Schoonmoeder

Mijn schoonmoeder,

Nu weten we allemaal dat Italie bekent staat om zijn "mamma". En in de bijna 20 jaar die ik hier woon geloof ik dat ik het begrip "la mamma" wel zo'n beetje van alle kanten heb kunnen bekijken en bestuderen.
Nu moet je wel vooraf weten dat mijn schoonouders in het zuiden wonen, Napels wel te verstaan. En dat het een familie van een zekere stand is. En dat hoe dan ook (of beter gezegd:ondanks alles )het eigenlijk schatten van mensen zijn.
Maar zo nu en dan ...
Ik heb 3 jaar bij hun in huis geleefd, gewoond en overleefd.
Hun hebben dat "overal hun neus in weten te duwen "heel fijntjes in hun zitten. En zijn meesters in je goede advies te geven...die je vrijwillig wel of niet kan opvolgen. Maar je wordt zo fijntjes gemanoevreerd dat je keuze geheel "vrijwillig" precies hun "advies" is.
Het is een andere cultuur, Italie. en een ander land, Napels.
Een boel dingen heb je dan gewoon te accepteren.
Een paar dingen gaat gewoon niet.
Nummer één op de lijst(momenteel): "Ziek zijn"
Nederlanders hebben, volgens mij een verantwoordelijk medicijn gebruik. We gaan niet zo graag zelf dokteren en kwartetten met :Ik geef jouw mijn antibiotica dan geef jij aan mij jouw hogebloeddruk tabletten....
Mijn schoonmoeder is een wandelende apotheek anex dokter algemene ziektes (welke in elk geval altijd zéér ernstig zijn..)
Niets kan een doodgewoon licht kwaaltje van vanzelf voorbijgaande aard zijn.
En in de E.H.B.O. koffer zit dus geen doodgewoon pleistertje, betadine of simpel kusje voor op het wondje maar polaramin voor de muggenbeet (bij grote muggenbeten gaat de cortisone) buscopan voor een slecht gevallen lunch en antibiotica voor een hoestje.
Nummer twee op la mamma hitparade:Kinderen opvoeden...
het begon al bij mijn eerste zwangerschap..wollen hemdjes(Claudia is in junie geboren) Met een klein kind kan je alleen maar thuis zijn en niks anders doen en daarom heb je een moeder die je dan een handje kan helpen.Waarmee en wanneer geholpen word hangt af van degene(nonna, dus) die helpt...en dat komt nooit overeen met de eventuele wensen van de neomoeder. Mijn moeder had een simpels advies gegeven wat goed werkte:R(ust), R(einheid) en R(egelmaat) en een dosis gezond moeder instinct.
We hebben gekibbeld om de luiers:Zij was ervan overtuigd dat de 2 klittebandjes die de pampers dichtplakken op de rug van de baby moesten zitten..ga dat maar beleefd uitleggen..iedere keer als ik ook maar even naar de wc was geweest ofzo had Claudia weer haar luier "goed om" in een record tempo. En zij maar klagen dat de ouderwetse katoenen luiers beter waren...iedere keer als Claudia een "behoefte" had gedaan( ze had wat last van krampjes dus er waren keren dat dat wel een paar keer per uur was en dan ook nogal vrij liquido) kwam het er ,vooral vanachter, overal tussen uit. Logisch...

En zo kan ik nog wel even doorgaan met de parade.
Het verschil tussen de kleinkinderen:die van haar dochter en die van haar zoon. Daar zit verschil in en volgens haar is dat "normaal". Ik ben blij dat ik geen zoontjes heb ,dat probleem kan ik dus nooit hebben. Hun namen worden genoemd voor, tijdens en na het in en uitademen...
Dat het op mijn oudste nu het effect heeft van:"Ik bel nonna niet want zij belt mij ook nooit en als ik haar bel zit ze toch bij de 2 andere kleinkinderen" is wel een logisch gevolg.

Maar ze bedoelen alle gevraagde en niet gevraagde advies goed. En dat geld voor alle Italiaanse mammas , geloof ik.
Maar de navelstreng willen en kunnen ze niet doorknippen.
Ze blijven zich maar , gevraagd of niet, bekommeren om hun kinderen.
Die op hun beurt zo nooit totaal zelfstandig worden.
Een beetje uit gemakzucht en een beetje uit doodgewone luiheid, het is wel makkelijk zo.
En daar hoort dan dat "trotse" klagen bij. Ziejewel dat je het zonder mij niet redt!
Het is een rondraaiend cirkeltje waar niemand uitwil komen.


Ook zij geeft veel kleur aan mijn leven, ookal zijn het vaak donkere donderwolken...maar ook dat blijft Italie.