De fietsenverhuurder bij de rotonde keek wel een beetje zuur toen ik met het oude fietsje langszoefde. Die fiets die hij mij eerder had willen verkopen voor vijftig euro had ik niet genomen. Mijn baas had er inmiddels een geregeld voor me. Natuurlijk was het gewoon een vervoermiddel, maar omdat het mijn 'eerste' in Italie was, was het toch wat bijzonders. Normaal gesproken zou ik geen foto maken van mijn fiets of hij moet bij toeval op de achtergrond staan. Nu ben ik blij dat ik nog een aandenken heb aan mijn tweedehandsje. Ik had zelfs een bijpassend goudkleurig slot gekocht voor als ze 's nachts op het stationnetje van Peschiera del Garda tussen de andere stond tot de volgende ochtend half acht of, als mijn dienst om drie uur begon, half drie 's middags. Ik hoefde nauwelijks te trappen als ik heuvelaf reed en de remmen deden het nog prima. En als ik dan na een drukke dag weer terugfietste kon ik makkelijk mijn trein halen en was er zelfs tijd over voor een drankje aan het buffet. Een paar weken later was het uit met de pret, alleen het slot lag er nog en de fiets was weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten