook altijdt ook als er straks weer mensen komen met een zieke hond waar ik een tijdje voor moet zorgen... omdat ze allebei werken, en de hond nog even geneeskundige hulp nodig heeft, of het zijn verlaten puppies die ik voor 8 weken nog de fles moet geven ect ect...ZIJN deze dieren OOIT egoistisch geweest tegenover jou? Nooit, want dat kennen honden namelijk niet het zijn Gevers, en af een toe een lief woord, een koekje of een aai gaan ze mee accoord..maar zullen nooit richting jou kant egoistisch zijn!
Daarom zeg ik ook altijdt tegen mijn dochters..ook voor later besef altijdt dat als je een levend iets koopt,.. krijgt,.. vind.. of soms gewoon wordt toebedeeld besef dan altijdt! ALLES met hartje kan ook stoppen, en gaat een keertje dood soms te vroeg of soms heel laat...terwijl van mijn laatste nestje Leonbergers geboren vorig jaar 02 April 2007, al twee puppies overleden zijn, leeft mijn oude blinde en dove Shitz Zhu al 12 jaar, en huppelt nog vrolijk mee met alle Leonbergers...12 jaar geleden waren wij bij mensen op bezoek die plosteling out of the blue.. een nestje hadden gekregen..HOE KAN DAT NU??? hoorde ik die vrouw nog zeggen, ik dacht dat ze geen puppies krijgen kon? waar soms mensen hun kennis vandaan halen?? haha ik begrijp het soms niet..ooit heb ik van een mevrouw gehoord die haar zwangere teckel bij ons wou laten bevallen, dat het waarschijnlijk maar 1 puppie zou zijn, want ZIJ had de theorie ontworpen..een kleine hond krijgt weinig pups en een grote veel..nou laat me even deze droom naar een andere wereld helpen, maar DAT zegt niets..een Leonberger is groot, maar kan drachtig zijn van 1 pup, en ik heb pinstertjes gezien met 8 hele kleine puppies, natuurlijk met alle uitzonderingen nagelaten..maar goed zij hadden dus een nestje van 3 puppies gekregen, en in een hoekje lag een trillende kleine TZHI ZHU, niet lekker tegen zijn mama aan maar alleen in wat hooi, ik vroeg waarom zij deze niet bij haar moeder legde...? waarop de man antwoorde in het alom oud TWENTS ..die kleine skiet ik straks off, denn heurt niet en seet niks!!! haha of te wel in het Nederlands...die schiet ik straks af, want die hoort en ziet niets...uiteraard heb ik even de pup bekeken, en hoe klein hij ook was en hoe moeilijk het ook is..ZELFS voor een Dierenarts om zoiets te constateren had deze Boer het bij het juiste eind...of boeren dat nu aanvoelen of op hun werkervaring basseren weet ik niet, maar vaak hebben ze het wat dieren betreft bij het goede eind!! qua diagnose constatering dan!!! Niet hoe zij soms een einde willen maken aan een voor hun NIET zinloos leventje!

Uiteraard heb ik dus mij ontfermd over deze hond..haha hoe kan het ook anders,..en hem geprobeerd een zo normaal mogenlijk leven te geven...en natuurlijk als ik hem roep loopt hij de andere kant op...en blaft nooit in de richting waarop ,voor hem HET GROTE GEVAAR DREIGT !! haha vaak staat hij tegen een muur te blaffen, of gewoon onder een trap, of tegen een boom..en als alle honden van de kennel naar het hek rennen omdat de Italiaanse postbode weer op zijn Vespa aankomt rent hij hard mee, waarheen weet hij niet maar blaft, loopthard, valt, en wordt heen en weer gegooid van hot naar her, maar ach hij is al 12 en doet dit al jaren..zo zie je maar dat soms een zinloos lijkend leventje..of soms waar mensen gewoon geen tijd meer voor hebben, ooo zo zinvol kan zijn..daarom ben ik toenndestijds ook begonnen met deze opvang van tijdelijke dieren...omdat ik mijn vak niet fulltime kan uitoefenen, en ook niet wil ! ivb met de kinderen, en ik de taal niet in het Medisch Italiaans machtig ben..en hier ook andere geneeskundige medicijnen en richtlijnen bestaan, kan en mag ik mijn vak hier niet uitoefenen...en daarom geef ik trainingen aan kinderen die bang zijn voor honden, lezingingen op scholen, en kunnen mensen hun soms geplande zwangerschap bij hun dier bij mij geboren laten worden..ook heb ik opvang voor verlaten pups, die nog de fles moeten, of dieren die nog lang geneeskundige hulp nodig hebben een tehuis...en belt mijn Dierenarts hier mij vaak op voor een bloedtransfussie met 1 van mijn honden voor een zieke hond hier in Varese, of soms zoals ik al melde hebben dieren soms een lang ziekbed, en hoeven ze niet soms niet noodzakelijk bij een Dierenarts opgenomen te blijven,ook omdat dat extra zware kosten soms voor de eigenaren mee brengt! maar soms ook omdat mensen het niet kunnen aan kunnen zien.. dat hun dier een blijvend infuus of een catheter moet hebben voor een extra paar weken, of om de zoveel uur toedienen van infuus of medijnen nodig heeft!
Maar komen ze bij mij voor extra hulp, tegen een minimale dagvergoeding..zo neem ik de dierenarts weer wat extra werk uit handen, blijf met mijn vak bezig, een soms heel soms blijft zo,n beestje dan wel eens hangen....maar goed soms moet je sterk zijn, want anders word ik de tweede Brigitte Bardot van Varese en 7 honden, een hamster, een cavia, en een kleine waterschildpad vind ik wel genoeg..
Inmiddels is het 08.uur 06 geworden, en kom ik langzaam aan het einde van mijn verhaal, heb zin en koffie en spreek julllie allemaal snel weer,
heel veel liefs estelle

zaterdag, augustus 16, 2008

Bau

Sporen in Puglia (2)

De Nederlandse hond zegt "waf", of als het een grote is "woef". In Duitsland spreken de viervoeters (der Hund) hun omgeving aan met "wuff" of "wau". Als de Franse hond (le chien) zich laat horen hoor je "ouah" of "ouaf". In Engeland (the dog) gaat het eenvoudig "woof", terwijl de Spaanse hond (il perro) een temperamentvol "guau-guau" voortbrengt. Ieder land laat zijn hond in de eigen volkstaal blaffen. In Italië zegt de gemiddelde hond (il cane) die je op straat tegenkomt "bau, bau". Mits het geen toerist is.
Wij hebben twee honden, Cicia en Oronzo. Zij blaffen "waf, waf" en "bau, bau", want we hebben ze tweetalig opgevoed.


