Introductie

Hallo beste Italiëschrijvers,

hier meldt zich een nieuwe deelnemer aan jullie blog.

Het heeft even geduurd, maar na maanden en maanden heb ik eindelijk tijd gevonden om te beginnen met schrijven. Liesbeth zond me een uitnodiging en die heb ik dan nu aanvaard!

Ik geloof dat het gebruikelijk is om je in het eerste bericht even te introduceren, en dat doe ik bij deze.

Ik ben Stef Smulders, 48 jaar (nog net), en ik woon met man Nico en hond Saar sinds juni 2008 in Montecalvo Versiggia (PV). Tijdens een studieverblijf in Pavia leerden we de Oltrepò Pavese kennen en vonden daar ook vrij snel het huis waarmee we onze stoute plannen dachten te kunnen verwezenlijken: alwéér een B&B. Huis gekocht, terug naar Nederland, huis verkocht, spullen opgepakt en daar zaten we dan! (wil je meer weten over onze avonturen voor en tijdens de emigratie, dan kun je je hart ophalen aan onze weblog http://www.duepadroni.web-log.nl/ ).

Inmiddels zitten we 6 maanden in de verbouwing en het einde nadert. Of beter gezegd het begin: van ons vakantiehuis annex B&B, Villa "I Due Padroni" B&B bed breakfast Italie ( http://www.duepadroni.it ) geheten. In de tijd dat we hier zitten hebben we al erg genoten van het Italiaanse leven. Je kunt (ook) hier heerlijk eten en het heuvelachtige landschap met al die wijngaarden is prachtig. Het bijzondere is dat hier bijna geen toeristen komen, want in het buitenland is dit gebied vrijwel onbekend. Hier is alles dus nog op de Italiaan zelf ingesteld en zo leer je het ware leven van dit land (of dit gebied) kennen. We noemen het daarom Italië unplugged.

Tot zover voor dit moment. Binnenkort hoop ik mijn eerste echte bijdrage te kunnen leveren. A presto!

Over scholen gesproken...

Het is misschien beter eerst uit te leggen, dat wij in julie 1980 naar Italie verhuisden als Duits-Nederlands echtpaar met twee kleine zonen.
Dat was helemaal normaal voor onze jongens en ze speelden met alle kinderen op een avontuurlijke manier... en leerden daardoor de italiaanse taal al een beetje, voordat ze in september naar school moesten.
Het was een raar idee, de kinderen ineens in een schoolschort te zien, maar dat moest toch!
Een schoolschort die voor een jongen zo lang was als een meisjesjurk! Ik vond het zo raar, en besloot het schoolschort keurig kort te knippen... dan zou het er leuker uitzien als ze met een lange broek naar school zouden moeten.
Toen ze de eerste schooldag hadden was het voor onze noord-europese begrippen écht te warm voor een lange broek!


Met spanning wachtte ik de resultaten af, want in die tijd, waren wij wel een grote uitzondering en de leraren waren er niet op voorbereid buitenlandse kinderen in de klas te hebben....
Hoe praat een leerkracht die zelf geen talen sprak met je kind?

Het was uitzonderlijk, welke eerzuchtigheid de onderwijzers ineens hadden, en nog verwonderlijker hoeveel moeite ze zich gaven, onze kinderen een start te geven!
Deze onderwijzers waren eigenlijk gewoon oom en tante, als ik er nu over terugdenk. Er was geen stress, en onze kinderen merkten nauwelijks iets van een taalverandering... het ging gewoon vanzelf...

De onderwijzer van onze jongste zoon ging als de kinderen speelkwartier hadden met hen in de schooltuin, daar mochten ze dan graven en daar had de onderwijzer zelfs zijn eigen pomidori staan... dus dat waren 2 vliegen in een klap, de onderwijzer had zijn eigen tomaten en de kinderen waren ontspannen.
Als het te heet was kocht de onderwijzer voor iedere leerling een ijsje en voor zichzelf, en ik zag persoonlijk zoe ze allemaal samen likkend aan het ijsje op het schoolpleintje stonden...

Onze oudste zoon had een onderwijzeres voor het tweede schooljaar ook dat lukte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze sprak geen enkele taal, maar ze was een “vera maestra”.
Met alle zorgen die we ons maakten, was dit toch wel een menselijk resultaat, en met alle respekt!

Kortgeleden herinnerde onze zoon deze onderwijzeres ineens.. en vertelde me een verhaal wat ik bijna vergeten was...
De onderwijzeres had een relatie, dat wist iedereen .... en die meneer, had zijn hart zo erg verloren...dat hij de wereld om zich vergat.
Zijn drang was zo intens de onderwijzeres te zien, en zat ineens voor de hele klas van kleine kinderen op zijn knieen met een bos rozen!
Verder herinneren we ons, dat de konsequente onderwijzeres in de wintermaanden ‘s morgens een kop espresso “corretto” nam, daarna was ze met hart en ziel klaar voor haar kinderen.

Door omstandigheden moesten we verhuizen, en om die reden kwamen onze zonen op een privé school terecht, een nonnenschool.
Daar hadden we dezelfde positieve resulaten... het was wel een tikkeltje strenger... want daar werden geen ijsjes gelikt en daar was natuurlijk geen “amante” die schandalen veroorzaken kon.
Daar hebben onze kinderen dan uiteindelijk de sleepjes van het vak moeten leren.
Ze moesten daar ‘ s midddags huiswerk maken, en de non wandelde tussen de leerlingen, en keek op hun vingers, en gaf uitleg.
Onze jongste zoon heeft nog een fobie van een gedicht van Giacomo Leopardi overgehouden wat hij uit zijn hoofd móest leren: “La donzeletta va in campagna..”, ik hoop dat ik me de titel goed herinner... maar hij vond het verschrikkelijk, omdat hij de woorden destijds niet begreep, maar uiteindelijk lukte alles en we waren allemaal tevreden.

Achteraf gezien een prachtige integratie, waar we meer als blij over konden zijn in tijden dat men zich nog niet zo druk over het woord “integreren” maakte.

De oudste zoon was inmiddels op het liceo scientifico, de jongste in de laatste klas van “le medie” (de middelbare school), toen we voor een tijd naar Duitsland terug moesten.
Op dat moment kregen we het te maken met een groot wantrouwen tegenover de scholen in Italie...
Men wilde onze zonen niet opnemen in de scholen die wij logisch vonden en wij waren genoodzaakt onze zonen in scholen te moeten sturen, die allesbehalve dát waren, wat ze hier in Italie hadden geleerd.
Het drama daarover is onbeschrijfelijk, er ontstond een niet-begrijpende agressiviteit tussen ouders en leraren, en wij ouders moesten bewijzen wat de leraren niet konden....
Onze oudste zoon besloot niet meer naar de duitse school te gaan, en heeft in de tijden zonder Internet zelf zijn weg uitgezocht... hij vond een Keulen in Duitsland een Gymnasium (ISIS) wat onze zonen de gelijkwaardige kansen bood de opleidingen te vervolgen die ze gewend waren.
Dat ze iedere morgen om 6 uur op moesten staan om op deze school te kunnen gaan, daarvoor was geen offer te groot.

Nu zijn onze zonen volwassen, en de oudste zoon heeft nu zijn dochter in de eerste klas in Duitsland op school.
Hij belde me deze dagen op... vertellend, dat hij niet begrijpen kon, hoe weinig goede lesgeving en aandacht zijn dochter op school kreeg en en als volwassen man, had hij ineens heimwee naar zijn scholen van hier..

Dan ben je voortaan oma, maar “the story goes on”....