Op weg naar Sicilie

OP WEG NAAR SICILIE....

Een kille morgen in maart belde een vriendin op. Op een bankje voor haar restaurant ontdekte ze een slapende vrouw.
Nee, ze had geen zwervers-look, een gewone vrouw, maar ze sprak duits.
Ze hadden haar al ontbijt gegeven, maar ze wisten zich geen raad wat te doen.
Een ding hadden ze begrepen: ze moest naar Sicilië...

Ik stelde voor haar naar ons te brengen.
Zo kwamen ze en ik zag een keurige vrouw rond de 50 uit Duitsland.
Bij een kopje koffie vroeg ik haar, waarom ze op dat bankje sliep. Haar antwoord was: “omdat ik naar Sicilië moet!”
“Maar u bent te voet”, vroeg ik heel perplex. Ja, ze was te voet, helemaal te voet.
Ze vertelde me dat ze bij de bank was geweest, want haar zoon moest geld sturen, en ze wachtte op antwoord.
De bank die ze noemde was 20 km verder terug.
Hier klopte iets niet, tegelijkertijd vond ik dat ze toch ook een beetje vreemd overkwam.

Ik probeerde mijn verbazing te verbergen en zei heel nonchalant: “Je wacht dus op je geld? Kan ik je behulpzaam zijn en bij de bank vragen of het al aangekomen is?” Dat vond ze een goed idee.
Zo pakte ik een stuk papier. Naam van de zoon die het geld moest sturen, haar naam was Hilde, de naam van haar man en waar ze woonde.
Ik liet het haar zelf opschrijven, wat ze keurig deed. Daardoor kon ik vaststellen dat ze zelfs een keurig handschrift had. Zelfs de naam van de bank gaf ze me foutloos aan.

Ik zocht de betreffende bank in het telefoonboek en belde daar op.
De directeur wist ervan en antwoordde mij “Ja, die dame was hier...Daar klopt iets niet mee, we zijn erg bezorgd, maar ineens was ze weg”

Deze informatie was genoeg voor me. Ik kwam weer binnen en moest liegen tegen mijn wil in.. Zo zei ik dat de directeur nog op het geld wachtte, knipoogde ondertussen naar onze vrienden en vroeg haar weer mee te nemen omdat ik iets uit moest zoeken....
Tegelijkertijd zei ik tegen Hilde: “Je gaat nu met onze vrienden mee, ik kom vanmiddag als de directeur me heeft gebeld, en gaan we je geld ophalen”
Ze was tevreden.

Op het moment dat ze weg waren, heb ik meteen van de informaties gebruik gemaakt die ze zelf heeft opgeschreven. Internet-telefoonboek van Duitsland opgeroepen en vond de naam van haar man. Alles klopte...dus wat doen? Bellen of niet bellen, je weet nooit in welke dingen je de neus steekt....

Ik belde naar Duitsland...en liet het maar allemaal op me afkomen, met het gevoel dat ik erg voorzichtig moest zijn.
Zo had ik echtgenoot aan de telefoon.
Uiterst voorzichtig was ik met mijn woorden die waarschijnlijk vertrouwelijk overkwamen omdat ik duits sprak.
Nog voorzichtiger deelde ik hem mee, dat zijn vrouw bij ons was....
Het was een onbeschrijfelijk moment, ik hoorde door de telefoon een zucht slaken en de arme man wilde haar meteen afhalen....
Waar was het.....hij zou meteen komen! Hij dacht waarschijnlijk aan een plaatsje niet ver van hun woonplaats in Duitsland.

Ik aarzelde, maar moest het zeggen: “Meneer, Uw vrouw is hier bij ons in CALABRIA” in Italië....
“Waar is DAT??” vroeg de man me... “U weet niet wat me meemaken, zelfs in Duitsland was ze al in de uitzending Spoorloos...ze is al sinds januarie niet te vinden, .ik dacht dat ze dood is.. kan het even niet uitleggen...mijn vrouw is psychisch ziek.... hij brak in snikken uit, bedankte zich en vroeg of hij later terug kon bellen. Hij moest het even verwerken, was totaal overstuur, wat wel meer als begrijpelijk is.