Cicia (de donkere op de foto) en Oronzo (de lichte) hebben een echt hondeleven, in de positieve zin van het woord. Ze hadden het een stuk slechter kunnen treffen, want het zijn allebei vondelingen. En we hebben ze hier gevonden, op het terrein rond het huis, in Selva di Fasano.
Cicia is een kruising van van alles en nog wat, maar de kenmerken van een herder hebben de overhand hebben. Ze lag tien jaar geleden met haar pups in de schaduw van de muur die de tuin van de straat scheidt toen Lief (die ik toen nog niet kende) hier op vakantie kwam. Bijna alle hondjes waren al dood, slecht eentje vertoonde nog iets van leven of wat daarvan over was. De pup werd naar Don Angelo gebracht, Cicia bleef bij Lief en haar zus. Ze was ongeveer een jaar oud en broodmager, wat haar haar naam bezorgde. Cicia, dikzak. Zo moest ze worden. Ze kreeg haar injecties, werd met allerlei middeltjes van het ongedierte afgeholpen waar ze als transportmiddel dienst voor deed, haar op vele plekken kale huid werd verzorgd, ze kreeg te eten. Cicia sterkte aan, knapte op en werd een prachtige hond. Vrolijk, trouw, dankbaar, maar ook nu nog altijd een beetje terughoudend. Haar pub overleefde het helaas niet.
Vier jaar geleden klaagden de mama's en de nonna's in de buurt steen en been over het feit dat er her en der 's nachts wasgoed gestolen werd. Er zat geen echte lijn in de verdwijningen. Nu waren het herenonderbroeken, dan weer panties, een andere keer weer overhemden of t-shirts die als vlekken bij een 90-graden-wasbeurt uit een kledingstuk verdwenen. Het was de periode waarin een klein vertegenwoordigertje van het type vuilnisbakkenras bij ons over de vloer begon te komen. Op een avond was Cicia aan het eten en Lief vulde ook een bord voor de bezoeker. Het was zes uur. Na het eten vertrok het heerschap, zich genoegzaam boerend de lippen schoonlikkend, en liet zich niet meer zien. Tot de volgende avond, om kwart voor zes. Hij had het servet nog niet alvast omgeknoopt, maar kwam als welopgevoed gast wel met een presentje af. Een damesblouse. De wasknijpers zaten er niet meer aan, maar je kon nog wel zien waar ze gezeten hadden. Dit was zijn manier om duidelijk te maken dat hij ons geadopteerd had. Vanaf dat moment maakte Oronzo dus deel uit van de familie. Oronzo, zoals de patroonheilige van het barokke Lecce, Sint Oronzo. Aan het eind van die vakantie reisde hij met ons mee naar Trento.

Er zullen ongetwijfeld honden zijn die het beter hebben als de onze. Maar zeker weten dat velen het een stuk slechter hebben. Zwerfhonden in de buurt van Selva di Fasano worden tijdens de wintermaanden zoveel mogelijk opgepakt. Dat is logisch, want dikwijls vormen ze roedels en daarin zijn ze ontzettend agressief, niet alleen tegenover andere dieren maar ook tegenover mensen. Dat oppakken gebeurt niet met zachte hand (de Italiaan staat immers niet bekend als groot dierenvriend) en daarna is het aftellen voor de meeste van de honden. Een dag of drie, tot een week of drie, en dan laat men ze inslapen. Ik heb er geen behoefte aan te weten hoe dat gebeurt.
Vroeger, toen Don Angelo nog leefde was dat anders.
Deze priester bulkte dermate van het geld dat hij zijn eigen kerk liet bouwen bij Selva, met een kast van een huis. Zijn terrein liep langs de glooing van de heuvel naar beneden, tot aan de hekken die de Zoo Safari omringen. Don Angelo vertoefde hier de zomer en zorgde eerst en vooral voor de zwerfhonden. Ook in de winter trok hij dagelijks in zijn kleine auto vanuit Fasano naar zijn eigen kerk om de gulle giften van slagerijen, pizzeria's, viswinkels en bakkers aan "zijn" honden te gaan voederen. Niemand snapte goed hoe hij er met zijn enorme lichaam in slaagde in en uit het luid ronkende vehikel (hij deed alles in zijn tweede versnelling) te komen. Voor zijn eigen hond, een bijna witte labrador, was in ieder geval geen plaats meer over en die legde het stuk dagelijks, zijn eigen paden tussen de bomen en struiken volgend, op z'n poten af. Don Angelo was een druk mens. Te druk om zichzelf of zijn kleren regelmatig op een, dikwijls hoognodige schrobbeurt te trakteren. De zwarte habijt die hij weken achtereen droeg was op den duur dermate verzadigd van de etens- en drankresten die drie of meer maal daags langs de geestelijke kin naar beneden druppelden, dat het kledingstuk met gemak rechtop zou hebben kunnen blijven staan zonder steun van het omvangrijke lijf van de eigenaar. Een opmerkelijke verschijning dus, Don Angelo, die toch dagelijks maar vooral 's zondags op een vaste schare "fans" in zijn kerk mocht rekenen. De oude dametjes, de dikke donkere kousen over de blanke benen, biddend terwijl de kralen van de rozenkrans tussen de doorleefde vingers heen gleed. De schaapjes die hun herder devoot volgden tot hij na een ernstige ziekte op 75-jarige leeftijd overleed en, zoals men dat zo mooi zegt in die kringen, teruggeroepen werd naar het huis van zijn vader.
Maar nu zijn de zwerfhonden dus een probleem in Selva di Fasano, of eigenlijk in heel Puglia, of eigenlijk in heel Italië. Weinig toeristen die er geen tegenkomen. Het is een teken aan de wand. Met het land gaat het niet best, cultureel niet en economisch al helemaal niet. In een land waar het goed gaat zie je weinig of geen zwerfhonden of -katten. Nederland, Noorwegen, noem maar op.

Wij verzorgen deze vakantie de "cathering" voor Pietro.
Pietro heeft iets van een jachthond in zich, en is vooral de eerste dagen heel wantrouwig. Hij "woont" een paar bochten ver weg in ons straatje, althans, daar springt hij tevoorschijn vanachter een muurtje als hij 's morgens onze auto aan hoort komen. De afstand tussen Pietro en ons neemt dagelijks iets af. Een meter of tien de eerste dagen, een flinke stap op het eind. Maar altijd houdt hij net genoeg ruimte om niet aangehaald of geaaid te kunnen worden. Het is duidelijk dat hij minder prettige ontmoetingen met mensen heeft gehad. Van z'n luizen en z'n teken kunnen we hem dus niet afhelpen, van zijn lege maag wel. Blikken hondevoer, resten pizza's, vlees en vis die we soms meevragen in een restaurantje, het gaat er in als Gods woord in een ouderling - om even in de geest van Don Angelo te blijven. Soms krijgt Pietro na een tijdje gezelschap van twee andere honden, een pub en dominant mannetje, half zwerver en half erfhonden bij een vrijwel vervallen huisje in de buurt.
Ons voorzichtige plan om Pietro eventueel mee naar het noorden te nemen moeten we dus laten vallen. Straks staat hij hier dus alleen, weten we, te wachten tot we langskomen. Dat is en rot gedachte. We zijn wat meer gerust gesteld als we op een avond bij de buren langs gaan. Buurman Losavio wil absoluut dat wij een bus olijfolie meenemen voor zijn grote vriend de generaal, Lief's vader die het in de periode voorafgaande aan zijn pensioen tot de rang van generaal heeft weten te schoppen bij de carabinieri (het onderwerp bij uitstek overigens in de Italiaanse variant van de Belgenmop - niet Lief's vader, maar de carabinieri). Losavio kent Pietro, kent het dominante reutje dat door hem James gedoopt is, kent nog niet de pub maar wel de waarschijnlijke moeder. Als een reïncarnatie van Don Angelo namelijk rijdt hij in de winter om de andere dag door weer en wind de heuvel op naar het pleintje voor de kerk waar hij de honden eten geeft. Hij en de andere mensen hier in de buurt leggen in het najaar wat geld bij elkaar en zo wordt in de kosten voorzien. Mooi, hè?

