zaterdag, december 22, 2007

Ik hou nie van madammen met nen bontjas


Het is winter en ook in Italië kan het best koud zijn. Handschoenen, winterjassen en sjaals worden weer tevoorschijn gehaald en helaas zie ik ook dit jaar weer een veel bontjassen. Tijdens een eenvoudig bezoek aan de supermarkt zie ik er zo al drie lopen met een omgebracht dier om hun schouders.
Zouden deze vrouwen wel beseffen waar dat mooie bontje vandaan is gekomen? Of kan het ze gewoon helemaal niets schelen?
In Italië zijn nog ongeveer 20 fokkerijen van nerts en cincilla die samen per jaar ruim 200.000 bontvellen produceren. Ik mag hopen dat er tenminste hier in Italië op een respectvolle manier met deze dieren om wordt gegaan.
Maar helaas komt er heel veel bont uit China en we weten allemaal wel hoe men daar met de regels omgaat. Precies: er zijn geen regels. En geloof me, wat dat voor de dieren betekent, wil je niet eens weten. Wie een sterke maag heeft, kan op de website van PETA gaan kijken.
Bont is heel hip deze winter, het is bijna onmogelijk om een winterjas te vinden zonder bontrandje langs de kraag of capuchon, de jassen die ik gezien heb in de winkels, hadden allemaal een konijnenbontje.
Ik had echt een nieuw jas nodig en heb er toen met pijn in mijn hart toch maar één met een nijntje gekocht. Ik troost me met de gedachte dat dit dier niet alleen maar voor het velletje is gedood, want konijnenbont zal toch wel van dezelfde diertjes komen die ook in de supermarkt liggen? Of is dit slechts een slappe poging om mijn geweten te sussen?

Ik hou nie van madammen met nen bontjas” is de titel van een liedje van Urbanus. De volledige tekst kan je hier lezen.

zondag, december 16, 2007

Il Corridoio Vasariano


Op een gure dag in december bezocht ik de wereld beroemde Corridoio Vasariano in Florence. De corridoio is slechts een aantal maanden per jaar open voor publiek en dan alleen met een reservering en onder begeleiding van een gids. Een bijzondere bezienswaardigheid waar ik graag €53 (€40 kaartje, €10 kaartje Uffizi, €3 voor de gids) voor neertelde.

De Corridoio Vasariano is een anderhalve kilometer lange overdekte gallerij die Palazzo Vecchio, via de Uffizi met Palazzo Pitti verbindt. Nadat de Medici familie hun intrek hadden genomen in Palazzo Pitti, kreeg Vasario in 1565 de opdracht een verbinding te maken tussen de woning van de familie en de overheidsgebouwen zodat de groot-hertog zich snel en veilig kon verplaatsen. Bijzonder is dat de gallerij over de Ponte Vecchio loopt en zelfs door een kerk, op die manier kon de Medici familie de mis bijwonen zonder zich onder het volk te hoeven begeven.

Van binnen is de corridoio op zich niets bijzonders met de witgekalkte muren, bruine tegel vloer en slechte verlichting, bovendien was het er behoorlijk koud. Er hangt een zeer uitgebreide collectie portretten (± 1000) gedateerd van de 16e tot de 19e eeuw, waarvan er een groot aantal op naam staan van heel beroemde schilders. Er hangt zelfs een zelfportret van Rembrandt.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat na een portret of 250 mijn aandacht toch iets ging verslappen en ik steeds vaker uit de ramen ging kijken. Het uitzicht vond ik zeker de moeite waard, heel leuk om de Ponte Vecchio eens vanuit een andere invalshoek te zien.

De grote ramen boven deze brug werden gemaakt in opdracht van Mussolini, in 1939 leidde hij Hitler persoonlijk rond door Florence en een bezoek aan de Corridoio Vasariano was een hoogte punt.
Misschien is het wel aan dit bezoek te danken dat de Ponte Vecchio de enige Florentijnse brug was die niet verwoest werd tijdens de terugtrekking van de Duitse troepen.

Het was interessant om de veel bejubelde en besproken corridoio met eigen ogen te aanschouwen, maar als je me vraagt of ik waar voor mijn geld heb gekregen, moet ik toch ontkennend antwoorden. Ik had er meer van verwacht.

