Controle

Mijn dochter heeft astma en om de zoveel maanden moeten we naar het ziekenhuis voor controle. Deze keer hebben we een afspraak om 11.20 uur. We zijn er al om 11.00 uur, maar goed, beter te vroeg dan te laat. Ik lever de documenten in bij de assistente en dan begint het wachten. We wachten, en we wachten. Mijn dochter is al 10 jaar dus gedraagt zich zeker niet zo ongeduldig als haar kleinere zusjes, maar zelfs zij begint na verloop van tijd: ‘ik ben het zat, hoelang zitten we hier nu al, wanneer zijn we aan de beurt? ’De andere patiënten beginnen te klagen: ‘asociale artsen, voelen zich superieur en vinden het leuk om de mensen te laten wachten!’ Ik houd wijselijk mijn mond.

Eindelijk zijn we aan de beurt, het is 13.00 uur. Al gauw blijkt waarom ze achterlopen, de dienstdoende arts is blijkbaar nieuw en registreert nauwgezet alle nieuwe details van de patiënten in de computer. De assistent komt erbij staan om de arts een beetje op te jagen omdat de rij patiënten ondertussen flink is opgelopen. ‘Loop ik weer achter?’, verzucht de arts, waarop de assistente zucht en ‘si’ antwoordt. Ik krijg het onbehaaglijke gevoel dat de assistente de arts de baas is. De arts besluit de medicatie van mijn dochter aan te passen en we moeten over 3 maanden terugkomen. Ik vertel dat we binnenkort gaan verhuizen, dus de controle in Toscane zullen laten doen. Dat is onmogelijk volgens de arts, ze moet echt bij hen langskomen, dan moeten we maar terugkomen voor een afspraak! Rustig antwoord ik dat ik dan 4 uur heen en 4 uur terug moet rijden voor 1 afspraak en vraag of ze dan in Toscane geen allergologen hebben. Na enig overleg tussen arts en assistent wordt besloten dat ik moet bellen als ik de verhuisdatum weet, dan zullen ze een extra afspraak inlassen voordat we vertrekken, zodat ze zeker weten dat de nieuwe medicijnen aanslaan.

Zo gezegd, zo gedaan. 10 dagen na de afspraak weet ik onze verhuisdatum en bel met de afdeling: ‘buongiorno, sono la mamma di …, goedemorgen ik ben de mama van …, misschien herinnert u zich mijn nog? Ik ben die Nederlandse vrouw die gaat verhuizen naar Toscane en contact moest opnemen? Ik was nl. op 11 oktober bij dokter X, en…..Nee mevrouw, dokter X werkt hier helemaal niet meer dus ik kan geen afspraak inplannen, en we hebben een wachtlijst van 4 maanden! Ja maar mevrouw, U heeft me verteld om te bellen zodat ik ingepland kon worden voor een extra afspraak!’ De assistent houdt voet bij stuk en zegt: ‘Dokter X werkt hier helemaal niet meer en ik kan uw dochter toch niet inplannen bij een andere arts die haar situatie helemaal niet kent!’ Oh ja, lekker is dat! Ik probeer het nog eens: ‘Mevrouw, in de 7 jaar dat ik voor controles op uw afdeling kom, heb ik nog nooit dezelfde arts gezien, dus vertel me nu niet dat omdat Dr X er niet is, een andere arts het niet kan overnemen!’ Stil…….’Nou, belt u maandagmiddag dan maar terug, dan is er een arts en dan vraag ik het wel, ik ben alleen maar een assistente, zoiets mag ik niet beslissen.’

Maandagmiddag: weer mijn verhaal gedaan. Reactie: ‘het spijt me mevrouw, we kunnen u niet inlassen, als het kind geen acute problemen heeft, ga dan maar gewoon in Toscane op controle! Ik geef het op !! Graag zelfs.