En toch, als we na twee weken vakantie vertrekken, Pietro voor de laatste keer te eten hebben gegeven, en ik in de achteruitkijkspegel zie hoe hij ons nakijkt, voel ik me een beetje een verrader.
De volgende morgen, zondag, de laatste dag van de vakantie. Ik wordt vroeg wakker in ons eigen bed. Cicia en Oronzo liggen nog languit in hun mand, want ook gisteren is het een lange reis geweest. Ik draai me om, kijk hoe de eerste zonnestralen die door de luiken sijpelen hun lijnen trekken op de muur, precies tussen de twee zwart-wit foto's in die Toto, een vriend uit Ferrara, me kado gegeven heeft toen ik daar vertrok.
Ik denk aan Pietro.

woensdag, augustus 13, 2008

De blinde leidt de lamme

Al jaren kamp ik met rugpijn en sinds geruime tijd kan ik nu ook mijn nek en schouders aan het lijstje van ongemakken toevoegen. Mijn nek zit volkomen vast, als ik op de fiets linksaf wil slaan moet ik afstappen en als een soort robot mijn hele lijf draaien om te kunnen zien of er misschien een auto aankomt. Mijn rechter schouder is er niet veel beter aan toe, ‘s morgens gaat het nog wel, maar tegen de avond als ik moe word, kan ik mijn arm niet meer boven mijn hoofd krijgen. Ik kan niets meer in de keukenkastjes zetten, ik kan mijn haar niet in een staart krijgen en ik krijg mijn shirt niet uit. Erg vervelend en doodvermoeiend.

Sinds kort ben ik onder behandeling bij het orthopedisch centrum (CTO) in Firenze. Zes weken bewegingstherapie zorgde niet voor de verbetering waar ik op hoopte, dus stelde de arts voor om het met massage te proberen.
Maandagochtend om 12 uur zat ik klaar in de wachtkamer voor mijn eerste behandeling door Giorgio, mijn nieuwe fysio. Er werd iets wat op mijn naam leek geroepen en zoals altijd ging het eerste gesprek met mijn nieuwe therapeut over de uitspraak van mijn naam. Liesbeth is voor Italianen moeilijk uit te spreken en ze snappen nooit waar de naam vandaan komt. Geduldig leg ik dan weer uit dat het van Elisabeth komt en zoals altijd besloot ook Giorgio direkt om mij dus Elisabetta te noemen.


De ogen van Giorgio staan een beetje raar en aan zijn manier van bewegen merkte ik dat hij een beperkt gezichtsvermogen heeft. Tijdens de behandeling realiseerde ik me dat hij gewoon helemaal stekeblind is. Ik heb totaal geen ervaring met blinden en vond het eigenlijk wel een bijzondere ervaring om door iemand behandeld te worden die me helemaal niet kan zien.
De therapie in dat ziekenhuis vindt plaats in een ruime behandelingkamer waar meestal 3 fysiotherapeuten met hun patient bezig zijn, niets is afgeschermd dus kan je gewoon de behandeling van de anderen zien.

Op dat moment was er een jonge vrouw, Chiara, bezig de benen van een oudere heer te masseren en liep er nog een fysio rond, Pietro, die even geen patient had. Hij kwam op het bed tegenover mij zitten en voor dat ik het wist zat ik samen met hem en Giorgio (die ondertussen mijn nek aan het martelen was) midden in een discussie over het Nederlandse euthanasiebeleid. Het viel me op dat Pietro en Chiara beiden een zonnebril droegen, maar ik werd zo in beslag genomen door de euthanasiediscussie en de pijn in mijn nek en dat ik er verder niet over nadacht, totdat ik zag dat Pietro zijn ogen gesloten hield achter zijn zonnebril en Chiara tegen mij aanliep toen ze iets uit het kastje links van mijn wilde pakken.

Ik bevond mij in een behandelkamer met 3 blinde fysiotherapeuten! En dat blijkt heel gezellig te zijn. Ze zijn heel verbaal ingesteld en terwijl ze masseren, kletsen ze heel wat af met elkaar en met de patienten. Vandaag hebben we het over de Hollandse en de Italiaanse keuken gehad en over hoe Nederland voor een groot deel onder de zeespiegel ligt. Het was zelfs nog even lachen toen Pietro iets kwijt was en hij er een verpleegster bij moest halen die het ook niet kon vinden, de andere twee bemoeiden zich er direkt mee en namen hem in de maling.
Blind of niet, masseren kan hij die Giorgio en ik hoop dat het hem wel lukt om mijn spieren een beetje los te krijgen.

maandag, augustus 11, 2008

Bij de slager

IK wil hierbij graag demonsteren dat IK al aardig ingeburgerd raak.

IK moet eigenlijk 3 stukjes van mede schrijvers afwachten voordat IK mijn nieuwe verhaaltje mag plaatsen....MAAR IK DRING VOOR! Nog steeds bescheiden (als ik ben) maar toch al iets sneller.

Bij de 'schlager' kom ik, maar dat wordt binnenkort: kwam ik, gewoon niet aan de beurt. Rijen dik en iedereen dringt voor en dan ook nog eens een uur gaan staan kletsen. De omstanders gaan  vrolijk meekletsen (terwijl het zweet me uitbreekt). 'Je moet wel een vet randje nemen, maar als je dat gerecht doet dan sus en zo bla bla bla'...'JA! ZO IS HET WEL GENOEG!!!... Ik wil een nette rij en snel geholpen worden en met weinig woorden zodat ik snel weer aan het werk kan. Die is van 'De Gestapo' zeggen ze hier spottend (inderdaad ik maak me erg geliefd). Mijn accent werkt ook niet mee. 'W' hebben ze niet, maar de 'V' spreken ze uit als een 'W' en wie dat niet doet klinkt als een Duitser. Overigens niks mis met Duitsers want ik ben gek op SCHLAGERS :)

Mijn ouders wilden eens een enorme grote lift in maar die zat stampvol. Dus gingen ze braaf wachten op de volgende lift, die natuurlijk binnen een seconde ook weer stampvol zat! Een aardige meneer zei dat ze gewoon moesten duwen om erin te komen...dat mislukte... de lift vertrok wederom zonder mijn ouders, maar met mij! 'Dat zijn duidelijk geen Italianen' zei de man lachend tegen de rest van de mensen in de lift. Volgens mij staan ze daar nu nog te wachten...

Tijdens een gesprek, ik ben al niet goed in Italiaans maar hoe dan ook, kom ik er niet tussen! Iedereen kletst door elkaar en ik raak gewoon de weg kwijt. Wiens beurt is het nu?Waar gaat het over? Met elkaar kletsen is gewoon, tegelijkertijd, je EIGEN (en een volstrekt ander) verhaal vertellen en dan elkaar steeds aanraken om de aandacht van diegene vast te houden. Ik ben er wel achter gekomen dat als het je lukt om gewoon door te kletsen dat ze, dus tegelijkertijd met hun eigen verhaal, wel precies horen wat je zegt. Knap hoor! Dat kan ik nog niet. Maar wat ik echt heel erg beschamend vind om te doen is iemand voorstellen. Ze beginnen namelijk altijd eerst met zichzelf en dan volgt de rest. En 'jij en ik' in het Nederlands is 'you and me' in het Engels... maar je raad het al... 'Io e te' (ik en jij!) in het Italiaans.

Ik krijg een soort karakter verandering hier en word veel theatraler. Ik ben erg nieuwsgierig of ik dat in Nederland ga merken in de toekomst. Ik zie mezelf al bij de AH wild zwaaiend met mijn armen, en natuurlijk voordringend, om een karbonaatje schreeuwen terwijl ik tegelijkertijd een totaal vreemde vertel over mijn nieuwe bankstel die ik besteld heb en wat ze van de kleur vinden! 

zondag, augustus 10, 2008

italiaanse zwakke mannen, maar soms ozo .lief!! haha

Gisteren, was het dan weer zover, 1 keer in de zoveel tijd vind er een keer een explosie plaats van alle woede stress en opgestapelde emoties, wat betreft kinderen, of totaal andere onnuttige dingen om ruzie over te krijgen....zoals ik al vertelde ben ik samen met een zeer stoere Italiaan en samen hebben wij geen kinderen, ik heb een dochter van 13 uit een vorige relatie en hij heeft een dochter van 14 en 1 van 9 uit een vorig huwelijk!
zijn oudste van 14 woont al 4 jaar bij ons samen uiteraard met mijn dochter , mijn vriend en ik, want ondanks ooit een geplande trouwdag, compleet met gemaakte jurk, en uitnodigingen die nooit verstuurd zijn...hebben we de trouwdag verzet, en volgens mij verzetten we deze dag per jaar..haha, maar goed geen probleem wat zegt zo,n briefje, maar goed hier in Italie veel, want samenwonen komt hier niet veel voor! maar ze moeten er maar aan wennen bij de Italiaanse autoriteiten!
Maar zoals altijd in de grote vakantie komt zijn dochtertje van 9 ook over voor ongeveer 4 weken, en gaat de oudste altijdt met haar moeder en haar man op vakantie naar de camping...uiteraard ging er dit jaar ook een vriendin van haar mee, want anders was ze toch wel wat alleen, maar goed het was volgens mij een vakantie van niet luisteren, alles doen wat God en haar mama verboden heeft, en vervolgens mij opbellen met een zacht stemmetje dat ze het nooit weer zal doen!! haha jong zijn we allemaal geweest, maar tegenwoordig gaat het sneller en weten ze precies hoe en wat ze moeten doen om het te redden!
maar goed direct na dat zijn jongste dochter van net 9 hier was aangekomen, begon het gezeur direct al..ik wil hier ook komen wonen, en van papa mag dat!!!
Tuurlijk mag dat van PAPA!!! want zijn eeuwig voortslepende agressie tegen zijn ex over het niet goed opvoeden van zijn lievelingetje blijft voorduren... inmiddels zijn zij al bijna 8 jaar uit elkaar maar staat ZIJ nog steeds op nummer 1, en wordt volgens hem sterk verwaarloost, slecht opgevoed, ect ect..voor de gescheiden partners onderons zal dit een herkenbaar feit zijn, maar goed hoe je het ook wendt of keert, mijn dochter van 13 leeft en woont hier ook, en word zodra zijn lievelingetje arriveerde direct op plaats twee gezet, en komt zijn oudste die bij de slechte moeder is..zoals HIJ dat interpreteert.. helemaal onderaan...
uiteraard wekt dit na ongeveer 3 en halve week een enorme irritatie bij mij op, aangezien het gesprek nergens anders meer over kan gaan dan HIER komen wonen!!
maar goed mijn Italian Stud is vanaf maandag tm vrijdag over de hele wereld zaken aan het doen..en dan komt die op voeding dus op 1 iemand neer IK DUS...en begrijp me niet verkeerd hoor..ik begrijp heus wel dat een vader ook zijn kinderen bij zich wil hebben, maar hij heeft al 4 jaar zijn oudste bij ons,en dat is opzich zelf al unique want hoeveel papa,s wereldwijd zien hun kinderen maar zelden of alleen de weekends? en laat staan dat ze er al 1 bij zich hebben wonen?? Zij is een super lieve hartstikke leuke humoristische meid, waar ik geen onderscheid in zie, tussen biologisch mijn kind of niet!! maar hij kenbaar wel...gisteravond had hij dus even een kleine irritatie met mijn dochter, waarop iedereen een ijsje kreeg uit onze koelkast, en hij zogenaamd een geintje maakte en zei tegen haar , nee jij niet jij hebt al een dikke..puntje puntje..kijk dat zijn lievelingetje niet wil eten en met 9 jaar 30 kilo weegt, moet hij zelf weten, maar dit ging mij even te ver,en voor ik het wist ging ze naar haar kamer, waar ik haar huilend aantrof!
het eerst wat ze zei was, mama hij doet maar, ZIJ is en blijft zijn eerste schatje die nooit wat fout kan doen...en ze gaat toch weg as zaterdag en dan komt zijn oudste weer en is alles weer normaal!
zoals alle moeders ga je dan verhaal halen bij een je ozo stoere Italiaan die met een dochter van 9 op schoot ziet alsof ze nog een baby van 3 is..en ook nog haar gezichtje streelt!
sorry hoor maar dan ontploft het bij mij en komt alle woede onterecht en terecht er gewoon uit, en uiterraad ontaarde het in een stevige woordenwisseling, waarin hij ook nog maar eens even toegaf dat het inderdaad zijn lievelingetje was..en dat ik zodra als ZIJ hier kwam , maar moest accepteren dat hij haar meer aandacht gaf dan de anderen want hij zag haar al zo weinig?
kijk dat zijn kinderen 2x verjaardag vieren 2x kerst en sinterklaas cadeaus krijgen, 2 slaapkamertjes hebben, en vaker overvliegen dan ik in Nederland kom wordt maar even word vergeten...Inderdaad mijn dochter haar vader is in een traumatische psygose geraakt en woont begeleidend en werkt niet, maar mijn dochter kan nergens naar toe, moet genoegen nemen met met alles 1x, en uiteraard heeft ze mijn ouders nog GODDANK waar ze dan ook af en toe eens een weekje gaat logeren! en dat vind ze super maar toen hij gisteravond tegen mijn huilende dochter zei.. dat zij een puntje puntje .......vader heeft en hij daar niets aan kon doen , en blij was dat zijn jongste het hier zo goed heeft, en hij blij is dat als ze er eenmaal is zij meer aandacht krijgt en als jullie dat niet zint dan ga je maar terug naar Nederland!!!

