De blinde leidt de lamme

Al jaren kamp ik met rugpijn en sinds geruime tijd kan ik nu ook mijn nek en schouders aan het lijstje van ongemakken toevoegen. Mijn nek zit volkomen vast, als ik op de fiets linksaf wil slaan moet ik afstappen en als een soort robot mijn hele lijf draaien om te kunnen zien of er misschien een auto aankomt. Mijn rechter schouder is er niet veel beter aan toe, ‘s morgens gaat het nog wel, maar tegen de avond als ik moe word, kan ik mijn arm niet meer boven mijn hoofd krijgen. Ik kan niets meer in de keukenkastjes zetten, ik kan mijn haar niet in een staart krijgen en ik krijg mijn shirt niet uit. Erg vervelend en doodvermoeiend.

Sinds kort ben ik onder behandeling bij het orthopedisch centrum (CTO) in Firenze. Zes weken bewegingstherapie zorgde niet voor de verbetering waar ik op hoopte, dus stelde de arts voor om het met massage te proberen.
Maandagochtend om 12 uur zat ik klaar in de wachtkamer voor mijn eerste behandeling door Giorgio, mijn nieuwe fysio. Er werd iets wat op mijn naam leek geroepen en zoals altijd ging het eerste gesprek met mijn nieuwe therapeut over de uitspraak van mijn naam. Liesbeth is voor Italianen moeilijk uit te spreken en ze snappen nooit waar de naam vandaan komt. Geduldig leg ik dan weer uit dat het van Elisabeth komt en zoals altijd besloot ook Giorgio direkt om mij dus Elisabetta te noemen.

De ogen van Giorgio staan een beetje raar en aan zijn manier van bewegen merkte ik dat hij een beperkt gezichtsvermogen heeft. Tijdens de behandeling realiseerde ik me dat hij gewoon helemaal stekeblind is. Ik heb totaal geen ervaring met blinden en vond het eigenlijk wel een bijzondere ervaring om door iemand behandeld te worden die me helemaal niet kan zien.
De therapie in dat ziekenhuis vindt plaats in een ruime behandelingkamer waar meestal 3 fysiotherapeuten met hun patient bezig zijn, niets is afgeschermd dus kan je gewoon de behandeling van de anderen zien.
Op dat moment was er een jonge vrouw, Chiara, bezig de benen van een oudere heer te masseren en liep er nog een fysio rond, Pietro, die even geen patient had. Hij kwam op het bed tegenover mij zitten en voor dat ik het wist zat ik samen met hem en Giorgio (die ondertussen mijn nek aan het martelen was) midden in een discussie over het Nederlandse euthanasiebeleid. Het viel me op dat Pietro en Chiara beiden een zonnebril droegen, maar ik werd zo in beslag genomen door de euthanasiediscussie en de pijn in mijn nek en dat ik er verder niet over nadacht, totdat ik zag dat Pietro zijn ogen gesloten hield achter zijn zonnebril en Chiara tegen mij aanliep toen ze iets uit het kastje links van mijn wilde pakken.

Ik bevond mij in een behandelkamer met 3 blinde fysiotherapeuten! En dat blijkt heel gezellig te zijn. Ze zijn heel verbaal ingesteld en terwijl ze masseren, kletsen ze heel wat af met elkaar en met de patienten. Vandaag hebben we het over de Hollandse en de Italiaanse keuken gehad en over hoe Nederland voor een groot deel onder de zeespiegel ligt. Het was zelfs nog even lachen toen Pietro iets kwijt was en hij er een verpleegster bij moest halen die het ook niet kon vinden, de andere twee bemoeiden zich er direkt mee en namen hem in de maling.
Blind of niet, masseren kan hij die Giorgio en ik hoop dat het hem wel lukt om mijn spieren een beetje los te krijgen.