Ballo liscio

De dikbuikige dansers doen het 't best. Ze lijken op dobbers, met de ceintuur van hun ouderwetse broek al bijna onder de oksels. Soms strompelen of hinkelen ze naar de dansvloer, achter hun nog kwieke vrouw aan. Maar eenmaal op de gladde vloer lijkt de zwaartekracht opgeheven. Net als de last hunner jaren. Er verschijnt een glimlach op hun gezicht, de ogen twinkelen weer. De muziek, rustige jaren 50 hits, walsen, cha cha cha's, mazurka's, begint. Terwijl hun vrouw, waarop ze eens zo verliefd waren (vele vriendinnen terug), strak voor zich uit blijft kijken, streng de passen tellend (ook de zijne), schiet zijn blik heen en weer over de dansvloer. Zien ze wel hoe vlot hij nog danst? Hoe knap hij nog is? Hij is jong! Hij is vrij!
Hij probeert of zijn verroeste versierdersmanieren nog werken: een knipoog hier, een glimlach daar. Bij de heupbewegingen verbijt hij de pijn met een grimas. Maar zijn trucs werken nog en hij voelt zich weer twintig. Voor even, tot de muziek stopt en hij door zijn vrouw naar de lange eettafels wordt geleid. Een dolce of een wijntje dan maar, als troost. Voor de buik.