zo makkelijk altijdt daar mee dreigen ook als zijn oudste straks terug is zal dat vaak vallen dan ga je maar terug naar je moeder...want daar kun en mag je toch alles...weer dus een strijdt tussen hem en zijn ex vrouw wat uitgespeelt wordt over de kinderen!..maar goed het schijnt dat meer Italiaanse vaders daar last van hebben dat ze hun jongste op een voetstuk zetten, en zij is werkelijk alles voor hem...!
uiteraard na allebei boos te zijn gaan slapen, was hij vanochtend al weer vroeg weg, en kwam net thuis, en deed net of er niets aan het handje was...maar toch voel je nog een soort wig tussen de kinderen en tussen hem en mij...ik zal dan ook straks wel even met hem moeten gaan zitten om het even uit te praten voor zover dat lukt..want het engeltje komt op de eerste plaats!! zodra zij weg is is dat ook voorbij GODDANK en wordt alles weer normaal...lekker nog 4 weken tot aan school met eigen meiden, want voor mij is biologisch of een non biologisch kind gelijk en zeker als je er al zolang voor moet zorgen! ik wijd het maar aan het Italian Stud gedrag, en hoopt dat hij in dit leven hier veel van leert...soms kan ik heel rustig er met hem over praten en dan gaat het goed..proberen dus straks!! duim effe voor me..
een dames wie ook wel eens met dit probleem kampt...
het zijn en blijven trotse Italianen, die af en toe soms een vrouw nog zien als een opvoedster en als huisvrouw..en soms denken ze dat zij het alleen maar weten?? haha...maar 1 ding dames ONTHOUDT DIT...zij hebben een ruwe bolster, maar met een ooooo zooooo klein emotioneel huilend hartje...en uiteindelijk na ongeveer 48 uur wanneer ik rustig met hem praat en ik hem ook op zijn emotionele gedeelte weet te raken, geeft hij mij dan ook wel gelijk...maar zoals alle Italianen, en wat ik bij zijn vader ook duidelijk zie...is eerst zijn statement onheroeppelijk en uiteraard het best en daarna gaan ze pas nadenken..en dan worden ze weer even gewoon....ik wijd het maar aan de het Italian Stud gedrag..waarin ze zich provocerend bovenaan willen zetten, aangezien ZIJ de MAN en HET HOOFD VAN DE FAMILIA zijn haha...maar 1 troost dames, aan elke man is wel iets haha
tot schrijfse

Liefs Estelle

donderdag, augustus 07, 2008

Tiramisù!

Dat niet alle kleine steegjes goed worden weergegeven op de TomTom ondervond een Belg in Raffadali op Sicilië. "Sla nu rechtsaf" was inderdaad wel de korste weg, maar bleek helaas een trap te zijn. En de Belg zou geen Belg geweest zijn als hij niet zonder er verder bij na te denken rechtsaf was geslagen en de treden was af gestuiterd, waar hij met de bumper vast kwam te zitten op straat.


Gelukkig voor hem dat er onderdanks het late uur nog veel mensen op straat waren die onder grote hilariteit de auto weer naar boven hebben gesjord. Zo zie je maar weer hoe behulpzaam de Italianen kunnen zijn.

Livorno merda!?
















Met een enorme knipoog is het oorlog!
Aan het ene front staan de Livornesi 'Pisa merda! en aan het andere de Pisani 'Livorno merda!'. Het bewijs van deze rivaliteit vind je terug in de dagelijkse gesprekken en de graffiti die je hier in Toscana overal tegenkomt. Een geoefend oog ziet het waar dan ook ter wereld opduiken!

Als histories cultuur barbaar heb ik het niet makkelijk in Italie. Tijdens menig tripje naar pittoreske dorpjes heeft Enrico getracht me te imponeren met zijn bijzondere verhalen over de geschiedenis van/over wat dan ook. Parels voor biggen :(  
Telkens weer ben ik in slaap gevallen of vluchtte ergens een winkeltje binnen... 'kijk, vingerhoedjes!' Enrico zit aan zijn plafond dus ik moet er alleen op uit.

Vraag: Waar ga je heen als je niet van kerken, stoffige winkeltjes of eenzame straatjes houdt?
Antwoord: Naar Livorno! 'Pisa merda!'

Livorno 'Pisa merda!' is mijn Amsterdam van het zuiden en ik voel me hier thuis.
In kontrast met de suf en bijzonder saai geklede Pisani, die zelf van ellende maar in Pontedera gaan winkelen en het vervolgens niet dragen, waar ze scheve torens bouwen en nog bewonderen ook! staan de Livornesi. Deze absoluut creatieve en sportieve mensen zijn een lust voor mijn oog. Iedereen is artiest in welke zin van het woord dan ook, en ze schilderen allemaal! Echt waar. Het zijn zangers, straat artiesten, muzikanten, galerie houders, communist in hart en nieren  en ze spreken ook nog eens alle talen. Ir budello di tu ma!
Bovendien praten ze tegen alles en iedereen. Boia de!

Opvallend veel gebruikte stopwoordjes in straattaal (slang) van de Livornesi zijn:
Pisa merda! = Poep Pisa
Puppa! = Antwoord als je 'he?' zegt (ik  kan het niet meer horen).
Boia de! = Wow, O shit. Plakken ze voor, achter of tijdens elke zin.
Ir budello di tu ma! = Ik durf het niet eens te vertalen!...overtaalbaar laat ik maar zeggen... iets met hoer en moeder (sorry).

Desondanks heeft deze havenstad, waar mijn vader ook nog eens voor anker heeft gelegen, mijn hart gestolen. Zaterdag ochtend naar de vismarkt, op een warme dag zwemmen en zonnen op de rotsen, slenteren over de grachten, of gewoon domweg ergens gaan zitten loeren naar mensen. Een gekleurd volk met tatoeages en papagaai op de schouder (oké, geen papagaai) Boia de!

Met Enrico erbij is het helemaal leuk: 
'Moet je die nou zien! Korte broek met laarzen? Ir budello di tu ma!'. 
Ik snel mijn bloknootje pakken (krabbel de krabbel DOEN: korte pofbroek met afzak laarzen, krabbel).

Nu is er 'Effetto Venezia' een zomer festival met veel theater en muziek in het oude gedeelte van de stad, langs de kanalen. Om het te vergelijken, onmogelijk natuurlijk, zou ik zeggen dat het een cocktail zou kunnen zijn van De Jordaan 'by night', 'Oerol' en 'De Parade'. Krijg mij maar eens weg daar!
Gisteravond ben ik bij 'Pinocchio Superstar' geweest. Een theater voorstelling waarin 'Pinocchio' en 'Jezus Christ Superstar' samensmelten (duh). De musical wordt half in het Engels en half in het Italiaans gezongen en is, ook zonder de taal te begrijpen, goed te volgen. Vanavond ben ik er weer te vinden en zondag trouwens ook. Vanavond wil ik 'Alice' zien (Alice in Wonderland) en zondag Bobo Rondelli, vriend van Enrico en 'de' muzikant van Livorno.

