zondag, februari 08, 2009

Lezioni italiane 5: Het echtpaar

Ze wilden samen op intake komen en al tijdens de intake bleek dat dat geen goed idee was.
Zij zat er als een klein grijs muisje bij en hij, de grote manager, deed het woord. " Het Italiaans had hij niet echt nodig, maar zijn bedrijf had een Italiaans bedrijf overgenomen en hij moest een paar keer per jaar zijn gezicht in Italie laten zien, waarbij het dan wel aardig zou zijn, als hij tenminste de medewerkers in hun eigen taal zou kunnen begroeten. Voor de rest moesten "die Italianen" er maar voor zorgen dat hun Engels beter werd, want zaken doen deed hij in het Engels!".
Zij zei niets.
Aan het eind van het intake gesprek antwoordde hij op de vraag hoe het met zijn talenkennis gesteld was en of hij makkelijk talen leerde , dat hij er nooit moeite mee had, dat hij vloeiend Engels en Duits sprak en dat hij sowieso altijd makkelijk leerde.
Zij antwoordde op dezelfde vraag dat ze alleen maar MMS had gedaan vroeger en nooit zo goed op school was geweest.
Een paar weken later kwamen ze op cursus. Ze hadden allebei 2 weken geboekt. Na 2 dagen bleek al, dat hij er niets van bakte en dat het haar juist makkelijk afging en dat ze al snel vooruitgang boekte. Hij baalde en ging protesteren. Het lag aan de cursus, we gingen te snel, de docenten waren niet interessant, het materiaal niet goed en op woensdag besloot hij ermee te stoppen, met de smoes dat er problemen waren op het werk. Zijn vrouw mocht nog wel de week afmaken. Hun 2de geboekte week werd geannuleerd, ondanks het feit dat deze te laat werd geannuleerd om voor teruggave van het reeds betaalde cursusgeld in aanmerking te komen.
Van haar kregen we een lief briefje dat ze het erg jammer vond niet een 2de week terug te komen, maar dat ze wel van plan was om bij de Volksuniversiteit door te gaan met Italiaans omdat ze nu de smaak te pakken had!

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Goh, dit herken ik..... De man die zaken doet met Italie, zich op de borst slaand over zijn talenkennis, en zijn vrouw (die veel later begonnen is met Italiaanse les en waarschijnlijk dyslectisch is) die netjes in gesprekken de werkwoorden vervoegt waar meneer nog steeds gemakzuchtig in infinitieven spreekt! Heel kerkenbaar!

Gandria

Ron Roelandt zei

Inderdaad herkenbaar. Ik ben werkzaam geweest bij een multinational die een aantal Italiaanse stabilimenten had overgenomen. Er moest gereorganiseerd worden, een wat andere mentaliteit gecreëerd worden. Collega's zoals deze meneer kregen weinig voor elkaar, diegenen die de Italianen in hun waarde lieten (hen zelf met ideeën lieten komen) en, zeker in het begin zo goed en zo kwaad als dat ging, Italiaans praatten werden daarentegen op handen gedragen.