vrijdag, juli 18, 2008

Il mago

Er is geloof en bijgeloof, niet alleen in Italie.
Als de ‘”problemen in het leven komen”, dan moet men er een raad voor vinden.
Zo gaat men eventueel naar een waarzegger, “il mago” die wel een gevoel voor onze levensproblemen kan hebben of ons ervan kan bevrijden.

Maar...waar mag de waarzegger reklame voor zich maken?
Vooral niet tussen de dodenpamfletten want hoewel hij (de waarzegger) alles kan voorspellen en al weet....durft hij dat waarschijnlijk ook niet...het zou een teken van onheil zijn, voor zichzelf in dit geval natuurlijk....
Toch zou het een moedige daad zijn, omdat hij daarmee onder bewijs kan stellen, dat hij ziekte noch dood schuwt of zo..durf er maar tussen te hangen!! Maar onze waarzegger dus niet....


Benneton had ooit zulke provocerende reklames, die menig mens tegen het borstbeen stuitte, maar dat is een ander thema...


Hij mag ook niet tussen de pamfletten van de verkiezingen aanwezig zijn, dat brengt oproer tussen de politieke partijen...en zou het risiko lopen veroordeeld te worden over de keuze van de uiteindelijke burgemeester of de politieke partij....en zou dus zodanig onvrijwillig tussen de dodenpamfletten komen te hangen..

Er schijnt dus ook een soort hierarchie te zijn, waar men voor welk doel aan de betonnen muren langs de straten mag plakken....
Afgezien van reklame in de lokale krant, blijft er voor zijn buitengewone kracht weinig keus over dat de mensen een hoop en een heil in hem zien. Daarom zien we zijn gif-groene plakaten uitnodigend hangen op de achterkant van verkeersborden....dat mag....men kan dan immers niet vaststellen voor welk gevaar aan de voorkant van het verkeersbord gewaarschuwd wordt, je mag je risiko dus uitrekenen.

Zo blijft de nederigste maar waarschijnlijk geschikste plaats over voor zijn reklame.
Dat zijn de vuilnistonnen aan de straat, en dáár komt nu echt niemand aan voorbij...
Eigenlijk een heel doeltreffend idee, want waar stort men het vuil en dus ook van de ziel... zoals een erkende psychiater zou zeggen....”weg ermee, in de vuilnisbak!!”

Daar niemand vertellen zal, dat men raad en hulp bij deze waarzegger zoekt, kan ik niet vaststellen, welk commercieel effekt zijn uitnodigende posters voor ons mensenleed hebben...
Misschien is hij steenrijk of straatarm, maar ik denk dat zelfs een waarzegger zich daartoe niet zal uiten. Het zal met zekerheid een groot geheim blijven.

zaterdag, juli 12, 2008

Lezioni italiane 3: Otto

Otto is een bijzondere student. Hij heeft zichzelf Italiaans geleerd tijdens zijn 20 jaar lange loopbaan als vrachtchauffeur/varkenshandelaar met name naar Italie. Eigenlijk is hij in staat zich altijd duidelijk te maken en bovendien kent hij het land en de Italianen als geen ander. Hij is ontzettend spontaan, kent uitdrukkingen als "chi si frega" (ipv chi se ne frega) en "non me rompere!"(ipv non mi rompere) enz. Otto heeft echter een nieuwe functie in zijn bedrijf aangeboden gekregen en wel op kantoor. Hij moet de planning gaan doen en hiervoor moet zijn Italiaans iets nauwkeuriger gaan worden. Hij is zich zeer wel bewust dat hij "straat Italiaans" (zoals hij het zelf noemt) spreekt en wil dus bij ons in een weekje de puntjes op de "i" gaan zetten. Voor ons zijn dit soort studenten altijd een enorme uitdaging, aangezien je er als docent voor moet waken dat je niet, door bijvoorbeeld het aanbieden van allerlei grammatica regeltjes en structuren, de spontaniteit in het spreken weghaalt. Na een paar dagen is Otto moe en een beetje gefrustreerd, omdat hij inziet dat hij in zijn Italiaans wel heel veel fouten maakt. Hij komt zuchtend binnen, grijpt naar zijn rug en kreunt. Waarop ik vraag: Che c'e' Otto? Qualche problema? Zijn antwoord:
Otto male! Otto macchina albero bum!

vrijdag, juli 11, 2008

Via 2 giugno op 2 juni

Onze straat heet Via 2 Giugno, de 2 juni weg. Daarvóór woonden we in de Via 4 Novembre, maar toen we op een mooie morgen wakker werden bleken we verhuisd te zijn. Het uitzicht was nog steeds hetzelfde, maar we woonden op een ander adres. ,,U hoeft alleen familie en bekenden van de adreswijziging op de hoogte te stellen'', zo had de gemeente ons ruim van tevoren in een brief geschreven. ,,Alle officiële instanties, zoals bank, energiebedrijf en gemeente, daar zorgen wij voor.'' Het was een hele geruststelling.
We zijn nu iets van twee jaar verder, en nog steeds ontvangen we de afrekeningen voor gas, water en licht op ons oude adres. Gelukkig weet Mario, onze postbode, ons te vinden en zijn we nog niet afgesloten.