Ik ben klaar om te verhuizen!
Un abbraccio grande... ook voor de Pisani (mijn boot ligt daar...nog).
Ageeth

woensdag, augustus 06, 2008

Tegengestelde richting

Sporen in Puglia (1)

Mijn wekker loopt om kwart over zes af. Mijn inwendige wekker, want ik heb vakantie en volg het ritme dat m'n lichaam aangeeft. M'n eigen ritme volgen, het is een vrijheid die ik als een van de grootste voordelen zie van een vakantie. Kwart over zes is vroeg, een nawee is van het "gewone" doordeweekse ritme waarbij het klokje op mijn nachtkastje om zes uur opgewonden begint te piepen. Ik weet dat ik na verloop van enkele dagen rond dit tijdstip de binnenkant van mijn oogleden nog zal liggen te bestuderen, maar als ik daarna uitgerust naast mijn bed sta zal het niet later zijn dan zeven uur. En dat blijft zo. Carpe diem, pluk de dag.

Er zijn mensen die al naast hun bed staan voordat ze hun ogen open hebben. Bij mij duurt het altijd even. Langzaam wijken de wolken waarin m'n slaap gehuld is, of soms nog moeizamer is het alsof ik een keldertrap beklim. Aan het eind de morgen, die ik kalm begroet. Boven me het wonderlijke dak van de trullo. De honden merken waarschijnlijk aan mijn ademhaling dat ik wakker ben, want een natte neus port in m'n rug. Rechts van me kijkt Oronzo me opgewekt aan, zijn voorpoten op de rand van het bed. Achter hem staat Cicia, veel ouder al, luid geeuwend en nog wat slaapdronken op de poten, maar ook zij klaar om de dag te beginnen. Links van me, Lief. Ze slaapt nog, en haar rustige ademhaling is één met de geluiden van de morgen die vanachter de vensterluiken het halfdonker van de slaapkamer binnendringen. Ik glij uit m'n bed en voel de aangename koelte van de tegels onder m'n voeten. Op de voet gevolgd door twee enthousiaste viervoeters strompel ik wat stijfjes naar de buitendeur, die na de twee draaien van de sleutel met een ijzeren klik uit het slot springt. De zware deur zwaait open en Oronzo en Cicia schieten langs m'n benen naar buiten. Ik zet de deur vast aan de haak in de muur, rek me uit. Voor me trekt de achterkant van de nacht naar het westen, een frisheid achterlatend die de bloemen op het terras hun kelkjes uitnodigend doet openen. De bijen en wat vlinders zijn al druk in de weer en doen zich tegoed aan rozerood, leliewit, fuchsiaroze. Hoog daarboven een hemel van blauw. Dit is m'n paradijsje.



Ik open de luiken, behalve die van de slaapkamer. Door het open raam van de badkamer werpt de zon haar eerste lange zacht-oranje stralen naar binnen. Een overrijpe abrikoos ligt onder het boompje vlak bij het raam. Tientallen mieren doen zich tegoed aan het onverwachte vroege ontbijt en nemen de restjes op hun rug mee naar huis. Vogels fluiten en in stilte probeer ik te tellen hoeveel verschillende soorten ik kan onerscheiden. Een bij zoemt voorbij en houdt verbaasd even halt voor het open raam. ,,Wie is die lelijke blote vent daar voor het raam?'' Mopperend verdwijnt ze achter de badhanddoeken, die inmiddels droog aan de waslijn op de kustlijn hangen te wachten.


Ik zet het ontbijt klaar voor straks. Drinkyoghurt, sinaasappelsap, brood, boter, jam, en "boccanotti", een soort cakejes met een amandelvulling en jam. Het is iets typisch uit deze streek, en de beste koop je bij bakkerij "La Spiga d'Oro", vlakbij L'Assunta. Met de cappuccino wacht ik. Nog een half uurtje of een uur. Dan is ook Lief wakker.

Met een glaasje jus en een boek ga ik naar buiten. Ik zet een van de ligstoelen op de hoek van het terras, daar waar 's morgens een briesje de laatste nevelen vantussen de oren blaast en de zon vrij spel heeft. Het schijnt dat dit het ideale tijdstip van de dag is om te schrijven, maar ik heb opzettelijk mijn laptop niet meegenomen. Dus ik denk en krabbel slechts als houvast voor later af en toe een vluchtige regel in een schrift dat nog wel een plaatsje in mijn reistas heeft weten te bemachtigen.
Of ik lees. Want ik heb tijd. Heerlijk. Ik ben deze vakantie met vier boeken van thuis vertrokken. In het Italiaans, wat me over het algemeen wat meer tijd kost maar ook meer voldoening geeft. "Opposta direzione" ("Tegengestelde richting") is er een van. Het is de eerste roman van Stefano Giordano, een leraar uit Trento die ik persoonlijk ken. Een paar maanden geleden ben ik samen met mijn vriend Giorgio naar de presentatie van het boek geweest, en eindelijk kom ik nu dan toch aan toe.



"Opposta direzione" is het verhaal van Lorenzo, die - pas afgestudeerd aan de universiteit van Bologna - in de zomer van '83 door ex-studiegenote Anna wordt uitgenodigd om op vakantie te gaan in Corsica. Lorenzo accepteert, maar heeft eigenlijk overal wel wat op aan te merken. De Corsicanen, de buitenlandse toeristen, het eten, het transport, alles. Zo blijkt Lorenzo te zijn, want terugkijkend op zijn studententijd gaat de litanie onveranderd verder: de bureaucratie, de kwaliteit van de professoren, de feesten. Allemaal één pot nat, met Lorenzo als triest middelpunt. Hij wil overal bijhoren, maar zet zich tegelijkertijd sterk af van alles wat de omgang van een groep begint te krijgen.

Anna's zusje Carla, veel jonger als de andere twee, is de andere reisgenote. Lorenzo voelt wel voor een relatie, maar dat is bij voorbaat een verloren strijd. Carla heeft immers een relatie en het relatieverschil wordt door Lorenzo onoverbrugbaar bevonden. In werkelijkheid loopt hij eenvoudig een blauwtje en zijn zijn gedachten meer bij een eerdere stukgelopen relatie dan bij het hier en het nu.

Op de omslag van "Opposte direzione" werd een verwijzing gemaakt naar de verschillen van twee generaties. De ideologische generatie '68 en de individualistische generatie jaren '80. De hoofdpersoon heeft geen van de twee bewegingen werkelijk van binnenuit meegemaakt, net zomin als de schrijver. Verrassend is dat hier in de roman zelf bijna niet op wordt terug gekomen. Stefano Giordano blijft helaas rondzwemmen in de draaikolk van zelfmedelij die zijn hoofdpersoon Lorenzo voor zichzelf geschapen heeft. Of voor de schrijver, want het schijnt dat het boek redelijk wat autobiografische elementen bevat.

Ik klap mijn boek dicht, heb geen zin om direct een ander te beginnen. Ik houd daar niet van, geef liever het gelezene een beetje tijd om te bezakken, een plaatsje te vinden op een van mijn innerlijke boekenplanken.

