Men had het vroeger in het zuiden van Italia slecht getroffen, als men een een straat woonde, waar iemand woont die het “malocchio” of te wel “de boze blik” kan aanwenden. Je moest er maar mee leven...
Hier was ook eens zo een straatje, een uiterst strategisch punt, want je kan geen omweg lopen.
Daar woont nog steeds Jolanda, en die is daarvoor berucht.
Een klein tenger lenig vrouwtje, met scherpkijkende oogjes. In de zomer is ze gekleed in een schortenjurk, in de winter een dikke rok met fel- geruite kniekousen eronder.
Haar huisje staat net in een gunstige bocht en ze ziet iedereen al van veraf aankomen. Dat is gunstig voor haar, maar gelukkig ook voor de mensen die onopmerkzaam aan haar huis voorbij willen....men kan eventueel nog omdraaien en teruglopen als men haar ziet.
Ze dóet helemaal niets hoor, ze springt alleen iedere keer naar buiten als je aan haar deur voorbij komt en begint een gezellig praatje. Zomaar verder lopen gaat niet hier, dat staat niet netjes.
“Dat is juist het probleem...” mompelt men onder elkaar, want daarvan maakt Jolanda juist gebruik! Ze heeft natuurlijk ook personen die het wel goed met haar kunnen vinden, en die hebben geluk.
Ik woonde wel niet daar, maar ken haar wel, en ik hoor gelukkig ook bij de geaccepteerden, want praat net zo gezellig terug, en kijk haar nog direkter in de ogen, als zij al bij anderen doet.
Zoiets noemt men dan respekt van beide kanten, alleen ben ik geen heks.
Ze vraagt de passanten meestal naar de gezondheid en andere toestanden, die ze voor haar duistere kracht eventueel kan gebruiken.
Zo schijnt het algemeen bekend te zijn, dat iemand die hoofdpijn heeft het haar verteld.
Als Jolanda je mag, kan je het grote geluk hebben, binnen korte tijd pijnvrij te zijn.
Ze spreekt het gekwelde hoofd iets toe en je mag dan verder lopen.
Dan wacht ze in haar bocht op de volgende die een noodgedwongen een praatje met haar moet maken.
Op dat fatale moment, heeft ze de hoofdpijn van de vorige passant al aan je verder gegeven, terwijl je daarvoor nog fit voelde!!
Om deze reden heeft ze zelf dus ook nóóit last van kwalen.
Daar hier nog mensen zijn die zelf slachten en salami maken, wordt door de buurtbewoners de slacht-datum maar liever niet bekendgegeven. Jolanda kan zogenaamd met één blik de voorraad voor een jaar laten bederven.
Toch ruikt ze schijnbaar van veraf het slachtgebeuren...
Op een dag was ik bij mensen die net hun salami maakten, en ja hoor, daar kwam ze!
Iemand zag ze nog net op tijd aankomen en er ontstond een hele konfusie.
Als tegenmiddel werd er meteen met grof zout een soort kruis in de ingang gestrooid, dat helpt schijnbaar.....
Een bange oma met een dun gevlochten knotje, zei al met bijna bibberende stem: “Daar komt ze, nu zullen al onze worsten mislukken...”
Jolanda had er beslist niet mee gerekend dat ik daar zou zijn en was uiterst verbaasd toen ze me zag. Ik hoor volgens haar niet bij de personen die worsten maken.
Ze ging op haar gemak zitten, met gekruiste benen en haar geruite kniekousen en begon een heel gesprek met me. Ook ik pakte een stoel en zat recht tegenover haar met een uiterst diep ogenkontakt dit keer.
Ondertussen worstelden de anderen verder met de worsten.
Dit keer vergat ze zelfs met de anderen te praten en na een tijdje vergat ze haar eigenlijke doel: “eventueel de worsten te laten bederven.”
Ineens moest ze weg want ze had haar pasta-saus op het vuur staan, dat was ons grote geluk.
Iedereen slaakte een kreet van opluchting.
De worsten zijn ook niet bedorven, ze zijn heerlijk geworden.
Men zou aannemen, dat men toch zou moeten herkennen dat Jolanda helemaal geen invloed kan hebben op het resultaat van de worsten.... of misschien is het zo, dat mijn intense blik net zo gevaarlijk was als die van Jolanda, en heb ìk de worsten gered.
Dan ben ik dus schijnbaar toch ook een heks....
Personen zoals Jolanda, zijn waarschijnlijk bijna uitgestorven, want alleen de oudere generatie is nog bang voor de macht van deze kracht.
Anno 1986