Via 2 Giugno refereert naar een historische datum in de geschiedenis van Italië. Op 2 juni 1946 werd namelijk het eerste institutionele referendum gehouden waarmee de Italianen kozen voor een republiek. Dit ten koste van het koninkrijk, en dus van de koninklijke familie Savoia die na 85 jaar naar het buitenland werd verbannen. Hoewel de Savoia's gedurende de oorlog openlijk de kant van de fascisten gekozen hadden was het verschil tussen voor en tegen niet zo groot als dat je zou verwachten. Nog altijd 10,7 miljoen bleven de koning trouw, terwijl 12,7 miljoen Italianen voor een republiek kozen. Deze kwam er dus dankzij het referendum, en werd officieel op 1 januari 1948. Nog steeds gaan er stemmen over fraude tijdens het referendum.








Het Feest van de Republiek - La festa della Repubblica - op 2 juni is de enige officiële Italiaanse feestdag. Dit slechts vanaf 2000, toen het tweede kabinet Amato na een onderbreking van ongeveer 2 decennia het feest in eer herstelde, en tevens officieel verklaarde. Niemand werkt vandaag. En ik ook niet. Normaal moet ik me 's maandags haasten en weet ik niet hoe snel ik Via 2 Giugno achter me moet laten. Vandaag heb ik het op het gemak gedaan.










Via 2 Giugno bestaat grofweg uit 2 gedeeltes. Het westelijke deel, daar waar hij aansluit op de Via 4 Novembre, is het nieuwst. Het is gemakkelijk te herkennen omdat het geasfalteerd is. Het merendeel van de woningen ligt aan de zuidkant van de straat. Aan de linkerkant heeft men op nummer 36 een heel wonderlijk bouwsel geconstrueerd waarvan we nog steeds niet weten of het een woning is of niet. Voor zover we reikhalzend hebben kunnen waarnemen is er op de begane grond een grote garage, en op de tweede verdieping een soort van serre. Het pand staat op een enorme lap grond. Een eindje verder staat nog een ander pand (nummer 30, maar het is zo lelijk dat ik het niet wilde plaatsen), waar een haan met fel gekleurde veren en scepter zwaait. Er lopen veel dieren rond en 's morgens vroeg, als de zon opkomt, is het er een heerlijk lawaai van de natuur die wakker wordt.










Aan de andere kant eerst nummer 19, nummer 19. Een beetje raar huis, weinig venster en weinig beweging. Ook buiten niet. Des te meer beweging in de appartementen ITEA, van de woningbouw. Hier gonst het van het leven. Hier wordt de was gedaan, ook op de nationale feestdag. Een herzien gedicht waarvan alleen "= AMORE" is overgebleven. De rest van de tekst is in zwart gesluierd. Een overleden liefde. En daaronder het rauwe "VALE TI DROGI" (Vale je bent aan de drugs). Met de puntjes op de i. Hier wordt geleefd, gezwoegd, gelachen, gehuild. Tranen op het asfalt blijven achter. In en rond de daarvoor bestemde containers. Schrijven is één ding, lezen is weer wat anders.










En dan het oostelijk deel van Via 2 Giugno. Daar waar Dik waakt op nummer 12, of is het nummer 89. Ook Gianni heeft vrij, en er is in deze contreien geen betere plek te bedenken om je mountain-bike echt te kunnen testen. Boven zijn bol gonst het electriciteit. Want nummer 12 kijkt naar het nieuws, nummer 14 maait het gras, nummer 16 luistert naar de radio en nummer 18 zit op internet. En Oronzo en Cicia houden de wacht.










En aan de overkant, daar waar het betreden slechts voorbehouden is aan tuinkabouters en groentegrollen, ritselt en wordt gegroeid. Gieters wachten op water, netjes in het blauw gelid. Een ficus gaat z'n eigen gang. En een tuinkabouter houdt het voor gezien. Want het is 2 juni in de 2 juni weg. En het is feest.










De zwart-wit afbeelding komt van wikipedia.it.

maandag, juli 07, 2008

Chiccio è morto


Mijn eerste ervaring jaren geleden met de dodencultuur in het zuiden hier heb ik nooit vergeten.

De telefoon gaat en men vertelt mij dat de buurman Chiccio gestorven is, of ik aub wilde komen?
Chiccio was de echtgenoot van de struise boerin, genaamd Finuzza die dagelijks een praatje met me maakte met het doel me alle boerenwijsheden te vertellen, want ik had nog veel te leren...

