Chiccio è morto

Mijn eerste ervaring jaren geleden met de dodencultuur in het zuiden hier heb ik nooit vergeten.

De telefoon gaat en men vertelt mij dat de buurman Chiccio gestorven is, of ik aub wilde komen?
Chiccio was de echtgenoot van de struise boerin, genaamd Finuzza die dagelijks een praatje met me maakte met het doel me alle boerenwijsheden te vertellen, want ik had nog veel te leren...

Ik ging meteen naar de plaats van het gebeuren.
Toen ik aankwam stonden er heel veel mannen buiten, allemaal met zwarte stropdas of een zwarte knoop als rouwbetuiging, die druk met elkaar praatten. Dat leek dus niet zo erg, dacht ik.
Toen ik de woning binnenkwam, werd ik naar de slaapkamer verwezen, en daar lag dan Chiccio – de “poverino”. Hij was nog geen half uur geleden in het Hiernamaals gegaan, en het eerste wat men had gedaan, was een doek van zijn kaken naar zijn hoofd zo te strikken, dat ik bijna het gevoel had dat er een konijn lag, want de punten waren zo lang en stonden RECHT overeind.
In de rouwkamer zaten alle vrouwen in het zwart gekleed, zwijgzaam en murmelend, met en zonder rozenkrans.

Weduwe Finuzza was druk in de weer, want de begrafenisondernemer zou komen om er een echte rouwkamer van te maken.
Er werd een goed keurig pak uit de kast gehaald, en het was een heel karwei Chiccio te moeten kleden, want hij deed immers niet meer mee... Het was een heel gehannes, maar daar lag hij dan tenminste met zijn pak aan, zelfs prachtige te grote zwarte schoenen hoorden bij het outfit.
Hij zag er keurig uit, maar...de hazenstrik moest nog voor enige uren blijven!! Dus een elegante haas leek hij nu...

Dat moest gebeuren voor de begrafenisondernemer kwam, want de preutse Finuzza wilde haar man toch zelf kleden, een naakte Chiccio was voor haar alleen en dat mocht niemand verder zien....

Begrafenisondernemer komt....
Hij bracht grote gouden kandelaars mee met lange kaarsen, een draperie in het paars en nog andere dingen. Het belangrijkste was natuurlijk de doodskist...
Zo werd Chiccio van het echtelijke bed in de kist bevorderd. Hij lag er zo keurig in, en zelfs zijn voeten werden nog even bij elkaar gebonden, dat ze ook mooi recht naar boven stonden. De schoenen waren helaas met zo lange punten uit de 60-er jaren, dat ik betwijfelde of de deksel wel op de kist zou kunnen passen....
De hazenstrik moest ook nog blijven, maar daar scheen men hier wel aan gewend te zijn.

Finuzza vond ook dat povero Chiccio persoonlijke belangrijke dingen mee in zijn kist moest krijgen, want misschien was zijn reis naar de hemel toch langer dan gepland.
Zo was het belangrijkste zijn scheerkwast en een spiegeltje erbij. Dat werd met veel drama in de kist gegooid, want Finuzza riep hem in de kist toe “Disgraziato!! Perchè mi hai lasciato!!”...(Ellendeling, waarom heb je me achtergelaten!)
Op het moment gooide ze ook zijn pyama`s erbij, in haar gezicht krassend en slaakte kreten en spreuken die ik destijds nog niet kon verstaan.
Na deze aktie, mocht Chiccio dan in het licht van de inmiddels aangestoken kaarsen liggen, dat men in waarde afscheid van hem kon nemen...nog steeds met hazenstrik...

De begrafenis was binnen 24 uur zoals het hier gebruikelijk is.
Daar ligt hij nu op het kerkhof, en wat een geluk dat hij toch zijn scheerkwast mee heeft gekregen, je weet immers maar nooit!

Anno 1984
(ik wil bij deze duidelijk zeggen, dat dit een uittreksel van een dagboek van me is, toen ik net 4 jaar in Italie woonde..)