Ik sta op en fluit om te weten waar de honden uithangen. Cicia komt meteen de hoek omrennen, maar Oronzo laat langer op zich wachten. Later hoor ik bij buurman Luigi dat Oronzo 's morgens steevast een paar honderd meter van huis te vinden was. Hofmakerij en ondertussen een "vorkje meeprikken" op het erf van ene Pugliëse schoonheid. Een kwartiertje en dan voldaan naar huis. We gaan een blokje om. Onze "trulli" op een heuvel die zo'n 400 meter boven Fasano uitsteekt, en ik hou ervan om 's morgens vroeg naar de rand van ons terrein te lopen vanwaar je over de vlakte tot aan de zee uitkijkt. Direkt aan de voet van de heuvel dus Fasano, met haar beroemde Zoo Safari, een van de grootste dierentuinen van Europa. Maar ik ben geen dierentuinliefhebber, dus ik ben nog nooit in de Zoo Safari geweest. Ik vind het op zich zelfs wel prettig dat we het park niet kunnen zien vanaf hier.
Vanaf Fasano lopen de wegen als witte krijtstrepen over de ongeveer vijf kilometer brede vlakte. Zover het oog rijkt olijfbomen, als een groene zee tot aan de kustlijn. En op de kustlijn Capitolo, in het verlengde van Fasano. Wat meer naar rechts zie ik de vuurtoren van Torre Canne. En nog wat verder naar het zuiden, meer landinwaarts, Ostuni, de witte stad. En over de kustlijn de zee, de echte. Vanaf mijn uitzichtspunt kun je al een beetje bepalen of het de moeite loont om straks naar het strand te gaan. Want als er teveel wind staat zie je heel vaag en klein, maar onmiskenbaar de koppen op het water. En dan kun je net zogoed thuisblijven. Vandaag zie ik ver onder me slechts een spiegel, de zee is "mareolo" zoals Lief en haar zus dat in hun taaltje zeggen.

We draaien ons om en gaan terug, de honden iets voor me, of iets achter me, maar steeds in de buurt. Ze houden van deze rondjes. Door de bosjes, waar elke boom zijn eigen verhaal heeft. Er staan ook wat fruitbomen. Langs de groentetuin van Peppino, de zoon van Nenette, en terug naar de groep huisjes. Nenette hoort hier, maar dit jaar is ze er niet. Ze sukkelt met haar gezondheid en verkiest haar huisje in het hete Fasano boven de kleine "trullo" in Selva. Ook Peppino kan er niet bij. ,,Dan gaat ze de rozenkrans bidden met haar vriendinnen'', zegt hij hoofdschuddend. Ook de luiken van de trullo naast het kleine kerkje zijn hermetisch afgesloten. Hier brengt normaal gesproken zia (tante) Pia de zomer door, met haar dochter Maria-Cristina, maar ook zij zit in de lappenmand. Luigi en Maria zijn de laatsten. Ze wonen hier niet alleen 's zomers maar ook 's winters.Het is niet eenvoudig hier het hele jaar te wonen, want de winters zijn koud en er zijn weinig anderen die niet terugkeren naar het lage Fasano na de zomer. Ook werk is moeilijk te vinden in Puglia. En wie hier ziek wordt weet niet hoe snel hij naar het noorden van Italië moet komen om enige kans op een goede behandeling te krijgen. Dat kost geld, en bovendien worden patiënten uit het zuiden niet altijd met open armen ontvangen in het rijke noorden.En toch...

Als ik terugkom op ons terras komt de geur van verse koffie me tegemoet. Lief is wakker en mijn cappuccino is bijna klaar. Ik haal de badhanddoeken van de waslijn en ga naar binnen.
,,Mare mareolo'', zeg ik. ,,Buongiorno.''

Per Amore


Ciao Tutti,

Van de week had ik een ware Liesbethdag :)
Eerst kwam ik haar tegen in een verhaal van de Nederlandse vereniging in Firenze (waar ik me onlangs aangemeld heb) en ben je/jullie verhalen gaan lezen. Vervolgens vond ik haar/jullie op de Hyves site Nederlanders in Italie.

Na veel zeuren mag ik nu ook meeschrijven, alhoewel ik 20 cent per zin toch wel erg weinig vind.

Ik moet me eerst voorstellen...che palle... maar ben het er mee eens dat het beter is dat jullie het volgende van mij weten... zodat ik niet (direct) in de spambox beland.

Mijn naam is Ageeth en dat spreek je als volgt uit: Achgghgheet(spit).
Ik ben autistisch en herhaal de hele dag ‘...wat doe ik hier, wat doe ik hier, wat doe ik hier...’, meestal fluistert Enrico, mijn Italiaan, me dan liefjes toe: ‘per amore, tesoro!’ Dat, penso, zoiets betekent als ‘ hou je kop, trut’.
Mijn bijnaam is Testona en mijn doel is om alle Nederlanders in Italie te krijgen. De burgermeester van Peccioli/Pisa is het met me eens en we hebben een deal gemaakt. Voor elke Nederlander die erin gaat, gaat er een Italiaan uit. Enrico heeft zich direct vrijwillig aangemeld en staat als eerste op die lijst (...wat doe ik hier...).

In het dagelijkse leven probeer ik mijn identiteit als ware Amsterdamse fashionata (...wat doe ik hier...) niet te verliezen maar dat is verdomd moeilijk in je uppie op een heuvel in Toscane.

Verder zeil ik door mijn leven met onze Pionier van der Stadt: ‘De kleine Mei’. Ze ligt trots geankerd in de Arno/Pisa. Een vieze, stinkende, gifgroene rivier (...wat doe ik hier...).

Anderhalf jaar geleden ben ik, samen met mijn LA CANA :) Kimmy (16 jaar) en 2 poezen: Trutje (21) en Sapa (14), neer geknuppeld op mijn Amsterdamse arkje en meegesleurd door een brute Romein met zijn witte stalen ros...inderdaad een Multipla. Hij heeft me in Toscane in het zonnetje gezet, geknuffeld en eten gegeven.

O... Dat doe ik hier!!!

Baci,
Ageeth



Aceto Balsamico

Al jaren lang komen onze vrienden Franco en Graziella uit Bologna Ferragosto vieren in CasaNieske. Het is een traditie geworden. Een traditie die reuze gezellig is. Zo ook dit jaar. Franco en mijn man Leo kunnen het samen goed vinden. Franco maakt onderdelen van de motoren van de F 1 voor de Ferrari en dat is en blijft een onderwerp van gesprek wat nooit op houdt.
Graziella en ik daar en tegen, gaan wandelen in Sarzana, waar ieder jaar de 2 middelste weken van augustus een enorme antiek/rommelmarkt is.
Franco is geboren en getogen in een klein dorpje in de buurt van Modena. Hij heeft één broer en twee zussen. Het was in deze kleine dorpjes in deze zone van Italie de gewoonte, dat als een dochter ging trouwen, zij als bruidschat een acetaia kreeg. Zo ook 70 jaar geleden de moeder van Franco. De acetaia die de moeder van Franco als bruidsschat kreeg, was al meer dan 100 jaar in de familie. Hun acetaia bestaat uit 6 vaten van groot naar steeds kleiner: twee van eikenhout, twee van kersenhout en twee van kanstanjehout. De vaten staan onder het dak van het ouderlijke huis. Ze staan daar, omdat het op het landgoed vochtig is en het klimaat tussen Modena en Reggio Emilia, zeer warm in de zomer en zeer koud in de winter, belangrijk is voor de ontwikkenling. Zo neemt het volume van de most in de vaten af, enerzijds door verdamping, anderzijds door absorptie van de vaten. Hoe ouder het vat, des te waardevoller.