Ik had helaas weinig tijd om geschockt te zijn, want er kwam bijna meteen een telefoontje van de politie in Duitsland- Interpol!
Men vertelde me, dat ik METEEN de politie hier moest informeren....
Mevrouw had een ernstige vorm van schyzofrenie....of ik een fax had, dan zouden ze me alles doorsturen wat ik moest doen.
Ik kreeg de dringende opdracht ervoor te zorgen, dat ze niet verder naar Sicilië zou lopen, men zocht haar al te lang.

Ik belde onze vrienden op, en gaf hun alles door wat we moesten doen. Ondertussen belde ik de politie.

Die waren meteen hier.
Ondertussen had ik een Fax van Interpol, en beschrijvingen van artsen over de situatie. We moesten ervoor zorgen dat ze in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis kwam.

Zelfs de politie vond het een zielig geval, en noemden haar “een poverina” (een arme ziel) . Ze verzekerden me met hand op het hart alles te doen wat werd gevraagd.

We spraken af, dat de ambulance na etenstijd naar mijn vriendin zou gaan, want had ondertussen gehoord, dat ze vreselijke honger had en mijn vriendin weigerde zich haar mee te laten gaan zonder goed gegeten te hebben.
Zo gebeurde het ook en bracht men haar naar het ziekenhuis in Cosenza.

Ondertussen was de echtgenoot met zijn zoon de lange reis naar Zuid-Italie begonnen, we hadden een wegbeschrijving gefaxt en onze hulp aangeboden.
De volgende morgen waren ze al hier. We hebben ze eerst laten uitrusten, praten en ontbijten.
Daarna gingen we naar het ziekenhuis.
Daar lag ze keurig in een schone pyama in een diepe slaap en mochten haar niet wekken.
Er volgde een lang gesprek met alle artsen, die haar ondertussen helemaal onderzocht hadden, en ons alles precies uitlegden. Ze hadden haar in die diepe slaap gelegd, om bij te laten komen.
Maar we mochten haar niet meenemen, ze had nog even rust nodig.
Morgen..

Het was ontroerend de volgende dag te zien, hoe vanzelfsprekend ze daar rondliep met haar andere schyzofrene lotgenoten...ze waren het helemaal met elkaar eens, ook als de ene de andere niet verstond... en alle verplegers deden hun uiterste best.
Haar man kon het allemaal niet meer begrijpen, hij vertelde me, dat ze zo menselijk met haar omgingen, dat had hij in de klinieken in Duitsland nooit gezien.
Ondertussen pakten we haar spulletjes in, dat was maar weinig, een mini-camping-gasbrandertje, een spaarbankboekje wat leeg was, en 2 treinkaartjes, die van Duitsland naar Milaan, en daarna naar Genua gingen... Ze vertelde ons, dat ze vanaf Genua gewoon de kust richting zuiden afliep, om naar Sicilie te komen. Ze had op haar lange weg ook veel steentjes van het strand verzameld....
Toen we mochten gaan, kreeg ze dikke kussen van alle verplegers.

Maar ze wilde niet, ze moest toch naar Sicilie...
Ze ging alleen maar mee, als ze naar onze vriendin mocht, en zo deden we het maar.
Toen we aankwamen was de tafel rijkelijk gedekt, we moesten allemaal blijven eten, en Hilde at...vond het heerlijk. .Haar man en zoon konden deze gastvrijheid helemaal niet begrijpen, al deze zorgen voor een vreemde vrouw uit Duitsland, en alle overlast die we ervan hadden...

Het ziekenhuis had ons een pil meegegeven om haar rustig te houden voor de terugreis, die hebben we stilletjes in haar water gedaan. Haar man heeft haar in de auto gelokt, belovend, dat ze binnenkort allemaal samen naar Sicilie gaan.
Daarop ging ze gedwee volgend mee, in de auto, op een lange reis terug naar Duitsland.
Het was een triest afscheid van Hilde, die ons nazwaaide in de auto... we waren allemaal overstuur.

Toen ze weg waren, vond ik in de gastenkamer, een envelop, met een bijdrage voor alle moeite...en wist niet eens of ik er blij mee kon zijn...

Een soort ere-titel heb ik er ook van overgehouden, als ik de politie tegenkom, groeten ze me als een kameraad, en mijn bijnaam is nu voortaan “commissario Derrick” , goed bedoeld, maar een schrale troost voor zo een levenslot!

Ik heb gehoord, dat ze nu echt in een gesloten kliniek is, er was geen andere kans meer voor Hilde die naar Sicilie wilde...

Anno 2003