vrijdag, juli 11, 2008

Via 2 giugno op 2 juni

Onze straat heet Via 2 Giugno, de 2 juni weg. Daarvóór woonden we in de Via 4 Novembre, maar toen we op een mooie morgen wakker werden bleken we verhuisd te zijn. Het uitzicht was nog steeds hetzelfde, maar we woonden op een ander adres. ,,U hoeft alleen familie en bekenden van de adreswijziging op de hoogte te stellen'', zo had de gemeente ons ruim van tevoren in een brief geschreven. ,,Alle officiële instanties, zoals bank, energiebedrijf en gemeente, daar zorgen wij voor.'' Het was een hele geruststelling.
We zijn nu iets van twee jaar verder, en nog steeds ontvangen we de afrekeningen voor gas, water en licht op ons oude adres. Gelukkig weet Mario, onze postbode, ons te vinden en zijn we nog niet afgesloten.

Via 2 Giugno refereert naar een historische datum in de geschiedenis van Italië. Op 2 juni 1946 werd namelijk het eerste institutionele referendum gehouden waarmee de Italianen kozen voor een republiek. Dit ten koste van het koninkrijk, en dus van de koninklijke familie Savoia die na 85 jaar naar het buitenland werd verbannen. Hoewel de Savoia's gedurende de oorlog openlijk de kant van de fascisten gekozen hadden was het verschil tussen voor en tegen niet zo groot als dat je zou verwachten. Nog altijd 10,7 miljoen bleven de koning trouw, terwijl 12,7 miljoen Italianen voor een republiek kozen. Deze kwam er dus dankzij het referendum, en werd officieel op 1 januari 1948. Nog steeds gaan er stemmen over fraude tijdens het referendum.








Het Feest van de Republiek - La festa della Repubblica - op 2 juni is de enige officiële Italiaanse feestdag. Dit slechts vanaf 2000, toen het tweede kabinet Amato na een onderbreking van ongeveer 2 decennia het feest in eer herstelde, en tevens officieel verklaarde. Niemand werkt vandaag. En ik ook niet. Normaal moet ik me 's maandags haasten en weet ik niet hoe snel ik Via 2 Giugno achter me moet laten. Vandaag heb ik het op het gemak gedaan.










Via 2 Giugno bestaat grofweg uit 2 gedeeltes. Het westelijke deel, daar waar hij aansluit op de Via 4 Novembre, is het nieuwst. Het is gemakkelijk te herkennen omdat het geasfalteerd is. Het merendeel van de woningen ligt aan de zuidkant van de straat. Aan de linkerkant heeft men op nummer 36 een heel wonderlijk bouwsel geconstrueerd waarvan we nog steeds niet weten of het een woning is of niet. Voor zover we reikhalzend hebben kunnen waarnemen is er op de begane grond een grote garage, en op de tweede verdieping een soort van serre. Het pand staat op een enorme lap grond. Een eindje verder staat nog een ander pand (nummer 30, maar het is zo lelijk dat ik het niet wilde plaatsen), waar een haan met fel gekleurde veren en scepter zwaait. Er lopen veel dieren rond en 's morgens vroeg, als de zon opkomt, is het er een heerlijk lawaai van de natuur die wakker wordt.










Aan de andere kant eerst nummer 19, nummer 19. Een beetje raar huis, weinig venster en weinig beweging. Ook buiten niet. Des te meer beweging in de appartementen ITEA, van de woningbouw. Hier gonst het van het leven. Hier wordt de was gedaan, ook op de nationale feestdag. Een herzien gedicht waarvan alleen "= AMORE" is overgebleven. De rest van de tekst is in zwart gesluierd. Een overleden liefde. En daaronder het rauwe "VALE TI DROGI" (Vale je bent aan de drugs). Met de puntjes op de i. Hier wordt geleefd, gezwoegd, gelachen, gehuild. Tranen op het asfalt blijven achter. In en rond de daarvoor bestemde containers. Schrijven is één ding, lezen is weer wat anders.










En dan het oostelijk deel van Via 2 Giugno. Daar waar Dik waakt op nummer 12, of is het nummer 89. Ook Gianni heeft vrij, en er is in deze contreien geen betere plek te bedenken om je mountain-bike echt te kunnen testen. Boven zijn bol gonst het electriciteit. Want nummer 12 kijkt naar het nieuws, nummer 14 maait het gras, nummer 16 luistert naar de radio en nummer 18 zit op internet. En Oronzo en Cicia houden de wacht.










En aan de overkant, daar waar het betreden slechts voorbehouden is aan tuinkabouters en groentegrollen, ritselt en wordt gegroeid. Gieters wachten op water, netjes in het blauw gelid. Een ficus gaat z'n eigen gang. En een tuinkabouter houdt het voor gezien. Want het is 2 juni in de 2 juni weg. En het is feest.










De zwart-wit afbeelding komt van wikipedia.it.

2 opmerkingen:

Paula di Paola zei

Hallo Ron, welcome back, het is leuk je weer te lezen!

Tja, over straatnamen, dat komt me bekend voor! Wij woonden ooit in een "contrada" en ineens hadden we de grote eer, dat we een echte straatnaam zouden krijgen. Zoals jij schreef...geen probleem!
Maar toen we destijds telefoon wilden hebben, was Telecom dus niet op de hoogte van deze straatnaam, en moesten we 4 maanden wachten op een telefoonaansluiting, want onze straat was niet bekend!! De enige persoon die ons trouw bleef, was onze postbode, want die wist wel hoe hij ons kon vinden!!

Ron Roelandt zei

Hallo Paula,

bedankt voor je leuke reaktie. Je hebt gelijk, de postbodes doen het gelukkig altijd (het duurt soms wel even, maar toch...).