woensdag, december 12, 2007

Opperdepop

Er stond een lange rij voor het benzinestation gisteren. Er was zelfs politie bij. Mah, dacht ik, is dat niet een béétje overdreven? Na alle nieuwsberichten over de staking van de vrachtwagenchauffeurs en de melding dat 80% van de benzinestations zonder benzine zitten, begin ik toch wat bezorgd te worden. Ik besluit om dan ook maar een uur in de rij te gaan staan en neem uit voorzorg alvast een boek mee. Ik blijk geluk te hebben, er staan maar twee auto’s. Vreemd genoeg gebeurt er weinig. Ik stap maar even uit om polshoogte te nemen. De eigenaar van het piepkleine benzinestationnetje geniet zichtbaar van alle aandacht. Normaal stopt er bijna nooit iemand en nu is hij het centrum van de aandacht. Ook het bordje met –Ogni mercoledi 15 cent. Sconto- is ineens afgeplakt! Hij is wel goed, maar niet gek! Om hem heen staan zeker zes 65-plussers opgewonden te praten. Ieder heeft zo zijn mening over de staking en eigenlijk lijkt het voor hen een welkome afwisseling. Eindelijk wat spannends in het dorp! Ik hoor hen vertellen dat de broer van de eigenaar van het benzinestation op een tankwagen rijdt en gisteren zijn everzwijnengeweer is komen halen om zich te verdedigen tegen eventuele agressieve stakers. In ieder geval hebben deze mannetjes blijkbaar nog genoeg benzine en kunnen hun genot niet goed verhullen als ze de rij langer zien worden. Ik vind het nogal vreemd dat de eerste auto niet aan het tanken is, en op mijn vraag of er wel benzine is wordt negatief geantwoord. Als iemand anders vraagt of er nog wel nog benzine aankomt, zegt de eigenaar wel ja. Verder niets. We moeten het uit hem trekken: „hoe laat wordt de tankwagen verwacht?“ Met een geweldig gevoel voor drama gooit hij beide armen in de lucht: „arriva, arriva“, en verdwijnt dan in huis. Ik vraag het dus uiteindelijk maar aan één van de bejaarde mannetjes, die blijkbaar heel goed op de hoogte zijn, en bijna door elkaar gaan praten om aan deze buitenlandse antwoord te geven: „rond een uur of 12“. Nou dat duurt mij te lang, en onderweg naar huis besluit ik, met een glimlach om mijn mond, om maar niet terug te keren rond 12 uur, want dan is hij vast gesloten voor de lunch. Heerlijk voor de man toch: king for a day!

dinsdag, december 11, 2007

Een gekregen ezel niet in de bek kijken.

Vandaag las ik een opmerkelijk bericht in de krant.
Het had te maken met de verlaging van de IVA en het had dus direkt mijn aandacht. De Italiaanse versie van de BTW is 20% en maakt een aankoop aanzienlijk duurder, dus een verlaging zou een welkom kerstkadootje zijn.
Helaas had ik te vroeg gejuigd. De verlaging van de IVA naar 10% heeft alleen betrekking op de verkoop van ezels en muildieren. Va bene, jammer voor de gemiddelde consument, maar een grote financiële meevaller voor wie een ezel wil kopen en dat zullen er veel zijn met de kerstdagen zo vlak voor de deur.
Dat zou de begroting van de regering Prodi flink onder druk kunnen zetten, daarom is er een kleine specificatie aan de IVA verlaging toegevoegd: het is alleen van toepassing op de verkoop van dode ezels.
Die regering Prodi.... daar heb je nog eens iets aan!

woensdag, december 05, 2007

Sinterklaas


We hoeven geen schoen te zetten en Sinterklaasliedjes te zingen vandaag, want hier bestaat de "Pakjesavond" niet.
Men weet wel wie "Santa Nicola" is, maar hoort niet bij de traditie zoals in Nederland.
Sinterklaas heeft het heel druk vandaag in Nederland. Daarom moeten wij maar afwachten of hij ook nog tijd heeft aan ons te denken, de Nederlanders in Italie.
Daarvoor wachten wij 6 januarie op de Befana...die brengt ook cadeautjes, maar dat is een volgend verhaal!
"vol verwachting klopt ons hart....", moeten we dus later zingen.

zondag, december 02, 2007

Fietsendieven


De fietsenverhuurder bij de rotonde keek wel een beetje zuur toen ik met het oude fietsje langszoefde. Die fiets die hij mij eerder had willen verkopen voor vijftig euro had ik niet genomen. Mijn baas had er inmiddels een geregeld voor me. Natuurlijk was het gewoon een vervoermiddel, maar omdat het mijn 'eerste' in Italie was, was het toch wat bijzonders. Normaal gesproken zou ik geen foto maken van mijn fiets of hij moet bij toeval op de achtergrond staan. Nu ben ik blij dat ik nog een aandenken heb aan mijn tweedehandsje. Ik had zelfs een bijpassend goudkleurig slot gekocht voor als ze 's nachts op het stationnetje van Peschiera del Garda tussen de andere stond tot de volgende ochtend half acht of, als mijn dienst om drie uur begon, half drie 's middags. Ik hoefde nauwelijks te trappen als ik heuvelaf reed en de remmen deden het nog prima. En als ik dan na een drukke dag weer terugfietste kon ik makkelijk mijn trein halen en was er zelfs tijd over voor een drankje aan het buffet. Een paar weken later was het uit met de pret, alleen het slot lag er nog en de fiets was weg.