Ik ging meteen naar de plaats van het gebeuren.
Toen ik aankwam stonden er heel veel mannen buiten, allemaal met zwarte stropdas of een zwarte knoop als rouwbetuiging, die druk met elkaar praatten. Dat leek dus niet zo erg, dacht ik.
Toen ik de woning binnenkwam, werd ik naar de slaapkamer verwezen, en daar lag dan Chiccio – de “poverino”. Hij was nog geen half uur geleden in het Hiernamaals gegaan, en het eerste wat men had gedaan, was een doek van zijn kaken naar zijn hoofd zo te strikken, dat ik bijna het gevoel had dat er een konijn lag, want de punten waren zo lang en stonden RECHT overeind.
In de rouwkamer zaten alle vrouwen in het zwart gekleed, zwijgzaam en murmelend, met en zonder rozenkrans.

Weduwe Finuzza was druk in de weer, want de begrafenisondernemer zou komen om er een echte rouwkamer van te maken.
Er werd een goed keurig pak uit de kast gehaald, en het was een heel karwei Chiccio te moeten kleden, want hij deed immers niet meer mee... Het was een heel gehannes, maar daar lag hij dan tenminste met zijn pak aan, zelfs prachtige te grote zwarte schoenen hoorden bij het outfit.
Hij zag er keurig uit, maar...de hazenstrik moest nog voor enige uren blijven!! Dus een elegante haas leek hij nu...

Dat moest gebeuren voor de begrafenisondernemer kwam, want de preutse Finuzza wilde haar man toch zelf kleden, een naakte Chiccio was voor haar alleen en dat mocht niemand verder zien....

Begrafenisondernemer komt....
Hij bracht grote gouden kandelaars mee met lange kaarsen, een draperie in het paars en nog andere dingen. Het belangrijkste was natuurlijk de doodskist...
Zo werd Chiccio van het echtelijke bed in de kist bevorderd. Hij lag er zo keurig in, en zelfs zijn voeten werden nog even bij elkaar gebonden, dat ze ook mooi recht naar boven stonden. De schoenen waren helaas met zo lange punten uit de 60-er jaren, dat ik betwijfelde of de deksel wel op de kist zou kunnen passen....
De hazenstrik moest ook nog blijven, maar daar scheen men hier wel aan gewend te zijn.

Finuzza vond ook dat povero Chiccio persoonlijke belangrijke dingen mee in zijn kist moest krijgen, want misschien was zijn reis naar de hemel toch langer dan gepland.
Zo was het belangrijkste zijn scheerkwast en een spiegeltje erbij. Dat werd met veel drama in de kist gegooid, want Finuzza riep hem in de kist toe “Disgraziato!! Perchè mi hai lasciato!!”...(Ellendeling, waarom heb je me achtergelaten!)
Op het moment gooide ze ook zijn pyama`s erbij, in haar gezicht krassend en slaakte kreten en spreuken die ik destijds nog niet kon verstaan.
Na deze aktie, mocht Chiccio dan in het licht van de inmiddels aangestoken kaarsen liggen, dat men in waarde afscheid van hem kon nemen...nog steeds met hazenstrik...

De begrafenis was binnen 24 uur zoals het hier gebruikelijk is.
Daar ligt hij nu op het kerkhof, en wat een geluk dat hij toch zijn scheerkwast mee heeft gekregen, je weet immers maar nooit!


Anno 1984
(ik wil bij deze duidelijk zeggen, dat dit een uittreksel van een dagboek van me is, toen ik net 4 jaar in Italie woonde..)

zondag, juli 06, 2008

Huurflatje

Mijn schoonmoeder woont niet zo ver bij ons vandaan in Firenze, eigenlijk maar net aan de andere kant van de Arno. Als ik met de fiets door het park Cascine ga, ben ik er in 15 minuten. Maar met de auto is het een heel ander verhaal. Met de auto ben je genoodzaakt om over de drukke brug Ponte dell’Indiano te gaan, ‘s avonds als er geen verkeer is, kan het in 10 minuten, maar ‘s morgens is er geen doorkomen aan en begint de file al ver voor de oprit.

Dit is slechts één van de redenen waarom mijn schoonmoeder graag aan onze kant van de rivier wil wonen en sinds een aantal maanden zijn we dan ook aktief op zoek naar een huurflatje voor haar.
De meeste appartementjes die te huur worden aangeboden zijn volledig gemeubileerd en als ze dat niet zijn, zijn ze dus echt helemaal kaal en zit er zelfs geen keuken in.
Mijn schoonmoeder wil natuurlijk haar eigen meubels meenemen en de al ingerichte appartementjes vallen dus af, waardoor de spoeling direct een heel stuk dunner wordt.

Met verbazing en ongeloof spit ik elke week de websites door op zoek naar dat ene huisje voor haar, maar aan alles wat ik vind mankeert wel iets. Op de vierde verdieping, maar geen lift. Wel een lift, maar geen balkon. Een lift en een balkon, maar slechts 45 m2 verdeelt over 3 kamers (in Italië betekent 3 kamers: huiskamer, slaapkamer en keuken) of met een lift, een balkon, 70 m2 voor “slechts” 900 euro per maand.
Het is me een raadsel dat niet veel meer mensen noodgedwongen hun intrek hebben genomen onder de vele bruggen van Firenze.