In tegenstelling tot andere azijn is aceto balsamico van most en niet van wijn gemaakt. Als de druiven klaar zijn voor de pluk (meestal eind september) wordt de druivenmost in een vat gedaan en moet rijpen (fermenteren) tot februari. In die maand wordt de bestaande azijn van het grootste vat naar de kleinere vaten overgeheveld. Alle vaten zijn maar voor driekwart gevuld, want de azijnbacterien hebben veel lucht nodig. Aceto balsamico wordt alleen afgetapt uit het kleinste vat, dat 4 liter van de oudste azijn bevat en daaruit zelfs maar een klein gedeelte.
Uit alle zes vaten wordt een gedeelte van de "moeder" van de azijn gescheiden. De "moeder" van de azijn is een groep van aceto bacteriedie door enzymen langzaam rijpen; alleen een expert kan deze zodanig scheiden, dat de juiste hoeveelheid in de vaten over blijft. De druivenmost die fermenteerde vanaf september, wordt vervolgens gekookt. Als het mengsel is afgekoeld wordt het in het grootste vat gegooid. De cultuur begint dan weer van voren af aan. De verdampte most wordt dus bijgevuld uit het naastgelegen jongere vat. Dat betekent dat de azijn een mengsel is van verschillende jaren.
De most heeft ongeveer 3 jaar nodig om de dubbele gisting te voltooien. Eerst verandert de suiker in alcohol; die wordt daarna azijn. Per jaar verdampt zo'n 10% van de vloeistof. Zijn aromatische complexiteit en balsamkarakter krijgt de aceto niet alleen door zijn lange rijpingstijd. Van groot belang is het hout waarvan de vaten worden gemaakt die de aceto zijn aroma verlenen. Zoals beschreven bestaat de acetaia van Franco uit de vaten van eiken-kersen-,en kastanjehout. Aceto balsamico moet minstens 12 jaar oud zijn, als men het de naam balsamico wil geven. Daarna hoe ouder hoe lekkerder.
Afgezien van het feit dat het gezellig is, als Franco en Graziella ons komen bezoeken is Franco altijd zo vriendelijk, om onze jaarlijkse dosis aceto balsamico uit zijn acetaio voor ons mee te nemen. Die van hem is 30 jaar oud, verrukkelijk niet alleen in de sla, maar op aardbijen, op ijs, op parmezaanse kaas en zo kan ik nog wel even doorgaan.

zaterdag, augustus 02, 2008

Een nieuwe meeschrijfster vanuit Varese VA

Zoals altijd op een verveelde zondagochtend, waarin mijn hele gezin nog lekker ligt uit uit te slapen van de late night movie...surf ik maar eens weer het internet over op zoek naar Nederlanders in Varese en in Italie...inmiddels gaan wij ons derde jaar in in Varese-Lombardia, en was mijn tweede jaar echt een crime, hunkerend naar familie, en vooral vriendinnen..waar je zo lekker mee kunt kletsen even buiten man en kinderen om....wil ik wel kruipend terug naar Nederland om vervolgens een kopje koffie te gaan drinken bij ons al bekend, Intra Tuin..of gewoon snuffelen tussen ..(wat je nooit nodig hebt)..de uitverkoop van de Hema, en nog tal van deze oo..zo super Nederlandse winkels! Eindelijk kom ik dan op een site, van MEE SCHRIJVEN ITALIE en lees en herken ook heel wat dingen die wij allemaal hebben moeten doormaken, het verhaal van het strooien van gif voor eventuele vossen e.d treft mij zeer..zelf ben ik de eerste NEDERLANDSE LEONBERGER KENNEL IN ITALIE, en gaan honden mij dus zeer aan het hart...geef les aan kinderen, zowel Italiaanse als Nederlanders die een aangeboren angst hebben voor honden, en train honden die een gedragsstoornis hebben, of onvriendelijk door hun bazen behandeld zijn! Zoals ik vroeger bij mij andere kennel vrienden bekend stond, was ik de Estelle Gullit onder de LEONBERGER FOKKERS...Nee geen geite wollen sokken en birckenstockstrainingspak, en zonder make-up...Nee keurig gekleed in Prada laarzen, strakke spijkerbroek, met een stoer Burberry jasje, en een glamour sjaalte, met keurig blonde gestylde lange haren betrad ik zowel in Nederland als in Italie de hondenring, om vervolgens mijn mooiste Leonberger te showen..vol vertrouwen was ik toen wij in Italie gingen wonen, dat ik dat bleef doen, en vast wel een mooie leuke ook (GLAMOUR-ACHTIGE) vriendin zou treffen, waarmee ik lekker kon koffie drinken, om vervolgens uit te wijden over de teveel gedane uitgaven die we weer eens hadden gedaan, aan parfums kleding, en al waar we alles al te veel van hebben!!of gewoon lekker eens een weekendje Milaan te pakken, of gewoon samen naar Nederland vliegen om familie op te zoeken , en gewoon samen weer terug te vliegen! Inmiddels zoals ik al vermelde gaan we ons derde jaar in en moet ik haar nog vinden..uiteraard dagelijks contact met mijn voetbalvrouwen haha in Nederlandhoud me op de hoogte van alle ins en outs daar..., maar God wat mis ik mijn vriendinnen en een leuke vriendin hier! Inmiddels zit de eerste week van de vakantie er al weer op van mijn 2 dochters ...hun opleiding aan de Europese school in Varese hebben ze weer keurig afgerond...ze zijn 13 en 14..en zijn niet van internet af te slaan deze dagen, iedereen een fijne vakantie wensen, virtueel verliefd zijn, en talloze mailtjes vliegen over en weer! even was er sprake dat wij afgelopen jaar terug zouden gaan naar Nederland, het gekke was dat ik daar ook een beladen gevoel bij kreeg, gek he? iets wat ik nooit verwacht had..of het nu komt dat we bezig zijn met een algehele nieuwe verbouwing..en allemaal nieuwe meubels hebben gekocht? ik weet het niet,...maar o hoe graag ik weer even in Nederland zou bijkletsen, en oneindig zou willen winkelen met mijn vriendinnen, en praten over mannen die voorbij lopen, en de kleding van de passerende mensen....bekruipt me eigenlijk toch wel een gevoel dat ik het nog even moet aankijken hier...ik heb dan ook met manlief afgesproken dat ik minimaal 1 keer in de 6 weken terug ga naar mijn o zo Hollandse winkels...en mijn famillie en vriendinnen...en dan hoop ik dat heel heel langzaam het gevoel over gaat...men zegt ook dat het 2de jaar het moeilijkste is...maar zou o zo makkelijk worden, met een tweede Estelle Gullit, of een Leontine naast me..maar dan wel een enorme honden liefhebber, want je moet nog wat te wensen hebben toch!inmiddels is het Weer hier na de eindeloze regen hot hot, en geniet ik in de zomer van het mooie Lugano, Milaan en Varese, en ben ik stilletjes toch blij dat ik in zo'n mooi vakantieland wonen mag! Eventjes denk ik nog niet aan de winter, en hoe ik die weer door kom, maar goed 1 keer in de 6 weken, dus mischien dat ik dit jaar mijn kerstballen maar bij Intratuin haal!

heel veel groetjes, en tot snel
Estelle