dinsdag, november 13, 2007

Lezioni italiane 1 Noortje



Maandagochtend. Een nieuwe week met nieuwe studenten. Voor mij zit Noortje, 38 jaar en helemaal opgewonden want zij gaat over 2 weken samen met man en 2 kinderen naar Italie verhuizen. Het wordt Noord Italie. Haar man gaat daar werken en zij heeft haar baan als onderwijzeres opgezegd.
We beginnen en het valt haar niet mee. "Ik heb niet zo'n talenknobbel" mompelt ze. Ik stel haar gerust en we gaan weer verder: un cappuccino, due cappuccini, una pizza, due pizze.... .
De volgende dag vraagt ze om de eerste les nog eens te willen herhalen, want ze begrijpt het niet zo goed. We gaan dus weer van start: Come ti chiami?, di dove sei, quanti anni hai..... ? "Hai" vraagt ze, "waarom niet sei?" Ik leg het haar nogmaals uit.
Woensdag is getallen dag en gaan we tellen en klokkijken. Opeens barst ze in tranen uit : " Ik ga dit nooit leren en ik schaam me dood. In al die jaren dat ik onderwijzeres ben, heb ik de ouders van mijn Turkse en Marokaanse leerlingen verteld dat ze op moeten houden met thuis Turks of Marokaans te spreken, omdat hun kinderen zo nooit het Nederlands machtig worden. Maar wat een hoogmoed, wie dacht ik wel dat ik was, want ik weet nu 1 ding zeker en dat is, dat ik nooit van zijn leven Italiaans met mijn kinderen zal gaan spreken. Dat kan niet, dat is onmogelijk! Ik heb nooit beseft dat een taal leren zo moeilijk zou zijn en voel nu pas dat je nooit in een vreemde taal je moedergevoelens zult kunnen uiten!"
Het verdere uur besteden we aan een discussie (maar even in het Nederlands ) over taal en integratie, over taal en cultuur en over taal en opvoeding.
De rest van de week worstelt Noortje moedig door!


Inmiddels is Noortje na 3 jaar in Italie gewoond te hebben weer in Nederland terug. Het is haar heel goed bevallen, spreekt ook een aardig woordje Italiaans en volgt nu conversatielessen
om de taal bij te houden, want zij en haar familie gaan elk jaar naar Italie op vakantie.

Carolina





1 opmerking:

Liesbeth zei

Ik dacht in het begin dat ik het ook nooit zou leren, doodmoe werd ik ervan, totdat het op een gegeven moment ineens vanzelf leek te gaan.
Maar na 12 jaar in Italië gewoond te hebben, maak ik nog steeds fouten en mis ik soms net dat ene woord in mijn vocabulaire. En ik besef dat ik het Italiaans nooit zo zal beheersen als mijn moerstaal.